Όλα τα καλούδια της πολύχρωμης γωνιάς ήταν βαμμένα με ένα ενιαίο χρώμα: μαύρο.
Το συμβάν θεωρήθηκε από κοινού να είχε ρατσιστικά κίνητρα. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης, μετανάστης από το Μπαγκλαντές, είδε την περιουσία του να καταστρέφεται ολοσχερώς. Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες η ιστορία αυτή δεν είχε θλιβερό τέλος. Έγινε η αιτία για τη δημιουργία του εθελοντικού κινήματος «Βοηθήστε να σωθεί το μαγαζάκι – Please help save Giampoudi mini market".
Η τοπική κοινωνία οργάνωσε μια εκστρατεία όπου ο δήμος, ντόπιοι καταστηματάρχες, καλλιτέχνες και καθημερινοί άνθρωποι ένωσαν την καλή τους θέληση για να επαναφέρουν την επιχείρηση. Το Φεβρουάριο του 2015 γιόρτασαν σε μια γιορτή αλληλεγγύης τα εγκαίνια του ολοκαίνουριου παντοπωλείου με τους ιδιοκτήτες να σερβίρουν παραδοσιακές νοστιμιές και να λικνίζονται στους ρυθμούς της Μπαγκλαντεζιανής μουσικής.
Η ιστορία που μόλις περιέγραψα ξεχωρίζει μοναχικά στη ρουτίνα της ελληνικής καθημερινότητας. Συνήθως οι μετανάστες γίνονται αποδέκτες ενός all-inclusive πακέτου με δεινά αφού καταφέρουν να διασχίσουν τα πολυπόθητα Ευρωπαϊκά σύνορα. Η συντριπτική οικονομική κρίση χρέους ενίσχυσε την άνοδο των ακραίων ιδεολογιών, ωθώντας πολλούς σε μισαλλοδοξία και ξενοφοβική βία κατά των μεταναστών. Ωστόσο αυτή δεν είναι η μοναδική ή κύρια πηγή του προβλήματος.
Τα τελευταία χρόνια η κοινωνική και πολιτική αναταραχή σε πολλούς πυρήνες του παγκόσμιου Νότου ωθεί μαζικά πολίτες στο δρόμο της εξορίας. Η Ελλάδα έγινε μία από τις κύριες πύλες για την μετανάστευση και σημείο διέλευσης στο δρόμο προς τον ανεπτυγμένο Βορρά. Σύμφωνα με το FRONTEX, τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για τη διαχείριση των εξωτερικών συνόρων, το 2014 η γηραιά ήπειρος είδε μια αύξηση 180% στα ποσοστά εισροών. Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες υποστηρίζει ότι οι τάσεις δείχνουν ότι το 2015 η αύξηση αυτή θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Το πρώτο τρίμηνο του 2015 οι αφίξεις προσφύγων και μεταναστών στις μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα, Κύπρος) άγγιξε τις 31.500, αριθμός σχεδόν διπλάσιος σε σχέση με τις 15.300 αφίξεις που καταγράφηκαν την ίδια περίοδο το 2014.
Η επίσημη πολιτική της Ελλάδας για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης βασίζεται κατά κόρον στον Ευρωπαϊκό κανονισμό γνωστό ως Δουβλίνο ΙΙ. Η απόφαση αυτή εγκρίθηκε το 2003 από τα κράτη μέλη της ΕΕ, τέθηκε σε ισχύ το 2008 και από τότε έχει υπάρξει αποδέκτης ανεξάντλητης κριτικής. Σύμφωνα με τον κανονισμό, το κράτος μέλος της ΕΕ στο οποίο εισέρχεται ο/η εκάστοτε πρόσφυγας είναι υπεύθυνο για το χειρισμό της διαδικασίας χορήγησης ασύλου. Αν οι μετανάστες διασχίσουν τα σύνορα προς ένα άλλο Ευρωπαϊκό κράτος αυτόματα πρέπει να αποστέλλονται πίσω στη αρχική χώρα εισαγωγής.
