Εικόνα
κείμενο-φωτογραφίες: George Fiorakis
Η πρώτη ομαδική έκθεση της Cheapart για την νέα σεζόν με 11 καλλιτέχνες που παρουσιάζουν τις μικρές λεπτομέρειες που περιβάλλουν την καθημερινότητα και την πραγματικότητά μας.
Τι είναι όμως το «ασήμαντο» και γιατί να γίνει μια έκθεση για αυτό;
Όπως αναφέρεται και στην περιγραφή της έκθεσης είναι “οι σκέψεις που έρχονται στην ώρα του ντους, η συνήθεια να μετρά κάποιος τα σκαλοπάτια που ανεβαίνει, ένα προσωπικό φετίχ ή μια ιδιομορφία». Όλα αυτά που δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι, πολλές φορές και εμείς οι ίδιοι, αλλά είναι αυτά που μας καθορίζουν, αυτά που μας εντυπώνονται, ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα. Η έκθεση εξετάζει όλα αυτά τα μικρογεγονότα και το πώς μπορούν αυτά να εκφραστούν εικαστικά και ομαδικά. Ένα θέμα σε ένα χώρο τέχνης χωρίς «βαρύ» περιεχόμενο και ακατανόητα κείμενα αλλά στοχευμένο σε αυτά που έχουμε μέσα μας- σε όλα αυτά τα αόρατα πράγματα που συμβαίνουν στον προσωπικό μας χωροχρόνο.
"«Ασημαντότητες» είναι οι διακριτικές μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μας. Όλες οι μικρές μας συνήθειες που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους."
Περνώντας από την Ανδρέα Μεταξά στα Εξάρχεια, ανεβήκαμε τις σκάλες της Cheapart. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά ακούγονται ήχοι της πόλης, όλα τα μικρά πράγματα που συμβαίνουν στο δρόμο. Πωλητές για κουλούρια, ταξί, ανακοινώσεις του μετρό και άλλα καθημερινά πράγματα που ζούμε. Με αυτό το ερέθισμα μπαίνεις στον χώρο της έκθεσης που έχει κλείσει τα παράθυρα με περσίδες και αρχικά δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι βλέπεις. Μόνο και μόνο η μετάβαση, από τα στενά των Εξαρχείων και το περιβάλλον της Μεταξά, στο χώρο της Cheapart, νιώθεις ότι απομονώνεσαι και ξαφνικά μπαίνεις σε μια άλλη διάσταση, μια ‘’καλλιτεχνική γιάφκα’’ που κρύβει μέσα τροφή για σκέψη και όπλα για να αποκτήσεις κριτική ικανότητα.
Η αλήθεια είναι, μας ξέρετε, δεν τα γνωρίζουμε πολύ τα θεωρητικά της τέχνης όσο αυτά του δρόμου, αλλά ενδιαφερόμαστε να μάθουμε και βρήκαμε πολύ ενδιαφέρον το θέμα. Αφού πρώτα είδαμε την έκθεση και μπήκαμε στο κλίμα, τα παιδιά μας κέρασαν μπυρίτσα και είχαμε μια χαλαρή και ενδιαφέρουσα συζήτηση με την Καρολίνα Αλειφεροπούλου. Νέα κοπέλα που έχει μεγαλώσει στην Σπάρτη και αισθάνεται ότι τα Εξάρχεια είναι η γειτονιά της, ιστορικός τέχνης από το θεωρητικό τμήμα της Καλών Τεχνών και επιμελήτρια της έκθεσης. Έτσι ολοκληρώσαμε την εμπειρία μας από την έκθεση, ένα απογευματάκι με μια ωραία και διαφορετική συζήτηση που μας έκανε να καταλάβουμε ακόμη καλύτερα αυτά που ήθελαν να αποδώσουν οι συμμετέχοντες και να αναρωτηθούμε ποιές είναι οι δικές μικρές μας στιγμές, οι δικές μας ασημαντότητες.
