Εικόνα
Συντάκτης Κλέλια Α. / επιμέλεια Γιώργης Φιοράκης
Συμμετέχουν: Χάρης Συμβουλίδης, Εύα Κολομβού, Domenico Bonnassi, Φίλιππα Δημητριάδη, Βαγγέλης Πουλής, Στάθης Λεοντιάδης, με τυχαία σειρά
Η μουσική, λένε, είναι η δίδυμη αδερφή της γλώσσας. Τρία χρόνια μετά το ξεκίνημα της πανδημίας, το μαγικό αυτό μέσον επικοινωνίας, η μουσική, έχει επιστρέψει για τα καλά. Με σύμμαχο τον καιρό ξαναβρέθηκαμε όλοι μαζί σε ένα συγχρονισμένο “κούρδισμα” ψυχικής ανάτασης. Η δύναμη της ζωντανής περφόρμανς εμπεριέχει αυτή την μυστηριακή σχεδόν ένωση μεταξύ περφόρμερ και κοινού. Είναι αυτό το συναίσθημα του ωμού ήχου, της σκηνικής παρουσίας που σηκώνει τις τριχούλες στα χέρια μας όταν ακούμε τις πρώτες νότες από το αγαπημένο μας τραγούδι, είναι αυτό το συναίσθημα όταν η μπότα και το μπιτ χτυπά μαζί με τη καρδιά μας.
Συναντήσεις με φίλους, χαμόγελα και αγκαλιές, μια συνήθεια διονυσιακή που συνδέεται άμεσα με την ανάγκη του ανθρώπου για εκτόνωση, ανθρώπινη επικοινωνία και σύνδεση με την τέχνη. Οι συναυλίες αποτελούν μία από τις πιο έντονες εκφράσεις κοινωνικότητας και -ελπίζουμε- δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν ποτέ όσο υπάρχει μουσική και όσο υπάρχουν άνθρωποι.
φωτογραφία Βαγγέλης Πουλής
Μας μίλησαν για την δική τους επαναφορά στην συναυλιακή φετινή πραγματικότητα, άνθρωποι της αθηναϊκής κοινότητας που συναντάμε πάνω και κάτω από τις σκηνές των λάιβ που ζούμε αυτό το καλοκαίρι. Διαβάστε παρακάτω τις δικές τους απαντήσεις:
ΘΕΜΑ
“Τρία σχεδόν χρόνια πανδημία. Μετά την απομόνωση που μας έφερε η κατάσταση, ξαναβρισκόμαστε σε ανοιχτές μεγάλες ή μικρότερες συναυλίες, ακούμε αγαπημένες μπάντες, βλέπουμε τα σχήματα που ακούγαμε μόνο στα ηχεία και τα ακουστικά μας και συναντάμε ανθρώπους της τοπικής μουσικής κοινότητας. Πώς είναι για εσένα αυτή η επαναφορά και γιατί αυτή η συνέυρεση είναι τόσο σημαντική για την ζωή μας;
Χάρης Συμβουλίδης
Συγγραφέας, ραδιοφωνικός παραγωγός, συντάκτης και αρχισυντάκτης στον μουσικό Τύπο από το 2004
“Τα χρόνια της αναπάντεχης πανδημίας αναπροσδιόρισαν τη σχέση μας με τις συναυλίες, όπως συνέβη βέβαια και με άλλα πράγματα στις ζωές μας. Πριν τον covid-19, αςπούμε, ευχόμασταν συχνά «καλά να 'μαστε», όμως είχε ξεφτίσει σε κενό σχήμα λόγου: έπρεπε να κλυδωνιστεί το θεμέλιο της υγείας ώστε να αρχίσουμε όχι μόνο να το λέμε, μα και να το εννοούμε.
