Εικόνα
συντάκτης/φωτογραφίες: Kostis Margiolis
Είναι χρόνια τώρα που το κέντρο της Αθήνας δεν είναι απλώς ένα σκληρό κουκούτσι στον πυρήνα του ελλαδικού κράτους. Η Ομόνοια και το Μοναστηράκι, τα Εξάρχεια και το Μεταξουργείο κινούνται στους ρυθμούς μιας μοντέρνας μεγαλούπολης. Η πόλη είναι πολυεθνική κι ανήσυχη. Βιαστική και δαιδαλώδης. Περήφανη και εξουθενωμένη. Με σκληρά χρώματα, υψηλό κοντράστ κι όλες τις αποχρώσεις του φαιού μες στις σκιές της. Η Αθήνα πάλλεται στο μπιτ μίας όψιμης μητρόπολης.
Κάθεσαι στα παγκάκια του Συντάγματος και δίπλα ένας Σύριος με τη βαλίτσα του στο χέρι ρωτάει στ’αραβικά το όνομα άγνωστου δρόμου. Στην Κάνιγγος, κάτω από το μεταλλικό υπόστεγο της στάσης, τρεις πανήψυλες αφρικανές περιμένουν κάποιο λεωφορείο. Χαμηλά στη Σόλωνος, μια ολλανδέζα γιατρός μπαίνει στο κτήριο που στεγάζει μια διεθνή ανθρωπιστική οργάνωση. Και πάνω στα ανισόπεδα τσιμέντα της Ομόνοιας, το πολύβουο πλήθος των ανθρώπων αλλάζει διευθύνσεις και τηλέφωνα, αναζητώντας διαβατήριο και μια ζωή άξια του ονόματός της.
Αναζητώ κι εγώ ταυτότητα καινούργια για ν’αντικαταστήσω την παλιά που δεν περνάει. Κάτι που να με προσδιορίζει μέσα στη μελαγχολική, κοχλάζουσα και αμφίθυμη απεραντοσύνη του νέου τόπου που αναδύεται μπροστά μου. Δεν είμαι πια ο ανέμελος εαυτός που, με εφηβική αυταρέσκεια, περιφερόταν ανάμεσα σε ομοίους του στους ίδιους δρόμους το ’90. Κι ακόμα, μαζί με τα πρώτα χρόνια του 2000, μ΄έχει εγκαταλείψει -ευτυχώς- η ανερμάτιστη αισιοδοξία τους, που υπαγόρευε αυτιστικά «όλα καλά θα πάνε».
Σε μια γωνία της Αιόλου, στέκομαι ακίνητος μπροστά στο αινιγματικό βλέμμα που μου ρίχνει μια άγνωστη, κάτω από τις επιμελημένα κυρτωμένες βλεφαρίδες της. Δίπλα στο ανθεκτικό γκράφιτι, μια μαύρη, φλύαρη αφίσα ρωτάει τους περαστικούς: ξένε, τι ζητάς εδώ; Κι όσο σκαλίζω εντός μου ψάχνοντας απαντήσεις, σκοντάφτω πάνω σε λόγια δανεικά: ποιός στ’αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω, με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό.
Οι μητροπόλεις είναι αυτών που τις κατοικούν. Αυτών που λιώνουν λίγο-λίγο τα παπούτσια πάνω στους ασφαλτόδρομους και στις σπασμένες πλάκες τους. Η αθηναϊκή μητρόπολη ανήκει -και- σε αυτούς που εμείς οι άλλοι λέμε «ξένους». Αυτές οι γειτονιές, αυτοί οι δρόμοι, οι πλατείες κι οι στοές είναι ο πιο οικείος χώρος -ο πιο δικός τους τόπος- για εκείνους που δεν έχουν τίποτα δικό τους. Ο,τι δεν είναι ξένο για τους ξένους βρίσκεται μονάχα εδώ. Στην Αθήνα των ξένων. Σ΄αυτή την πόλη που είμαστε όλοι ξένοι.
Συντάκτης: Kostis Margiolis
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
//
Διαβάστε ακόμη:
- Βαλτετσίου 26, σκέψεις στο πόδι
- Ματιές των τοίχων
