Εικόνα
Συντάκτης: Δήμητρα Φ.
Φωτογραφίες: George Fiorakis, Philip Gavrilakis, Danis
Video: Alexander Haritakis , George Fiorakis
Παρίσι, 1900- η εποχή που η γαλλική πρωτεύουσα έχει διαμορφώσει την ταυτότητά της ως πόλη της Τέχνης, της Ελευθερίας και της Σκέψης. Η εποχή που τα μικρά, ισόγεια μπιστρό, οι θεατρικές σκηνές και τα καμπαρέ λειτουργούν ελεύθερα -εκτός των άλλων- και ως χώροι διακίνησης ιδεών, χώροι που ενθαρρύνουν την αλληλεπίδραση με τη συντροφιά του αλκοόλ. Και για όλους εμάς που αναρωτιόμαστε πώς θα ήταν να ζούμε σε εκείνη την εποχή, μια βόλτα από το Σχοινοβάτη, στην οδό Σουλτάνη, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε αρκετά.
Δείτε το βίντεο
σε περίπτωση που το βίντεο δεν εμφανίζεται σε κινητά & tablet πατήστε εδώ
Εγώ ομολογώ πως την πρώτη φορά που πήγα στο Σχοινοβάτη, πριν περίπου 3 χρόνια, δεν επιζητούσα μια ιστορική αναδρομή. Πήγα, σαν καλή νυκτόβια φαν του κέντρου της Αθήνας που σέβεται τον εαυτό της και επιλέγει το μαγαζί με βάση το προϊόν που προσφέρεται σε βαθμούς αλκοόλ, γιατί "το καινούριο μαγαζί στη Σουλτάνη φτιάχνει και γαμώ τα κοκτέιλ". Όχι ότι κάποιος από εμάς ήταν ειδήμων στον τομέα του κοκτέιλ, αλλά όταν κάτι ανοίγει στη γειτονιά σου, σου βάζει το μικρόβιο.
Φτάνοντας έξω απ' την πόρτα του Σχοινοβάτη όμως, γρήγορα βλέπει κανείς εξ' όψεως και μόνο, ότι κάτι διαφορετικό παίζει εδώ. Γύρω γύρω τσιπουράδικα, ρακάδικα, παλιά αγαπημένα μαγαζιά των Εξαρχείων και θολές αναμνήσεις από το μαγαζί του Χάρη δίπλα, κι εμείς μπροστά σε μια πόρτα, να κοιτάζουμε ένα μικρό καμπαρέ- μπιστρό, ένα μπαρ που νομίζεις οτι στις 12 θα βγουν χορεύτριες μπουρλέσκ. Μπαίνοντας στον ισόγειο χώρο με τη μικρή βιβλιοθήκη, σε έναν χώρο παριζιάνικης αισθητικής μεσοπολέμου με χαμηλό φωτισμό σε κόκκινες αποχρώσεις και το επιβλητικό ξύλινο μπαρ απ'άκρη σ' άκρη, έπρεπε να αναρωτηθώ: τι δουλειά έχει ένα καμπαρέ στην καρδιά των Εξαρχείων; Τα επόμενα 3 χρόνια λειτουργίας του Σχοινοβάτη έκαναν την ερώτησή μου να φαίνεται εκ των υστέρων μάλλον...χαζή.
Εικόνα
Εικόνα
Στο θέμα μας όμως. Από εκείνη την πρώτη φορά στο Σχοινοβάτη καθώς και σε κάθε άλλη επίσκεψη, καταλάβαμε ότι τα κοκτέιλ του bartender και ιδιοκτήτη Ηρακλή είναι όντως από άλλο πλανήτη! Τα κλασικά, θα σκεφτεί κανείς, πόσο διαφορετικά να είναι; Ή τα ξέρεις η όχι. Λάθος. Δεν ξέρω τι κάνει και πώς -ίσως ευθύνεται η ατμόσφαιρα- αλλά το κάθε κοκτέιλ το φτιάχνει με τη δική του υπογραφή και ξεχωρίζει.
Άσχετο: Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook
Η αλήθεια είναι όμως ότι το αλκοόλ που σερβίρεται είναι μόνο ένας από τους λόγους που ξεχωρίζει ο Σχοινοβάτης και θα ήταν έως και άδικο να μείνει κανείς σε αυτό και μόνο. Μέσα στο πρώτο μισάωρο που κάθεσαι στο μαγαζί, είτε στο μπαρ, είτε στα ψηλά ή χαμηλά τραπέζια, συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι απλά σε ένα μέρος που θυμίζει το Παρίσι του 1900- είσαι κοντά στο να τηλεμεταφερθείς εκεί. Ο χώρος δεν είναι απλά διακοσμημένος επιτυχημένα, αλλά αποπνέει διάθεση "καμπαρετζίδικη, θεατρική , τσιρκολάνικη" , όπως λέει χαμογελώντας και ο Ηρακλής, ο οποίος έχει επιμεληθεί προσωπικά και όλου του εγχειρήματος.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Ο Ηρακλής είναι ένας άνθρωπος που γέννησε την ιδέα του μαγαζιού και την υλοποίησε, που κατάφερε να αναπαράγει την ατμόσφαιρα ενός παριζιάνικου μπιστρό- καμπαρέ σε ενα μπαρ της Αθήνας. Σε μια εποχή που η απασχόληση ως "μπάρμαν" γίνεται είτε αμιγώς βιοποριστικά, είτε χιπστέρικα για λόγους μόδας και στυλ, ο Ηρακλής είναι η ζώσα υπενθύμιση ότι υπάρχει ακόμα κάτι διαφορετικό.
"Σαν Master of Ceremonies του γαλλικού καμπαρέ του 1900, ο Ηρακλής γνωρίζει καλά τι κάνει, δε σερβίρει απλώς ποτά με κινήσεις εντυπωσιασμού κλείνοντας το μάτι στις κοπέλες: αγαπάει το αλκοόλ ως κάτι διαχρονικό, κοινωνικό και δημιουργικό, το σέβεται και γνωρίζει κάθε κομμάτι της ιστορίας του"
Ντυμένος σε σκούρες αποχρώσεις και γιλέκο, βλέπεις ότι ο Σχοινοβάτης είναι μια προβολή του ίδιου, ένα μικρό σημείο αναγέννησης της μεσοπολεμικής ατμόσφαιρας, παρά ένα μέρος για να πιεις ποτά και να μεθύσεις απλά. Βλέπεις πως δεν προσπαθεί να "πουλήσει" τον εαυτό του στους πελάτες του, αλλά να τους ταξιδέψει με τα αποστάγματα και τις ιδέες του, με μια ιδιαίτερη προσωπική αισθητική σε μια εποχή που αγαπά πραγματικά- εκεί όπου το μπαρ ήταν ένας τόπος φυγής από την πραγματικότητα, ένα καταφύγιο.
Εικόνα
Συντάκτης: Δήμητρα Φ.
Φωτογραφίες: George Fiorakis, Philip Gavrilakis, Danis
Video: Alexander Haritakis , George Fiorakis
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter
