Εικόνα
Συντάκτης: Μάκης Κ.
Αναρωτιέμαι κάθε φορά εάν παρουσιάζοντας ένα κόμικ, πρέπει πρώτα να πω δυο λόγια για τον δημιουργό του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το κόμικ του Βασίλη Λώλου ταυτίζεται με τον ίδιο και τις προσωπικές του ιστοριες και αναρωτιέμαι ξανά λοιπόν, εάν αυτός είναι ένας λόγος περισσότερος ή ένας λόγος λιγότερος για να μιλήσω για αυτόν, αφού ο ίδιος ο Λώλος είναι μέσα στο κόμικ και αφηγείται τις ιστορίες του. Φυσικά, δεν μπορώ να πω και πολλά για τον ίδιο αφού δεν τον ξέρω προσωπικά (το ότι πήρα κάποιες αυτοεκδόσεις του από έναν πάγκο κάποτε δεν μας κάνει και γνωστούς). Από την άλλη, έχω την αίσθηση πως δεν είναι ο κλασικός “κομίστας” δημιουργός που κυκλοφορεί στα cons και κάνει δημόσιες σχέσεις με το κοινό ή με άλλους δημιουργούς. Θα αναφέρω λοιπόν αυτά που ξέρω.
Ο Λώλος (γεν. 1981) είναι μια περίπτωση δημιουργού με σημαντικές επιτυχίες στo ενεργητικό του και από τους πρώτους Έλληνες που συνεργάστηκαν με εκδοτικές του εξωτερικού. Ξεκίνησε από το Εννέα της Ελευθεροτυπίας το 2002/2003 και μέσα σε λίγα χρόνια αρχισαν οι εκδόσεις και οι συνεργασίες ενώ μετακόμισε και έζησε στη Νέα Υόρκη για αρκετό καιρό. Τα σημαντικότερα έργα του είναι, η Γεννήτρια (Giganto, 2004), το σχέδιο στο The Pirates of Coney Island (Image, 2006), η συμμετοχή στην ανθολογία 5 (2007) όπου κέρδισε το βραβείο Eisner για την καλύτερη ανθολογία και το Last Call (Oni Press, 2007) όπου κέρδισε βραβείο Harvey. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ανθολογίες, σε webcomics αλλά και σε σημαντικές σειρές όπως το Northlanders της Vertigo. Στις περισσότερες δουλειές του κάνει και σχέδιο και σενάριο. Το ότι τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως δεν έχει σημαντική δραστηριότητα, το σχολιάζει και ο ίδιος στο παρόν κόμικ!
Η Αθήνα είναι ένα κόμικ περισσότερο για τον Βασίλη Λώλο πάρα για την Αθήνα, αλλά από την άλλη, εάν η Αθήνα δεν ήταν έτσι, ούτε ο Λώλος θα ήταν έτσι. Η Αθήνα και τα προάστια αποτελούν το γνώριμο σκηνικό όπου οι προσωπικές ιστορίες του δημιουργού ξεδιπλώνονται, κυρίως, γύρω από την σχέση του με τους ανθρώπους, τα κόμικς, τη μουσική και την ίδια την πόλη. Παρόλο που έχω την ίδια ηλικία με τον Λώλο και έχω μεγαλώσει και γω σε αυτή την πόλη, είναι δύσκολο να ταυτιστώ με το πρόσωπο αλλά είναι εύκολο να ταυτιστώ με ορισμένες από τις ιστορίες και τις καταστάσεις.