Αντίστοιχα, το τρελό ράλι των συναυλιών –το οποίο έδειχνε να διογκώνεται χρονιά τη χρονιά– τις είχε κάνει υπερβολικά δεδομένες, ενώ δημιούργησε ίσως κι ένα αίσθημα κόπωσης. Θυμάμαι δηλαδή περιστάσεις που το αρχικό ενδιαφέρον για κάποιο live εξανεμιζόταν καθώς πλησίαζαν οι μέρες του, είτε γιατί προτιμούσα τελικά μια πιο ήσυχη ανάσα από τους ρυθμούς της ακατάπαυστης καθημερινότητας, είτε επειδή δεν είχα πια τη διάθεση (ή τις αντοχές) για ώρες ορθοστασίας προκειμένου να δω έναν αγαπημένο καλλιτέχνη στριμωγμένος ή χαζεύοντας μια γιγαντοοθόνη.
Αλλά η πανδημία έφερε νέα ιεράρχηση προτεραιοτήτων· ειδικά όσον αφορά τα ζωντανά δρώμενα, τα οποία είτε στερηθήκαμε, είτε αναγκαστήκαμε να παρακολουθήσουμε με υγειονομικά πρωτόκολλα και πρωτόγνωρους περιορισμούς, όταν διεξάγονταν. Προσωπικά κατέφυγα σε διάφορα live streamings, ενώ πήγα και σε μερικές βραδιές με επίδειξη πιστοποιητικών εμβολιασμού και με τις απαιτούμενες μάσκες και αποστάσεις. Σε κάθε περίπτωση, όμως, έλειπε κάτι κρίσιμο. Η συναυλιακή εμπειρία δεν γινόταν να ανθίσει μπροστά σε μια οθόνη, ούτε σε μια συνθήκη φόβου, όπου αναγκαστικά απέφευγες τους γύρω σου.
Έτσι, η φετινή επανεκκίνηση στάθηκε και για 'μένα αφετηρία ενός νέου ενθουσιασμού γύρω από τη συναυλιακή πραγματικότητα, όπως νομίζω συνέβη και για πολλούς ακόμα μουσικόφιλους. Το να βλέπεις έναν αγαπημένο καλλιτέχνη ενώπιόν σου έχει ξανά λάμψη και «μαγεία», ενώ είναι έκδηλη η χαρά σε κάθε αντάμωμα με γνώριμους συνοδοιπόρους. Γιατί υπάρχει κάτι βαθιά κοινωνικό στη φύση του συναυλιακού βιώματος, όπως κι ένα σύνθετο αλισβερίσι μεταξύ σκηνής και πλατείας, που μπορεί να πραγματωθεί μόνο διά ζώσης –και τίποτα δεν γίνεται να το υποκαταστήσει. Ακόμα κι αν οφείλουμε να έχουμε τον νου μας απέναντι σε μια πανδημία που βρίσκεται ακόμα εδώ, παραμένοντας επικίνδυνη. Όσο κι αν μας κούρασε, όσο κι αν υποκρινόμαστε ότι έχει περάσει, για τουριστικούς ή για ευρύτερα δημοσιονομικούς λόγους.”
