Εικόνα
συντάκτης: Turd Ferguson
ΕΙΣΑΓΩΓΗ (στον στροφαλοθάλαμο, για τους μηχανόβιους)
Πιτσιρικάς, όπως όλοι τότε, έβλεπα φανατικά τον Ιππότη της Ασφάλτου και τους Ντιούκς. Ξέρετε, ο Κιτ, το αμαξι που μιλούσε και οδηγούσε μόνο του και ο General Lee, το αμάξι που μετέφερε παράνομο ουίσκι και δεν είχε χερούλια στις πόρτες για να δυσκολεύει τους κομπάρσους να μπούνε. Ήταν δηλαδή οι πρωταγωνιστές του show, όπως έχει συμβεί και σε πολλές ταινίες όπως το Κριστίν, που το αμάξι είναι η ζηλιάρα γυναίκα-αράχνη ή το κατσαριδάκι που είναι το σκανδαλιάρικο παιδί. Στα αμάξια περνάς πολλές ώρες (φουλ στην κίνηση), μιλάς (συνήθως στο κινητό αλλά μην), ακούς μουσική, τρως, πίνεις, κοιμάσαι και γενικά κάνεις ότι και στο σπίτι σου. Όλες οι ηλικίες οδηγάνε, υπάρχει μια ταύτιση με το κοινό, οι ηθοποιοί φαίνονται και δεν φωνάζουν μέσα από ένα κράνος, είναι σαφώς πιο κινηματογραφικό μέσο.
Τα μηχανάκια έχουν λοιπόν πιο περιορισμένο εύρος. Ή θα κάνουν κάτι εντυπωσιακό ή θα έχουν όλοι τσόπερ και θα ψάχνουν για μπελάδες. Όλα άρχισαν όταν αυτός ο θεατρίνος ο Μάρλον Μπράντο έβαλε λευκό t-shirt, δερμάτινο και καβάλησε την Triumph του στην ταινία The Wild One. Έκτοτε ο σκληρός συμμορίτης με τσόπερ είναι αρχέτυπο. Άσχετα που πλέον στην πραγματικότητα τσόπερ οδηγάνε δικηγόροι και παχουλοί 50άρηδες. Road movie θα σημαίνει πάντα Aμερική -και τι άλλο παράγουν οι Αμερικάνοι για δρόμο πέρα από αυτοκίνητα και τσόπερ; Οπότε ας έχουμε πολλά τσόπερ για να μιλάει και ο πρωταγωνιστής με κανά χριστιανό στον δρόμο χωρίς να παθαίνει αυχενικό φωνάζοντας στον πίσω.
it's not a motorcycle baby, it's a chopper
Πάμε στις εντυπωσιακές σκηνές. Για έναν περίεργο λόγο τα μηχανάκια που είναι φτιαγμένα για να τρέχουν στην άσφαλτο (street), χρησιμοποιούνται στις ταινίες για να κάνουν άλματα. Από την άλλη, τα μηχανάκια που είναι φτιαγμένα για να κάνουν άλματα στο χώμα (motocross) χρησιμοποιούνται σε σκηνές που τρέχουν στην άσφαλτο να ξεφύγουν από κάτι πολύ πιο γρήγορο και τελικά τα καταφέρνουν έχοντας ανεβάσει 17(;) ταχύτητες ενώ φαίνεται ξεκάθαρα πως πάνε με 60. Γενικά παίζει μια ανακρίβεια… Στις ταινίες που έχουν να κάνουν με αγώνες, οι πιο πολλές προσπάθειες είναι καταδικασμένες (όπως σχεδόν σε κάθε τι αθλητικό), μιας και είναι τόσο κορεσμένο το προϊόν αυτό από την live τηλεόραση και τα ντοκιμαντέρ, που συνήθως καταφεύγουν σε υπερβολές του στυλ ‘’φίλησε τον παιδικό του έρωτα και έκανε νέο ρεκόρ’’ ή “μεταφέρει μια πυρηνική κεφαλή και πρέπει να κερδίσει γρήγορα για να μην την κλέψουν οι ρώσοι’’ (και όχι ο Ρόσσι, χα).