Παρακάτω συμπυκνωμένη η συζήτηση μας με την Καρολίνα Αλειφεροπούλου, επιμελήτρια της έκθεσης:
Εικόνα
Η Καρολίνα Αλειφεροπούλου, ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια της έκθεσης
Μίλησέ μας για την έκθεση. Υπήρχε κάποιος περιορισμός για τους καλλιτέχνες ή ο καθένας μπορέσε να επιλέξει πώς θα επικοινωνήσει το θέμα της ασημαντότητας;
Η ιδέα ήταν ακριβώς να μην υπάρχει συγκεκριμένο θέμα με περιορισμούς. Δεν ήθελα να είναι καθορισμένο ακριβώς ή σοβαρό και βαρύγδουπο. Αρχικά έγινε συζήτηση με τους καλλιτέχνες σχετικά με το θέμα της «ασημαντότητας». Και προέκυψαν διάφορα ενδιαφέροντα. Αυτό που βγήκε είναι ότι μπορείς να προσεγγίσεις το θέμα από πολλές πλευρές. Δουλέψαμε με όλους, χτίζοντάς το μαζί, με συζητήσεις με τον καθένα ξεχωριστά αλλά και ομαδικά, και έτσι προχωρούσαμε συχνά με αλλαγές στα έργα. Δεν υπήρχε παίρνω ή απορρίπτω έργο. Εγώ κυριώς ήθελα προτάσεις, ήθελα να δω τι θα προκύψει. Το θέμα από μόνο του είναι είναι σαν.. αντιθέμα, θα μπορούσαμε να πούμε. Αυτό που με ενδιέφερε, είναι να είναι κάτι ζωντανό και να βρει το δρόμο του. Να βγει μια κουβέντα για την ασημαντότητα.
Πώς επηρεάστηκαν οι δικές σου σκέψεις μετά από τις συζητήσεις που είχες με τους καλλιτέχνες σχετικά με το θέμα της «ασημαντότητας»;
Nα σου πω την αλήθεια, όλο αυτόν τον καιρό που ασχολούμαι με αυτό, η δική μου οπτική πάνω στο θέμα είναι διαφορετική. Οι προτάσεις και η συζήτηση με τους καλλιτέχνες με έχει ας πούμε.. στιγματίσει στην καθημερινότητα μου! Εννοώ ότι συνεχώς πλέον παρατηρώ πράγματα, κοιτάω ή γελάω με ασημαντότητες. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος μικρών πραγμάτων που ζούμε και ίσως δεν τους δίνουμε σημασία.
------
Ακολουθήστε το inExarchia | facebook - instagram - twitter - youtube
------
Αυτά τα μικρά πράγματα, αν και «ασήμαντα», αυτά δεν είναι που καθορίζουν την καθημερινότητά μας, δεν ζούμε μέσα και μαζί με αυτά;
Ναι, ακριβώς. Δεν υπάρχει κάτι ξέχωρο από την καθημερινότητα νομίζω. Επέλεξα σαν έκθεμα, ανάμεσα στα έργα, ένα ποίημα με ένα στίχο που κάτι μου λέει. Μια δική μου προσωπική ασημαντότητα. Περιγράφει ένα αγόρι και ένα κορίτσι και την ιστορία τους, όταν ήταν μικρά παιδιά. Το ποίημα μιλά για τις αναμνήσεις που έχουν και κάπου αναφέρει: «ήταν όλες δικές μας», μιλώντας για τις σκονίτσες που φαίνονταν από μια αχτίδα φωτός που είχε εισβάλλει στο δωμάτιο από μια χαραμάδα. Αυτή είναι μια πιο ποιητική προσέγγιση της ασημαντότητας. Κάνει κάτι πολύ μικρό, να σου αφήνει μια αίσθηση.
Εικόνα
"Η σκόνη στις ακτίνες ήταν όλη δικιά μας"
Εμένα με ενδιαφέρει το background ας πούμε. Έχω πολύ έντονα την εικόνα μιας πρωταγωνίστριας που κοιτάει μια κάμερα για παράδειγμα. Αν πέρναγε μέσα από τις ασημαντότητες, πρωταγωνιστής τελικά θα ήταν ο κομπάρσος που περνάει από πίσω. Είναι αυτός που συμπληρώνει και ολοκληρώνει την εικόνα και δίνει το αποτέλεσμα, με αυτό που κάνει.
Ναι, ο κάθε φωτογράφος θα αποτύπωνε διαφορετικά το ίδιο θέμα, αναλόγως πώς θέλει να το εκφράσει ο καθένας. Μικρές διαφορές σε μια εικόνα, την κάνουν άλλη εικόνα.