Εικόνα
Εικόνα
Εύα Κολόμβου
Διοργανώτρια μουσικών εκδηλώσεων, booking and management στο An Club & ντράμερ στους Coyotes Arrow
“Με την επιστροφή μας στα συναυλιακά και όχι μόνο, δύο πράγματα κυριάρχησαν εξίσου μέσα μου. Από την μία ένιωσα, σα να μην πέρασε μια μέρα και όλα να ξεκίνησαν από εκεί ακριβώς που τα αφήσαμε, ενώ από την άλλη μου φάνηκε σαν να πέρασε μια δεκαετία. Ήταν αυτός ο παρατηρητής μέσα μου, που παρακολουθούσε βουβός και ακούνητος, γνωρίζοντας πως κάποια στιγμή όλα αυτά θα τελειώσουν, που με έκανε να ελπίζω και να ονειρεύομαι την συνέχιση της ζωής, ενώ συγχρόνως επικρατούσε το παράξενο συναίσθημα ενός τεράστιου και ανέκφραστου με λόγια κενού, που δημιούργησε η απομόνωση μιας σκληρής διετίας και που δεν θα βρεθεί τίποτα και κανείς για να το καλύψει. Μοιάζει σαν να ρουφηχτήκαμε, από έναν αδυσώπητο και άχρωμο χωροχρόνο, που ξαφνικά μας έφτυσε στο τώρα. Με την επαναφορά μας στην ζωή, δεν ήταν δύσκολο να θυμηθούμε όλα αυτά που είναι καταγεγραμμένα μέσα μας και ορίζουν την ψυχή μας. Η μουσική και οι συναυλίες, πάντα δημιουργούσαν χαμογελαστούς και ανέμελους ανθρώπους και οι συνευρέσεις με θετικούς συνανθρώπους μας, έχουν την δύναμη να μεταδίδουν την ενέργεια της αγάπης, γρηγορότερα από τον ιό που μας ταλαιπωρεί. Η ουσιώδης και εμπνευσμένη επικοινωνία μεταξύ μας, βρίσκεται στην δομή του DNA μας και χωρίς αυτή, επέρχεται ο θάνατος της προσφοράς, της ελπίδας και του νοήματος της κάθε ύπαρξης. Μπορεί να έπρεπε να πάρουμε το μάθημα με τόσο σκληρό τρόπο, για να έρθει αυτή η συνειδητοποίηση σε όλους μας. Ίσως να είναι άδικο, ίσως σοφό… όπως και να'χει, τώρα είναι η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε την αλήθεια μας με όλο μας το είναι.”
Domenico Bonnassi
Μέλος της Αγίας Φανφάρας και των Radiosol
“Ξέρω ότι για να υπάρχω πρέπει να παίζω. Πρέπει να μπορώ να βρίσκομαι είτε μόνος είτε με τους άλλους από τη μπάντα και να παίζουμε όσο περισσότερο γίνεται. Πρέπει να παίζουμε και μόνοι μας και με άλλους. Και πρέπει να παίζουμε και για άλλους. Κάπως έτσι καταλήγεις να παίζεις για όλους. Έτσι ξέρω, έτσι έχω μάθει. Παίζουμε σε συναυλίες, φεστιβάλ, σε διαμαρτυρίες, σε γλέντια, σε γάμους και βαφτίσια, στο δρόμο, στα πάρκα, κάτω από ένα μπαλκόνι, στα γενέθλια σου, στο πάρτυ του κολλητού, όταν θέλεις να χορέψεις ξέφρενα, να ξεφύγεις, μες στο καράβι, μες στην κίνηση, την ώρα που παραγγέλνεις άλλο ένα, κάνεις τα ψώνια σου, που θες να δώσεις ένα φιλί, κάθε φορά που μιλάς στο τηλέφωνο, που θες να κοιμηθείς και σε ενοχλούμε.
Όλα αυτά που είμαστε, η καθημερινότητα που αναπνέουμε, η επικοινωνία, η επαφή, τα χαμόγελα, οι αγκαλιές... περιορίστηκαν. Περιορίστηκε η ζωή και κάπως έτσι πια δεν παίζαμε.
Τώρα,
δε θέλουμε τα τρία μας χαμένα χρόνια πίσω.
Τα θέλουμε όλα.
