Εικόνα
Συντάκτης: Κλέλια Αρμπηλιά / Eπιμέλεια: George Fiorakis
Φωτογραφίες: Advart
Συναντάμε την Αλεξάνδρα ένα καλοκαιρινό μεσημεράκι με τις πρώτες ζέστες του Ιούνη, ένα παγωμένο σμούθι με μύρτιλο, βατόμουρο και ρόδι και το αεράκι που κατεβαίνει από του Στρέφη ενισχύουν την παχιά σκιά στο φαρδύ πεζοδρόμιο, και ξεκινάμε να μαθαίνουμε την μυθιστορηματική ιστορία της και ένα σωρό πληροφορίες για την ουκρανική παράδοση, την αγάπη για τη γεύση και το ταξίδι.
Η Αλεξάνδρα άφησε πίσω της την χώρα καταγωγής της, την δυτική Ουκρανία λίγα χρόνια μετά το ατύχημα του Τσερνομπίλ σαν οικολογική μετανάστρια. Βρέθηκε στην Ελλάδα στις αρχές των 00s και καταμεσής της κρίσης, με οδηγούς τις “σωστές συνθήκες εργασίας, τον αλληλοσεβασμό και το φιλότιμο”, το 2012 άνοιξε μαζί με την κόρη της Ολένα και τον γιο της Μπογκτάν το μικρό μπιστρό στο νούμερο 67 της πολυσύχναστης οδού Μπενάκη, το Cafe Bar 67. Εδώ ξετυλίγεται μια ιστορία μοναδική για μια εξαρχειώτικη οικογένεια από επιλογή. Με σπουδές στην οικονομία και τη μουσική και την πειθαρχία του αθλητισμού στη φαρέτρα της, στα είκοσι χρόνια που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα απέκτησε εμπειρία από διαφορετικές δουλειές και επιβίωσε της ελληνικής εργασιακής δυστοπίας χαράσσοντας μια κοπιαστική και αξιοθαύμαστη γυναικεία αφήγηση και νικώντας με την ανοιχτόμυαλη κουλτούρα της και το μητρικό ένστικτο κάθε ρατσιστικό και σεξιστικό εμπόδιο στο δρόμο της. Η ομάδα του μαγαζιού, εκτός της ίδιας και των παιδιών, ήταν και είναι πολυεθνική αποτελούμενη από ανθρώπους με διαφορετικές καταγωγές όπως είναι και το μενού, το οποίο εμπεριέχει μπόλικη ανατολικοευρωπαϊκή παράδοση στις γεύσεις των πιάτων και των ποτών σε συνδυασμό με μεσογειακά υλικά και προσθήκες από διαφορετικές γαστρονομικές κουλτούρες.
Εικόνα
Εικόνα
Το μαγαζί έχει στηθεί με τη λογική της επανάχρησης: οι λεπτομέρειες που συνθέτουν τον προσεγμένο πολύχρωμο χώρο είναι κομμάτια του αθηναϊκού και ουκρανικού λαϊκού πολιτισμού.
Το πάτωμα είναι φτιαγμένο από “γαλλικού” τύπου διαφορετικά πλακάκια που κοσμούσαν παλιά σπίτια της Αθήνας τις περασμένες δεκαετίες. Τα υφάσματα στα μαξιλάρια αλλά και το χαρακτηριστικό φωτιστικό με τα έντονα φλοράλ μοτίβα είναι φτιαγμένα από τα παραδοσιακά μαντήλια της μητέρας της Αλεξάνδρας. Στον εξωτερικό χώρο τα λουλουδιασμένα κάδρα είναι κομμάτια από το χαλί της γιαγιάς της που πήραν νέα μορφή μέσα σε παλιές κορνίζες αναγεννώντας ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της ουκρανικής κουλτούρας: το παραδοσιακό κέντημα και τα παραδοσιακά σχέδια. Η ουκρανική λαϊκή τέχνη άλλωστε χαίρει παγκόσμιας εκτίμησης και τα σχέδια που κατά καιρούς αγαπήθηκαν από τη δυτική μόδα (με πιο γνωστά τα vyshyvanka και τα hutsuls) λένε τις ιστορίες ενός λαού που από τα αρχαία χρόνια κατοικεί σε ένα τόπο μύθων και έντονης ιστορικής δραστηριότητας. Για τους αρχαίους Έλληνες ήταν ο τόπος καταγωγής των θρυλικών αμαζόνων και κατά το Βυζάντιο και το μεσαίωνα -9ο αιώνα το Κράτος των Ρώς ξεκίνησε τη σύγχρονη ιστορία της χώρας, η σύγχρονη ιστορία είναι πάνω κάτων γνωστή με την Ουκρανία να αποτελεί κομμάτι της Σοβιετικής Ένωσης, την ανεξαρτησία της και την οικονομική κρίση μετά την πτώση αλλά και τον πρόσφατο πόλεμο που μαίνεται με την προσάρτηση της Κριμαίας στην σύγχρονη Ρωσία.