Για όλους αυτούς τους λόγους θα γράψω για 5 ταινίες, όχι καθαρά μοτοσυκλετιστικές, αλλά με κάποια στοιχεία που με τσίγκλησαν βλέποντάς τες:
MELVIN AND HOWARD (1980)
Ξεκινώ με την ταινία που έχει την λιγότερη σχέση με μηχανάκια. 2 λεπτά στην αρχή και μετά δεν εμφανίζεται δίτροχο ούτε κατά λάθος… Η αρχή όμως είναι όλα τα λεφτά! Ο Χάουαρντ Χιούζ, εκκεντρικός εκατομμυριούχος, σκηνοθέτης-παραγωγός-κατασκευαστής αεροπλάνων, κάπου 60 χρονών, οδηγάει το μηχανάκι του μόνος στην έρημο και πέφτει. Μένει αβοήθητος εκεί για κάποιες ώρες και τελικά, σαν από μηχανής θεός (sorry δεν κρατιόμουνα), περνάει τυχαία ένας εργάτης, ο Μέλβιν, με το φορτηγάκι του και τον παίρνει μαζί του. Ο Χιουζ του λέει ποιός είναι, αλλά φυσικά δεν τον πιστεύει, μέχρι λίγους μήνες μετά, όπου και του στέλνουν μια διαθήκη με πολλά μηδενικά (όχι μαμά, ο Χιουζ δεν πέθανε από το μηχανάκι). Η ιστορία είναι πραγματική ή τουλάχιστον αυτό ισχυρίζεται ο Μέλβιν, και ο λόγος που μου αρέσει τόσο πέρα από την καταπληκτική αρχή της με έναν μεσήλικα να οδηγάει μόνος και να γουστάρει, χωρίς να ξέρει ακριβώς τι κάνει, είναι ο ίδιος ο Χιουζ. Γιατί είναι αστείο και φανταστικό μαζί, ο πιο διάσημος υποχόνδριος του πλανήτη (αρκεί να δει κάποιος το Αviator του Scorsese, που δείχνει τη ζωή του) να μπλέκει με λάδια, μηχανές, σκόνη, αίματα και τούμπες (νοσοκομείο όμως δεν θέλει να πάει μετά, μην κολλήσουμε και τίποτα). Άλλωστε, αυτό νομίζω είναι τα μηχανάκια: το μέσο για να ξεχνάς τις φοβίες σου!
Εικόνα
μήπως είστε ο Bill από το Kill Bill;
//
Δείτε ακόμη:
- Όλες οι προβολές που έχουμε συγκεντρώσει και παίζουν αυτές τις ημέρες
- Και μετά τις προβολές: Για μπύρα και μουσικές στην Ίντριγκα
//
THE WORLD’S FASTEST INDIAN (2005)
Άλλη μια αληθινή ιστορία, ενός ακόμα πολυμήχανου μεσήλικα, αλλά οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Πρωταγωνιστεί ίσως ο λιγότερο υποχόνδριος άνθρωπος του πλανήτη, αν σκεφτεί κανείς πως φτιάχνει τσάι με νερό που χρησιμοποιεί για κατεργασία μετάλλων. Σκληροτράχηλος Νεοζηλανδός, οδηγάει την παλιά του Indian (η μάρκα-θρύλος της Αμερικής πριν την επισκιάσει η χάρλεϋ) και τελικά με πενιχρά μέσα, χιλιάδες πατέντες και καμία οργάνωση, καταφέρνει να πάει στην Αμερική και να ανταγωνιστεί μοτοσυκλέτες και αναβάτες 40 χρόνια νεότερους με 10 μηχανικούς ο καθένας. Όλα αυτά το 1967. Ένα κλασικό road movie, τόσο κλασικό που οδηγάει αμάξι. Εντάξει, όσο τρελός και αν είναι, δεν μπορεί να γυρίσει την μισή Αμερική με ένα αρχαίο αγωνιστικό χωρίς άδεια, ασφάλεια, φώτα κλπ, αλλά τουλάχιστον ο τρόπος που το ‘’σέρνει΄΄ με το αμάξι ώρες-ώρες είναι κλασικός για την περίπτωσή του… Γνωρίζει κόσμο σε κάθε δυσκολία που περνάει και τελικά τα καταφέρνει, πάντα με τους πιο ανορθόδοξους τρόπους. Ταινία που εμπνέει για το πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις για ένα εφηβικό σου όνειρο.