Πρώτες αγάπες, τσαμπουκάδες, καυγάδες, “φρικιά” με σκέιτ, υποκουλτούρες, Nintendo, μέταλ, χρήσεις και καταχρήσεις, μπάτσοι, σεξ, κόμικς, προσδοκίες αλλά και σημερινές καταστάσεις, όπως η λίγο μίζερη ελληνική σκηνή κόμικς με τα cons της, η μοντέρνα εποχή του internet και φυσικά η κρίση. Σίγουρα για να μπεις στο πνεύμα του κόμικ θα πρέπει να είσαι λίγο στη φάση του δημιουργου, στη φάση της Αθήνας, στη φάση των 90s, αλλά και στο σήμερα. Το εξώφυλλο, από τα καλύτερα που έχω δει τα τελευταία χρόνια, φόρος τιμής στην Anime εκδοχή του AKIRA, σε μια αθηναϊκή, εμπνευσμένη παραλλαγή, είναι από μόνο του ένας λόγος για να σε κάνει να το ανοίξεις και να το διαβάσεις.
Μην περιμένει κανείς για κάποια γραμμική αφήγηση ή για κάποιο ηθικό ή ανήθικο δίδαγμα. Και να υπήρχε δίδαγμα δεν ξέρω εάν ο Λώλος των 90’s με τον Λώλο του σήμερα θα μπορούσαν να συμφωνίσουν στο ίδιο. Ίσως στο μόνο που θα μπορούσαν να συμφωνήσουν είναι πως και τότε και τώρα και οι δύο εξακολουθούν να είναι κουλ.
Οι ιστορίες, οι περισσότερες μονοσέλιδες αλλά φτάνουν έως 8 σελίδες, αυστηρά ασπρόμαυρες, έχουν μια τεχνοτροπία που περνάει από manga σε ανεξάρτητη αμερικανική σκηνή ενώ σε αρκετά καρέ φαίνεται σαν sci-fi BD ή 2000AD. Δεν υπάρχει πρόβλημα, είναι Λώλος. Το σχέδιο και το στυλ του κάθε καρέ χρησιμοποιούνται για να περάσουν την κατάσταση του δημιουργού / πρωταγωνιστή κάθε στιγμή, σε βαθμό που λίγοι έλληνες δημιουργοί μπορούν να καταφέρουν. Όμως δεν είναι μόνο το σχέδιο ή η σκηνοθεσία των καρέ από τα δυνατά στοιχεία του κόμικ, αλλά και ο λόγος. Στο κόμικ (στην ιστορία #ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ) θα βρείτε έναν συγκλονιστικό ορισμό για την τέχνη -που δεν μπορώ να σας τον πω γιατί θα κάνω spoiler- κατευθείαν από τα βάθη του δημιουργού.
Εικόνα
Θέλει θάρρος ή αφέλεια ή παρόρμηση για να κάνεις αυτοσαρκαστικά κόμικ και να απευθύνεσαι σε ένα ελληνικό κοινό που όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και περισσότερο απαιτητικό, χωρίς όμως καμια πραγματική απαίτηση για το τι θέλει να δει. Σε αυτό το ρίσκο του κοινού μπορεί να μπαίνει και η φαινομενική απουσία του δημιουργού από τα ελληνικά κομιστικά δρώμενα, έτσι ώστε το νέο κοινό να μη γνωρίζει τα έργα και τις ημέρες του Λώλου.
Σε γενικές γραμμές δεν απογοητεύτηκα, αλλά προσωπικά περίμενα κάτι παραπάνω. Πιστεύω πως ο Λώλος μπορεί να γεμίσει τόμους με τις ιστορίες του, ίσως να ήθελα περισσότερη καφρίλα και λιγότερο συναίσθημα. Γιατί; Γιατί Αθήνα.
Αγαπημένες ιστορίες: ΡΑΝΤΕΒΟΥ_ΣΤΑ_ΤΥΦΛΑ, ΟΥΦΟ, ΚΡΕΤΙΝΟΙ, ΜΠΑΤΣΟΚΡΑΤΕΙΑ, ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ
*Η σειρά κυκλοφορεί από την Jemma Press
//Διαβάστε ακόμη:
- 10 Κόμικ που έχουν πολλά να πουν / Μέρος Α΄
- Comic Review: Έχε γεια γα**μένε κόσμε
- Comic Review: Η Μητρόπολη του Χρυσού
Εικόνα
Συντάκτης: Μάκης Κ.
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