Όπως αυτό που περιγράφει ο Κισλόφσκι για μια σκηνή από μία ταινία του. (Από την τριλογία "Τρία Χρώματα" Μπλε, Λευκή, Κόκκινη). Υπάρχει ένα πλάνο που η πρωταγωνίστρια παίρνει ένα κύβο ζάχαρης, το βουτάει στον καφέ λίγο και η ζάχαρη ποτίζεται από τον καφέ. Κοντινό πλάνο στο φλυτζάνι, ανεβαίνει ο καφές και μετά το ρίχνει μέσα. Περιγράφει λοιπόν ο σκηνοθέτης τη σημασία του χρόνου στο πλάνο. Αναφέρει ότι άλλαξαν πολλούν συνδυασμούς καφέ με είδη ζάχαρης για να γίνει το πλάνο σε σωστό χρόνο, όπως τον ήθελε για να βγει αυτό που έπρεπε. Δηλαδή τα δευτερόλεπτα για να ανέβει ο καφές στον κύβο ζάχαρης. Η σημασία της λεπτομέρειας αλλάζει όλη την εικόνα ενός έργου. Δες το από την πλευρά του θεατή. Μπορεί να μην καταλαβαίνει τη διαφορά, αλλά αντιλαμβάνεται το αποτέλεσμα.
"Ασημαντότητες είναι οι δικοί μας προσωπικοί κόσμοι, οι μικρόκοσμοί μας. Μέσα από την έκθεση προσπαθώ να διαφυλάξω αυτά που είναι εσωτερικά στον καθένα, αυτά που «απειλούνται» από τον εξω κόσμο."
Φυσικά όμως αποκτά και προσωπικό στοιχείο και νόημα. Οι «ασημαντότητες» του καθενός, τα κολλήματά μας, οι μικρές αφηγήσεις μας, οι συνήθειες που έχουμε και έχουν εντυπωθεί, που πολλές φορές δεν μοιραζόμαστε με άλλους: αυτά πιστεύω αποτελούν το παζλ της προσωπικότητας του καθενός. Για παράδειγμα, εγώ επέλεξα σαν λογότυπο της έκθεσης μια φουρκέτα. Ένα ασήμαντο αλλά χρήσιμο αντικείμενο. Τελευταία, σε συνδυασμό με το θέμα έχω ένα φετίχ με τη φουρκέτα. Υπάρχουν στο σπίτι παντού, στις τσάντες μου και στις τσέπες αλλά όταν θέλω να φτιάξω τα μαλλιά μου.. ψάχνω φουρκέτες, που και ποτέ δεν έχω! Και είναι κάτι που μου το υπενθυμίζει συνέχεια. Είναι απλοποιημένο παράδειγμα, αλλά πολλές φορές στα ασήμαντα πράγματα βλέπεις τη σημαντικότητά τους, όταν λείπουν.
Εικόνα
Εικόνα
Έργο της έκθεσης που απεικονίζονται στιγμιότυπα από το υπνοδωμάτιο ενός ζευγαριού που σπάνια ονειρεύεται μαζί λόγω διαφορετικού προγράμματος δουλειάς
Θεωρείς «ασήμαντο» κάτι που έχουμε εμείς κάνει ασήμαντο; Δηλαδή κάτι που έχουμε την δυνατότητα και το απολαμβάνουμε καθημερινά, αλλά επειδή το έχουμε συνηθίσει καθιστάται πλέον ασήμαντο. Ή θεωρείς ‘ασήμαντα’ μόνο το ασήμαντα; Που και πάλι πρέπει να μπουν σε εισαγωγικά, επειδή με την έκθεση μας λες ουσιαστικά την σημαντικότητα των ασήμαντων.. (όποιος κατάλαβε κατάλαβε)
Είναι υποκειμενικός ο τρόπος που το βλέπει κανείς. Το ασήμαντο για σένα μπορεί να είναι σημαντικό για μένα, οπότε ξεκινάει αμέσως η συζήτηση για τον υποκειμενισμό στο σημαντικό. Είναι μεγάλη ιστορία για το τι θεωρείται σημαντικό. Μπορεί να δίνω σημασία σε κάτι που σε για σένα μπορεί να περνάει απαρατήρητο. Γι’αυτο λέω ότι αυτά τα κολλήματα, οι μικρές εμμονές, τα φετίχ, οι ιδιοτροπίες, οι λέξεις που χρησιμοποιούμε είναι «ασημαντότητες» που αποτελούν την προσωπικότητά μας και ξεχωρίζουν εμένα από εσένα ή κάποιον άλλο.
Εικόνα
Ένα ποτήρι που θέλει να "εντυπωσιάσει", τοποθετημένο με δικό του φωτισμό στον προσωπικό του θρόνο, με μια μικρή "λεπτομέρεια". Ο σχεδιασμός του δεν το καθιστά ικανό να λειτουργήσει για αυτό που αρχικά προοριζόταν, δεν μπορείς να πιείς.