Εικόνα
belly of the beast
SPETTERS (1981)
Η πιο ρεαλιστική ταινία για αγώνες με μηχανάκια που έχω δει, χωρίς να χάνει τη μυθοπλασία της. Κρίνοντας από την χρονολογία της, πρέπει να είναι η ταινία που είδε ο Δαλιανίδης και αποφάσισε να φτιάξει 100 κακέκτυπα. Με Βερχόφεν σκηνοθέτη και Ρουτγκερ Χάουερ στον ρόλο του πρωταθλητή, λίγο πριν φύγουν και οι 2 για το Χόλυγουντ, η ταινία μιλά για τρεις 20χρονους φίλους που ασχολούνται με μηχανάκια και ζουν τις τελευταίες στιγμές ξεγνοιασιάς λίγο πριν γίνουν τα όνειρά τους σμπαράλια, και για μια κοπέλα που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα όνειρα αυτά, όντας συνέχεια στο σωστό μέρος την λάθος στιγμή. Σαν 80’s κάγκουρες, που είναι, κάνουν αρκετές χοντράδες που σήμερα (δικαίως) θα χαρακτηρίζονταν σε οτιδήποτε τελειώνει σε –ισμος και –ικος, και παρ’ ότι βάζουν συνέχεια τρικλοποδιές ο ένας στον άλλο, αγαπιούνται τα παλιόπαιδα τα ατίθασα. Ό,τι παθαίνουν τελικά δεν έρχεται σαν νέμεσις, αλλά επειδή η ζωή είναι μια σειρά από τυχαία γεγονότα. Ο σκηνοθέτης δεν παίρνει θέση. Αυτό που κάνει όμως καλά είναι τα πολύ ωραία πλάνα στην διάσημη ολλανδική άμμο με μηχανάκια τέρμα γκάζι, χωρίς "μαγκιές" μες στην πίστα, και σκιαγραφώντας καθαρά την προσωπικότητα του κάθε χαρακτήρα.
Εικόνα
ο τυφλός καμικάζι
ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ (1981)
Η καλύτερη ελληνική ταινία που έχω δει και η καλύτερη ερμηνεία από πρωταγωνιστή (Ρέτσος). Στην ουσία μιλάμε για ένα φιλμ νουάρ με έναν φοιτητή που κοιμάται τη μέρα και βγαίνει τα βράδια. Κοιτάει τα πάντα σαν αστρονόμος που αν γαμηθεί ο δίας θα γίνει. Όλοι ασχολούνται με μηχανάκια εκτός από αυτόν. Αλλά τι να κάνει, με ποιους να κάνει παρέα στα 80’s, με bloggers; Από την ταινία περνάνε όλοι οι γνωστοί ηθοποιοί που εμφανίστηκαν μετά την Finos films era και βλέπουμε όλες τις τάσεις της τότε κοινωνίας. Και ο πρωταγωνιστής τα κοιτά όλα αυτά λες και είναι ο ίδιος σκηνοθέτης μες στην ταινία που παίζει. Γύρω γύρω βέβαια μηχανάκια: τα κλέβουν, τα μαστορεύουν, τα καβαλάνε, λένε ιστορίες για αυτά, αλλά ο πρωταγωνιστής μακριά και αγαπημένα, με το τηλεσκόπιο. Δεν είναι πως φοβάται, ντρέπεται ή είναι μπλαζέ (εντάξει, λίγο είναι). Είναι απλά αλλού. Και εξάλλου, το παρατσούκλι του είναι φάντασμα. Μιλάνε τα φαντάσματα; Μάλλον πιο πολύ στον εαυτό τους… Η ταινία διαδραματίζεται μέσα σε μια εβδομάδα περίπου. Μπορεί πριν ή μετά να έχει μια άλλη ζωή που ποτέ δεν θα μάθουμε και δεν έχει και τόσο σημασία.
Εικόνα
Μαστρομήτσος το εξώφυλλο, και Μάνεσης εδώ, "αγώνες...πφφφφ"
//
Δείτε ακόμη:
- Μια αναδρομή στην τέχνη της κινούμενης εικόνας
- Ο ιστορικός κινηματογράφος ΑΑΒΟΡΑ της Νεάπολης. Αφιέρωμα!
//
RUMBLE FISH (1983)
Και καταλήγουμε από εκεί που ξεκινήσαμε. Στις ασπρόμαυρες ταινίες με τσοπεράδες και συμμορίες. Μόνο που η ταινία είναι σύγχρονη στην χρονολογία και στην εποχή που διαδραματίζεται οι συμμορίες είναι μια ιδέα στους πιτσιρικάδες, που προσπαθούν να την αναπαράγουν με τον ιδεατό τρόπο που έχει κάποιος για κάτι που δεν έχει ζήσει αλλά θα ήθελε. Όπως σε όλες τις γενιές έτσι και εδώ ο πρωταγωνιστής, ο πιτσιρικάς τότε Ντίλον, λέει την κλασική ατάκα για την ατυχή συγκυρία να μην προλάβει για πολύ λίγο την φάση που οι δρόμοι είχαν αυθεντικούς μηχανόβιους, μέλη συμμοριών με τιμή και χωρίς ναρκωτικά. Βέβαια είχε και ένα λόγο παραπάνω μιας και ο μεγάλος αδελφός του που την έκανε για LA ήταν ο υπερμάγκας και ο τελευταίος των Μοϊκανών! Πολλά ρολόγια, πολύ time lapse (με την μόδα που είχε ξεκινήσει τότε με το Koyaanisqatsi), οι σοφές κουβέντες του ψυχολόγου-μπάρμαν Tom Waits (εδώ και αν παίζει όλη η αφρόκρεμα) για τον χρόνο, ένας μέθυσος Ντένις Χόπερ, σαν προβολή του τι απέγινε ο άλλοτε easy rider και ένας Ρουρκ που παίζει έναν νεαρό 21 χρονών (στην πραγματικότητα τότε ήταν ήδη 30), αλλά με το που επιστρέφει πίσω, 2 μήνες μετά την οδύσσειά του όλοι λένε πως μοιάζει με γέρο, σχεδόν 25! Ο Κόπολα σε πειραματική διάθεση λοιπόν, όπως έκανε για πολλά χρόνια εξάλλου. H ταινία μου θυμίζει ανά στιγμές το Βrick του 2005 (άλλη μια νουάρ για teenagers), το Αmerican Βeauty και λίγο το Βadlands του Μάλικ για έναν περίεργο λόγο. Και σαν τελευταία ταινία της λίστας δεν μπορώ παρά να σχολιάσω την τελευταία σκηνή της με τον Ντίλον μάλλον να καταλαβαίνει τι είναι πραγματικότητα και τι είναι το σήμερα και να κρατάει το καλύτερο στοιχείο του αδελφού του.
Εικόνα
ΕΞΑΓΩΓΗ (5 σε 1)
Δείτε ακόμη
Μετά τον Μπράντο, ο Στηβ Μακουήν, ένας λάτρης των χωματερών μηχανών, πήρε τα ηνία, αλλά η βιομηχανία δεν ήταν έτοιμη για μεγάλα σεκάνς με μηχανάκια. Όπως στη Μεγάλη Απόδραση, έτσι και στον Λόρενς της Αραβίας, οι σκηνές ήταν 2-3 λεπτά το πολύ. Μετά ήρθε ο Ξένοιαστος Καβαλάρης και το Χόλλυγουντ έδειξε επιτέλους ενδιαφέρον, αφού μια ανεξάρτητη low budget ταινία είχε τόση επιτυχία. Έτσι το Χόλλυγουντ, όπως κάνει πάντα, θα βάλει καλούς μπάτσους σε ταινίες και σειρές στα 70’s να καβαλάνε μηχανάκια για να γίνει πιο πολιτικά ορθό το όλο σκηνικό. Στα 80’s θα ακολουθήσουν ταινίες με αγώνες και παιδάκια(…), όπως ήδη είπα, καλτ στην καλύτερη περίπτωση, στα 90’s πάλι ο Ρουρκ μαζί με τον πρωταγωνιστή του Miami Vice, είναι δυο ξεχασμένοι μηχανόβιοι με αδιαπραγμάτευτες αρχές(harley davidson and the marlboro man), τον τότε διασημο ράπερ Vanilla Ice να παίζει στην καταλάθος κωμωδία Cool as Ice, απορώ ποιος το σκέφτηκε. Και δεν μπορώ να ξεχάσω το Dumb and Dumber με δυο τρελούς να διασχίζουν όλη την Aμερική με ένα σκουτεράκι με μοτέρ από αλυσοπρίονο… Στα 00’s είχαμε τα Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας, πάρα πολύ καλή ταινία, road movie στην Nότια Aμερική από τον νεαρό Τσε Γκεβάρα με τον κολλητό του και δείχνει πώς αλλάζει από λάτρης των μηχανών σε επαναστάτη με αυτά που βλέπει και όλα αυτά (τι ειρωνεία) με την βοήθεια της μηχανής του! Βέβαια είχαμε και τον Ghost Rider, αλλά τι να κάνεις, η εποχή των υπερηρώων είχε αρχίσει από τότε… Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει προσπάθεια να έχουμε ταινίες αντίστοιχες με τα Fast and Furious και με την hip hop αισθητική, με όχι τόσο επιτυχία. Δεν πρέπει να ξεχάσω το 1ο και 2ο Mad Max με τα ωραία πλάνα, τον καλό μπάτσο τους κακούς και τις post-apocalyptic μηχανές τους, το Akira, ένα ιαπωνικό anime επίσης post-apocalyptic υπερφυσικό και καλτ σαν τα mad max και το Quadrophenia μια ταινία ύμνος στους mod-άδες. Σίγουρα ξεχνάω κάποιες αλλά και σίγουρα δεν έχω δει ακόμα το αριστούργημα που θα ήθελα να υπάρχει χωρίς να είναι απαραίτητα καλτ, έναν delivery rider ξερωγώ από τον νέο Scorsese, με όλη την τρέλα την μοναχικότητα τον κίνδυνο (και τα περίεργα κουρέματα) των ντελιβεράδων. RU talkin 2 me θείο?
Εικόνα
The bikes of Mad Max
συντάκτης: Turd Ferguson
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