Όλα! “
Εικόνα
Εικόνα
Φιλίππα Δημητριάδη
Δημοσιογράφος - Social Media Curator - Dj
“Προσπαθώ μάταια να θυμηθώ ποιο ήταν το πρώτο live που πήγα τη μετά lockdowns εποχή - μιας και μετά COVID εποχή δεν είναι ακόμα και ούτε και ξέρουμε πότε θα είναι - και δεν μπορώ. Ωστόσο, αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι παρακολούθησα ξανά συναυλία αφότου επιτράπηκαν οι όρθιοι κι έπειτα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ να μην χορεύω ή έστω να στέκομαι κάνοντας “συναυλιακά ζογκλερικά”, ξέρετε, εκείνα που μας έχουν διδάξει τα χρόνια εμπειρίας σε μικρά ή μεγάλα venues και στάδια και μας επιτρέπουν να στρίβουμε τσιγάρο ενώ κρατάμε και μια μπίρα. Κι αυτό αποδεικνύει, ότι για μένα προσωπικά, οι συναυλίες, όλη η διαδικασία, η προετοιμασία, η άφιξη στο συναυλιακό χώρο, η αναμονή μέχρι να βγει ο πρώτος καλλιτέχνης, η προσμονή να ακούσεις ζωντανά το αγαπημένο σου κομμάτι, το βουητό στ’ αυτιά, η βραχνάδα στη φωνή κι ο πόνος στα πόδια αφού αυτή τελειώσει, είναι μια ιεροτελεστία.
Μια ιεροτελεστία που αξίζει κάθε “θυσία”, γιατί οι συναυλίες είναι για πολλά από εμάς, “το κουβερτάκι ασφαλείας μας”, το “safe place” μας, μας χαρίζουν απλόχερα την αίσθηση του ανήκειν που τόσο μάταια αναζητούμε καθημερινά πίσω από τις οθόνες μας. Το τραύμα που άφησε στις ψυχές μας η πανδημία, μόλις που αρχίζει να δείχνει τα δόντια του και τα live gigs, μικρά ή μεγάλα, διεθνών ονομάτων ή ντόπιων καλλιτεχνών, DIY φεστιβαλάκια ή μεγάλες παραγωγές είναι το βάλσαμο που μας επιτρέπει να συνεχίζουμε “σαν να μην άλλαξε τίποτα”. Όλα άλλαξαν, απλώς για 2 ώρες και κάτι, σε μια συναυλία, ο κορωνοϊός είναι σα να μην υπήρξε ποτέ.
Θυμάμαι να το νιώθω όταν με την Ευτυχία πήγαμε το ίδιο βράδυ να δούμε MAZOHA στο Ρομάντσο και Nalyssa Green στο six d.o.g.s. Της είπα “Βγαίνουμε σα να είναι 2019 ”. Το βίωσα δίπλα στην Μαρία, στη συναυλία της Εβρίτικης Ζυγιάς στο Fuzz, που ένιωθα για έναν ανεξήγητο λόγο άτρωτη, ο φόβος εκείνος των πρώτων μηνών της πανδημίας με είχε ξαφνικά εγκαταλείψει. Στιγμιαία συνειδητοποίησα πόσα μας στέρησε, αλλά γρήγορα επικράτησε η χαρά, όταν έξω από το Ρομάντσο και πάλι, στη συναυλία του Lung Fanzine με Closer, Mechanimal και The Dark Rags αγκαλιαστήκαμε με ανθρώπους που είχα να δω από κοντά τρία ολόκληρα χρόνια.
Πάντα ένιωθα ότι οι συναυλίες είναι “το μέρος που ανήκω”. Το να ενώνεσαι κάτω από ένα sing along, να συγκινείσαι με το ίδιο τραγούδι, να μοιράζεσαι κοινά - έντονα συναισθήματα με άγνωστους, συγκρίνεται με πολύ λίγα πράγματα και το έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Καμία διαμάχη δεν έχει νόημα. Όλες οι διαφορές αμβλύνονται. Μακάρι να μπορούσαμε να πιαστούμε γερά από αυτή την ευφορική κατάσταση και να μην πωλονόμαστε ξανά και ξανά. Όμως, ολα άλλαξαν και δεν πειράζει. Για 2 ώρες και κάτι, σε μια συναυλία, όλα τα στραβά αυτού του κόσμου είναι σα να μην υπήρξαν ποτέ.”