Έχεις διαλέξει σαν λογότυπο τη φουρκέτα, κάτι ασήμαντο αλλά καλαίσθητο. Θεωρείς ότι έχει πιο πολύ δύναμη να κινήσει τα πράγματα το αισθητικά όμορφο «ασήμαντο» ή κάτι άσχημο «ασήμαντο»; Ή είναι και αυτό υποκειμενικό, το πώς αντιλαμβάνεται τον ιδρώτα κάποιος ας πούμε, αναλόγως τη φάση και τη διάθεση;
Είναι τεράστια η ερώτηση, προσωπικά αναρωτιέμαι αν το αισθητικά ωραίο είναι αξία από μόνο του ή όχι. Και τα δυο έχουν τη δική τους γλώσσα και τρόπους. Επίσης το θέμα της αισθητικής έιναι μεγάλο θέμα και αυτό είναι υποκειμενικό. Δεν είμαι σίγουρη. Όσον αφορά στη φουρκέτα, προσωπικά όντως θεωρώ ότι έχει κάτι όμορφο επειδή είναι απλή!
Εικόνα
Μια ακόμη "ασημαντότητα" στους τοίχους της πόλης
-----------
Δείτε ακόμη:
- Αρραγείς λέξεις – η ομάδα που μοιράζει βιβλία σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες
- Μυστική έκθεση στο κτίριο-μυστήριο της Ακαδημίας 58α
- Vandalism στην Cheapart στα Εξάρχεια: Πώς ορίζεται η έννοια του βανδαλισμού σε ένα χώρο τέχνης
-----------
Βλέπω ότι και η έκθεση είναι μίνιμαλ ας πούμε. Έγινε κατ’ επιλογήν ή τυχαία;
Όσο αφορά το στήσιμο, ήθελα να μην είναι πομπώδης η έκθεση και να έχεις πάρα πολλά ερεθίσματα με το που μπαίνεις. Nα έχουν χώρο τα έργα, το καθένα ξεχωριστά, να «αναπνέουν». Επίσης υπάρχει και ήχος στο χώρο, που δένει. Γεμίζει ο χώρος με ήχους από το μετρό και τον ηλεκτρικό και όλα τα μικρά πράγματα που συμβαίνουν στην πόλη. Το πρώτο πέρασμα είναι από αυτούς τους ήχους και εισέρχεσαι στο χώρο με τις «ασημαντότητες» που έχουν το χώρο τους αλλά παράλληλα στόχος είναι να δίνουν και συνολικά κάτι.
Εικόνα
"Ασημαντότητες" στον χώρο της Cheapart στην Ανδρέα Μεταξά στα Εξάρχεια. Στα αριστερά έργο του Νίκου Αρβανίτη που ακολουθεί το αφηγηματικό νήμα μιας θρυλικής ιστορίας της πανκ μουσικής και του "Gabba Gabba Hey" των Ramones. Και στη μέση το All the single bellies, από την Κατερίνα Φάνη.
Δείτε ακόμη
Τι είναι η «ασημαντότητα» για σένα;
Η ασημαντότητα μπορεί και να μην υπάρχει. Είναι και δεν είναι εκεί. Είναι οι δικοί μας προσωπικοί κόσμοι, οι μικρόκοσμοί μας. Υφίστανται μέσα στην δική μας ύπαρξη. Το πόσο σημαντικό ή ασήμαντο είναι κάτι, είναι μυστήριο. Αναλόγως τι βιώνει ο καθένας και πώς το βλέπει ο κόσμος. Και είναι δύσκολο να κρατήσεις μια ισορροπία, αφού ο τρόπος που τα βιώνουμε μέσα μας είναι διαφορετικός από αυτό που φαίνεται. Μέσα από την έκθεση προσπαθώ να διαφυλάξω αυτά που είναι εσωτερικά στον καθένα, αυτά που «απειλούνται» από τον εξω κόσμο. Προέρχομαι από ένα χώρο θεωρητικό, ξέρω πως είναι να υπερθεωρητικοποιείς τα πράγματα, και ήθελα να δω και πως είναι χωρίς αυτό, χωρίς ανάλυση της τέχνης και από που προέρχεται το κάθε κείμενο.
//
*Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση και τις ημέρες/ώρες που είναι ανοιχτή για να την επισκεφτείτε.
Εικόνα
συνέντευξη/φωτογραφίες: George Fiorakis
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
