Εικόνα
συντάκτης/φωτογραφίες: Kostis Margiolis
Η πόλη δεν γίνεται πιο όμορφη τις νύχτες. Ούτε πιο άσχημη. Πετάει μόνο από πάνω της το πνικτικό νέφος των πληθωρικών ερεθισμάτων, την ένταση του εργασιακού καταναγκασμού, τις τοξικές νευρώσεις των περαστικών. Κι έπειτα σε τραβάει απ’το χέρι να την ακολουθήσεις. Χωρίς την εξιδανίκευση των έντονων χρωματισμών. Χωρίς την ασφάλεια της ανωνυμίας των πολλών. Σαν θηλυκό που πέταξε τα περιττά στολίδια. Σαν το αρσενικό που απαρνήθηκε την αφομοιωμένη βία. Απογυμνωμένη απ΄το κάθετι, απομονωμένη απ’τον καθένα, η πόλη γίνεται λιτή -κι ελκυστική- τις νύχτες.
Οσο απλώνεται το μαύρο στον ορίζοντα, τόσο πιο γενναιόδωρα η πόλη προσφέρει το υλικό της σώμα. Αυτές τις ώρες υποχωρεί η ακρίβεια των χρονικών υπολογισμών και των χωρικών οριοθετήσεων. Στη θέση τους θα φυτρώσουν -έστω για λίγες ώρες- η ραστώνη και η ευρυχωρία. Η μεταμεσονύχτια πόλη ταιριάζει με τη νωθρότητα επαρχιακού σταθμάρχη που περιμένει, απλωμένος στην παλιά του πολυθρόνα, την επόμενη αμαξοστοιχία να ακουστεί πάνω στις σκουριασμένες ράγες.
Νύχτα. Πάνω στα τσιμεντένια κράσπεδα της Ομόνοιας απλώνεται σε ακανόνιστο, αραιό σχηματισμό μια ομάδα αντρών που ξέμεινε για απόψε στην πλατεία. Απέναντι από το άγαλμα του Παναγούλη, ένα μεταλλικό παγκάκι σε στάση λεωφορείου θα γίνει απόψε για κάποιον το κρεβάτι. Κάποια γυναίκα απροσδιόριστης ηλικίας στη Μπενάκη σκαλίζει υπομονετικά τα παρτέρια ψάχνοντας για πεσμένα κέρματα. Ένας πιτσιρικάς στέκεται κατεμεσίς του άδειου δρόμου μέχρι η παρέα του να διασχίσει όλη την Κάνιγγος. Κάποιος φορτηγατζής ανάβει αλάρμ, αλλάζει σταθμό στο ραδιόφωνο και μιλάει σε ανατολίτικη γλώσσα στο κινητό του, όσο η Σόλωνος περιμένει -πίσω του και μπρος- αδιάφορη και σκοτεινή. Στην πλατεία Λαυρίου, ένα βανάκι της αστυνομίας σταματημένο έξω από κάποιο ξενοδοχείο που έχει να δει πελάτες..καιρό πολύ. Μέσα κι έξω από το όχημα, οι μπάτσοι αραγμένοι σαν αλλοπρόσαλλοι, αστικοί παραθεριστές πιάνουν κουβέντες μ΄έναν ταξιτζή και δυο ασφαλίτες που κόβουν βόλτες στο τετράγωνο.
Νύχτα. Στουρνάρη, Πατησίων, Βερανζέρου, Καποδιστρίου. Μακριές, αργόσυσρτες, ανθρώπινες σκιές -χωρίς ταυτότητα φύλου ή διαπιστευτήρια εθνικότητας- διασταυρώνονται εδώ κι εκεί με τη δική μου. Για μια μόνο στιγμή, περίπλοκοι κόμποι δένονται πάνω στις ρυπαρές ραβδώσεις των πεζοδρομίων. Αμέσως μετά οι σκιές απομακρύνονται ξανά. Οι άυλοι κόμποι λύνονται. Τα πεζοδρόμια μένουν και πάλι άδεια, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Μέχρι εκεί που ολοκληρώνεται η νυχτερινή εκεχειρία. Μέχρι να λήξει κι η αποψινή κατάπαυση πυρός. Μέχρι το πρώτο φως του ξημερώματος να προσφέρει φρέσκο αίμα.
Μέχρι να ξαναρχίσουν οι οδομαχίες των κατοίκων της μητρόπολης.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Συντάκτης/φωτογραφίες: Kostis Margiolis
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
//
Διαβάστε ακόμη:
- Σε αυτό το Νέο Κόσμο
- Βαλτετσίου 26, σκέψεις στο πόδι
- Ξένος στην Αιόλου