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Δεν μπορούμε να μην προσέξουμε τη σημασία στη λεπτομέρεια και την καλλιέργεια που αναδύει ο χώρος, στον τοίχο σκίτσα του Σαρρά, που ο ίδιος δώρισε στο μαγαζί, στην οροφή του εξωτερικού χώρου θαυμάζουμε τη δεξιοτεχνία του καλλιτέχνη Γιώργου Κανέλου (και μέντορα στις καλλιτεχνικές σπουδές του Μπογκντάν) στα περίτεχνα σιδερένια φωτιστικά και κατασκευές που στολίζουν την Μπενάκη. Η οικοδέσποινα μας μιλάει με πολύ συγκίνηση για την αλληλεγγύη των γειτόνων όταν ξεκίνησε, και πως η σπάνια ενσυναίσθηση των ανθρώπων των Εξαρχείων, των φίλων και συνοδοιπόρων της, αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι του εγχειρήματος. Μας μιλάει με αγάπη για τη γειτονιά που επέλεξε να μεγαλώσουν τα παιδιά της, για την ασφάλεια και ελευθερία που πάντα ένιωθε εδώ (και προσπαθεί να διατηρήσει με κάθε τρόπο) και για τις καλοκαιρινές ταινίες στην πλατεία που παρακολουθούσαν όσο ήταν μικρά. Η αγάπη για τη μουσική και το κλασικό τρέφουν και την αδυναμία της στο θερινό σινεμά Ριβιέρα της Βαλτετσίου και τα μπαλκόνια της οδού Καλλιδρομίου.
Το 67 ασπάζεται οικολογικές και φιλικές προς το περιβάλλον πρακτικές και προσπαθεί να τις εντάσσει στον τρόπο λειτουργίας του :οι συσκευασίες του take away είναι βιοδιασπώμενες και τα καλαμάκια το ίδιο (Για την ενημέρωση τους και την πολιτική μηδενικών αποβλήτων πράσινων επιχειρήσεων συνεργάστηκαν με τη Δάφνη και τον Φραν από το αγαπημένο Πλαστικουργείο).
Tip! Αν έρθεις με το δικό σου ποτήρι για να πάρεις καφέ θα έχεις έκπτωση
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Η αντίληψη για την αγάπη προς την ποιότητα ζωής και την αποδοχή δεν σταματάει εδώ μιας και το μενού είναι φροντισμένο έτσι ώστε να μπορείς να φας αν είσαι βίγκαν, αν δε τρως λακτόζη ή ζάχαρη, αν κάνεις ομοιοπαθητική ή απλά αν είσαι παμφάγος σαν κι εμάς ολόφρεσκα και χειροποίητα εδέσματα. Διαβάζοντας το μενού προσεκτικά και κάτω από τη δροσούλα από τα φυτά που φροντίζει επιμελώς για “να ομορφαίνουν τον δρόμο” μας έρχεται στο μυαλό το ρητό που λέει “ότι ακόμα και αν ο κόσμος καταστραφεί αύριο εγώ θα φυτέψω ένα δέντρο σήμερα” και θέλουμε να “κατασκηνώσουμε” εδώ. Η προσεγμένη και όχι μεγάλης έντασης μουσική ευνοεί το διάβασμα, τη δουλειά με λαπτοπ και τις επαγγελματικές συναντήσεις στα τραπέζια και την μπάρα. Η ηρεμία και η φιλικότητα των ανθρώπων έχει δημιουργήσει φανατικούς θαμώνες και για πολλούς το 67 είναι στέκι, όπως για παράδειγμα για την κοινότητα των κομιξάδων που συναντιούνται πάντα εδώ μετά τις μεγάλες κομιξοσυναντήσεις.
Λεπτομέρεια: Το κουκλάκι που σκαρφαλώνει στο αμπαζούρ του εσωτερικού χώρου είναι ο dr Robot του αγαπημένου κομίστα και illustrator Μιχάλη Διαλυνά.
Εικόνα
Εικόνα
Αν είναι όμως κάτι που συντηρεί την από στόμα σε στόμα καλη φήμη αυτού του μικρού μπιστρό είναι τα πρωινά του και τα πλούσια μικρά γεύματα που μπορεί κανείς να χαρεί σε προσιτές τιμές. Σκοπός της ομάδας είναι να καλλιεργηθεί η τάση για καλή διατροφή και η γνωριμία με διαφορετικές κουζίνες μέσα από τα προσφερόμενα πιάτα. Δοκιμάζουμε παραδοσιακό ουκρανικό πρωινό (σημειωτέον πρωινά και μπραντς προσφέρονται μέχρι αργά ακολουθώντας το εξαρχειώτικο ρολόι) με αλμυρή κρέπα με πατάτα, λουκανικάκια, αυγά, τουρσί και παντζάρι με ρίζα horseradish και δυναμώνουμε. Στις γλυκές κρέπες με φρούτα εποχής ανακαλύπτουμε το λευκό τυρί τβορογκ και την ζμενάνα την ουκρανική δηλαδή sour cream. Όσο προσπαθούμε να τιθασεύσουμε τα πιρούνια μας παρατηρούμε ότι κάθε ένα τραπεζάκι είναι και μια μοναδική do-it-yourself κατασκευή με διαφορετικό σχέδιο. Λαμβάνοντας υπόψη τα κοινωνικά φαινόμενα της περιοχής ανακαλύπτουμε προς ευχαρίστηση μας ότι όλα αυτά με το τόσο μεράκι φτιαγμένα στοιχεία στον εξωτερικό χώρο χρήζουν σεβασμό και στις πιο αντίξοες συνθήκες.
Στην καρδιά της ανατολικοευρωπαϊκής διατροφής και της ουκρανικής κουζίνας βρίσκονται οι σούπες και τα βραστά και εδώ ανακαλύψαμε παραδοσιακή και χορτοφαγική λαχταριστή μπορς αλλά και διαλεγμένες σούπες από άλλες κουζίνες όπως γαλλική κρεμμυδόσουπα, ιταλική μινεστρόνε και τη ρωσική κρύα καλοκαιρινή σούπα οκρόσκα. Μοιραζόμαστε ως λαοί την αγάπη για το ζυμάρι και τα λαχανικά προτείνουμε να δοκιμάσεις εδώ χειροποίητο πιροσκί με ξινολάχανο παρέα μ’ ένα αντιοξειδωτικό σμούθι με σπιρουλίνα ή κουρκουμά για να ξεκινήσει η μέρα σωστά.
Εικόνα
Εικόνα
Δείτε ακόμη
Εικόνα
Η λίστα των κρασιών αποτελείται από πιστοποιημένα βιολογικά και περασμένα από cruelty free διαδικασία παραγωγής κρασιά (βίγκαν) και η λίστα με τα τσάγια είναι εμπλουτισμένη με ιντερνάσιοναλ επιλογές όπως το εξαιρετικό Ιαπωνικό τσάι μάτσα με τις ευεργετικές για την υγεία ιδιότητες, το οποίο χρησιμοποιείται και ως umami υλικό για τα γλυκά της Αλεξάνδρας.
Αχχχχχχ, και κάπως έτσι φτάσαμε επιτέλους στα γλυκά...στην βιτρίνα αυτή που είναι γεμάτη αγάπη και κάνει τους σιελογόνους μας αδένες να δουλεύουν στα κόκκινα. Τα γλυκά τα φτιάχνει η ίδια η Αλεξάνδρα, με την ουκρανική μελόπιτα να πρωταγωνιστεί. Τα ποτά και τα κοκτέιλ του 67 είναι το απόλυτο value for money (5 και 7 ευρώ αντίστοιχα) σε σωστές τιμές και εξαιρετικούς συνδυασμούς αλλά και συνταγές που δε θα βρεις αλλού όπως το “μαγικό φίλτρο” με ουκρανική βότκα και τζίντζερ.
Η Αλεξάνδρα νιώθει έντονα την ανάγκη να μοιραστεί μαζί μας την αγάπη της για τα Εξάρχεια, και θέλει να αποκαθιστά τη παρεξηγημένη τους εικόνα στην κοινωνία, εμείς νιώθουμε έντονη την ανάγκη να εκφράσουμε τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μας για αυτους τους ανθρώπους που ανθίζουν στο ούρμπαν ανθρώπινο περιβόλι μας και το φροντίζουν μητρικά και ανθρώπινα.
Τελευταία, μας είπε ξεκίνησε να κάνει ταξίδια, μετά τα τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς. Φέρνει από κάθε ταξίδι της μια γεύση για να ταξιδεύουν μέσα από αυτήν και αυτοί που δεν μπορούν να βρεθούν σε ξένους τόπους, έτσι και εμείς ένα απλό καθημερινό μεσημέρι πήγαμε νοερά Ουκρανία, Ιαπωνία, Τσεχία και επαρχιακή Ελλάδα και της ευχόμαστε να -μας- ταξιδέψει παντού.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Συντάκτης: Κλέλια Αρμπηλιά / Eπιμέλεια: George Fiorakis
Φωτογραφίες: Advart