Βαγγέλης Πουλής
Φωτογράφος μουσικών συναυλιών και όχι μόνο
“Τα τρία χρόνια της πανδημίας τα περάσαμε όλοι σε μια παράλληλη και παράλογη πραγματικότητα σχεδόν στα όρια του απόλυτου σουρεαλισμού.
Αυτό που έχει μείνει ως συνώνυμο της πανδημίας στους περισσότερους από εμάς είναι η έννοια της καραντίνας και της επακόλουθης απομόνωσης, με τις όσες μας συναναστροφές να είναι αμήχανες και ενίοτε…παράνομες.
Το να βρεθείς μετά από τόσο καιρό σε κάτι τόσο μαζικό και ζωντανό όσο μια συναυλία είναι περίπου σαν την αίσθηση που έχεις όταν πας για το πρώτο σου καλοκαιρινό μπάνιο στην θάλασσα μετά από έναν βαρύ χειμώνα…ένα είδος διστακτικού ενθουσιασμού.
Φωτογράφισα πρόσφατα τον Nick Cave στο Release Athens στην Πλατεία Νερού. Το να βρεθείς…και στην περίπτωση μου να φωτογραφίσεις μια πραγματικά μεγάλη συναυλία ήταν για εμένα πραγματικά αυτό..ένιωσα ενθουσιασμένος που ήμουν εκεί, αλλά αρκετά διστακτικός στην αρχή να μπω βαθιά μέσα στο πλήθος…όπως και στο πρώτο σου μπάνιο στην θάλασσα ενώ αρχικά το νερό φαντάζει κρύο, η απόλαυση πάντα αποζημιώνει.
Το να βρίσκεσαι εντελώς τυχαία με φίλους που είχες να δεις καιρό να ακούς την αγαπημένη σου μουσική στον φυσικό της χώρο και να νιώθεις τον παλμό του κοινού και να συντονίζεσαι μαζί του είναι κάτι το ανεκτίμητο…το καλοκαίρι μετά από ένα πραγματικά βαρύ και μοναχικό χειμώνα!
Στάθης Λεοντιάδης
Μέλος των Doric, Data Fragments και μέλος του Synthesizer.gr
“Ως εσώκλειστος (και ημι- εσώκλειστος) ομολογουμένως,τα πήγα αρκετά καλά, αφού γράφω αυτές τις γραμμές.
Η πανδημία όμως, ήταν πολύ σκληρή περίοδος για όλους μας.
Γεμάτη απώλειες, κατάθλιψη, απαγόρευση αλλά, κυρίως, Κρατική Καταστολή.
Η επιβεβλημένη εσωστρέφεια, με έκανε μουσικά πιο παραγωγικό (έγραψα ολόκληρο δίσκο) αλλά και θυμωμένο, καθώς ακυρώθηκαν πολλές φορές όνειρα για live και ταξίδια στο εξωτερικό.
Ευτυχώς, οι φίλοι μου ζουν στη γειτονιά μου κι έτσι οι κωδικοί μετακίνησης αποτέλεσαν διέξοδο από την τρέλα (μεγάλη συζήτηση). Παρ' όλαυτά όμως, έχω ακόμη τη μουδιασμένη αίσθηση, σα να ξύπνησα από κώμα, σα να έχασα δύο χρόνια από τη ζωή μου.
Δείτε ακόμη
Κι όμως, η πανδημία, γέννησε και πολλές νέες μπάντες, νέους δίσκους, νέες ιδέες, νέες συνήθειες. Η πιο ευχάριστη συνήθεια, η αλληλεγγύη (το πιο σημαντικό φάρμακο) και οι τραγελαφικές ιστορίες καραντίνας που θα διηγούμαστε γραφικά στην επόμενη γενιά.
Τα λέμε έξω.”
Εικόνα
Ευχαριστούμε πολύ όλες και όλους!
Συντάκτης: Κλέλια Α. / επιμέλεια: Γιώργος Φιοράκης