Μέχρι σήμερα η απάντηση των κυβερνήσεων στον αυξανόμενο αριθμό μεταναστών στηριζόταν στη λογική της αναχαίτισης και κράτησης. Ο νόμος ορίζει ότι η κράτηση ατόμων που εισέρχονται παράνομα στη χώρα φτάνει μέχρι τους 18 μήνες. Μετά το πέρας αυτής της περιόδου, οι λύσεις είναι δύο: είτε οφείλουν να υποβάλουν αίτηση για άσυλο ή θα πρέπει να επαναπατρίζονται στη χώρα προέλευσης του. Λόγω της έλλειψης διμερών συμφωνιών μεταξύ της Ελλάδας και πολλών χωρών προέλευσης αλλά και εξαιτίας της απροθυμία από την πλευρά τους να επιστρέψουν, ο επαναπατρισμός συχνά καθίσταται αδύνατος.
Εκτός αυτού η δυνατότητα αίτησης ασύλου δεν φαντάζει και τόσο υπαρκτή λύση. Η οικονομική κατάσταση της χώρας σε συνδυασμό με την ατελείωτη διαδικασία χορήγησης ασύλου, με την Ελλάδα να κατέχει τα χαμηλότερα ποσοστά αποδοχής αιτήσεων στην ΕΕ, ενεργούν ως ισχυρά ανασταλτικοί παράγοντες. Και ο φαύλος κύκλος εξακολουθεί να τροφοδοτείται.
}
Δείτε ακόμη
Ως αποτέλεσμα, τα κέντρα κράτησης μεταναστών βρέθηκαν εξαρχής να «φιλοξενούν» μετανάστες πέραν των δυνατοτήτων τους καθώς οι περισσότεροι κρατούνταν μεγαλύτερο διάστημα από το νομίμως επιτρεπτό. Οι απάνθρωπες συνθήκες στα κέντρα και η έλλειψη κατάλληλης ιατρικής φροντίδας έχουν καταγραφεί πολλάκις από τους εργαζόμενους στο χώρο της υγείας και ακτιβιστικές οργανώσεις. Η Διεθνής Αμνηστία δηλώνει ότι «παρατεταμένη και αδιάκριτη χρήση της κράτησης σε άθλιες συνθήκες αποτελεί ένα σημαντικό στοιχείο της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής».
Τον Φεβρουάριο του 2014 μετά την αυτοκτονία μετανάστη στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας, οι πρώτοι 20 κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Οι πύλες έκτοτε έχουν ανοίξει αρκετές φορές για όσους έχουν κρατηθεί πέραν του επιτρεπόμενου ορίου. Το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και Κοινωνικής Ένταξης έχει δεσμευτεί ότι η Αμυγδαλέζα θα κλείσει εντός 100 ημερών και δημιουργηθούν ανοιχτές δομές φιλοξενίας μεταναστών.
Η κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε βήματα σχετικά με την εκπλήρωση αυτής της υπόσχεσης, αλλά χωρίς να είναι ξεκάθαρο ποιο θα είναι το επόμενο βήμα για όσους αφήνονται ελεύθεροι. Παράλληλα η Ευρωπαϊκή νομοθεσία κρατάει δέσμιες τις χώρες του νότου να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα που θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από κοινού όπως προβλέπουν οι αρχές ενότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το πρόσφατο θανατηφόρο ναυάγιο στη Λαμπεντούζα ανάγκασε τους απρόθυμους ηγέτες να στρέψουν το βλέμμα στο νότο. Όμως στις 22 Απριλίου, μία μέρα πριν την έκτακτη Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες, η Βρετανική εφημερίδα Guardian αποκάλυψε ότι ο βασικός άξονας αντιμετώπισης του μεταναστευτικού στηρίζεται μονάχα σε μεταρρυθμίσεις σχετικά με τον επαναπατρισμό όσων διασχίζουν τα σύνορα της Μεσογείου.
Το εμπιστευτικό σχέδιο κοινού ανακοινωθέντος επισημαίνει ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που θα φτάνουν «θα στέλνονται πίσω» με μόνον 5.000 θέσεις μετεγκατάστασης να προβλέπονται για τους πρόσφυγες. Η ριζική αλλαγή της Ευρωπαϊκής μεταναστευτικής νομοθεσίας φαντάζει ως μοναδική λύση. Στην απέναντι πλευρά βρίσκεται η μέχρι σήμερα θεραπεία, βασισμένη σε πανάκεια και αυτοσχέδια γιατροσόφια.
//
Συντάκτης: Δήμητρα Δρακάκη
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook
