Εικόνα
Συντάκτης: Κλέλια Αρμπηλιά / Eπιμέλεια δημοσίευσης: George Fiorakis
Η καλλιτεχνική πρωτοβουλία Potential Project, που στεγάζεται στην πλατεία Εξαρχείων, σε ένα νεοκλασικό της Ανδρέα Μεταξά στον αριθμό 25, σκοπό έχει -μέσω των δράσεών της- να παράγει έναν γόνιμο διάλογο μεταξύ καλλιτεχνών, επαγγελματιών και θεατών. Μετά από πολλές ευρηματικές και ενδιαφέρουσες εκθέσεις σύγχρονης τέχνης, αυτή τη φορά, παρουσιάζει την έκθεση ΕΝΘΥΜΙΟ. Ένα εικαστικό πρότζεκτ που άτυπα ολοκληρώνει τον πρώτο κύκλο δράσεων της ομάδας και εμπεριέχει το στοιχείο της έκπληξης καθώς τα έργα παραμένουν κρυμμένα, παίζοντας με την ιδέα του απραγματοποίητου.
Μια έκθεση στα Εξάρχεια, για τις άπειρες δυνατότητες του απραγματοποίητου που μας προκαλεί να διερευνήσουμε το μυστικό και μη αναγνωρίσιμο στην τέχνη. Ένα συλλογικό καλλιτεχνικό εγχείρημα, ανοιχτό στο κοινό από τις 7 έως τις 17 Ιουνίου, που πραγματεύεται την αυτονομία της ιδέας του έργου τέχνης με σκοπό να μας κινητοποιήσει να υποθέσουμε, να κεντρίσει τη φαντασία μας και να μας απομακρύνει από τη μονοδιάστατη ερμηνεία του ορατού μέσα από 75 εγκιβωτισμένες ιδέες.
Συναντήσαμε την Καρολίνα Αλειφεροπούλου και τον Δημήτρη Γεωργακόπουλο και μιλήσαμε για την αξία της αυτονόμησης της ιδέας, για τα Εξάρχεια, τη γέννηση, τις δράσεις και τους σκοπούς του Potential Project αλλά και την πρόκληση που η εννοιολογική τέχνη θέτει, αυτή της ιδιοσυγκρασιακής ερμηνείας και του βιώματος του έργου.
Από την περιγραφή του “Ενθυμίου”: Το Ενθύμιο είναι ένα εννοιολογικό πείραμα που τοποθετεί 75 ιδέες για πιθανά έργα τέχνης μέσα σε 75 πανομοιότυπους λευκούς κύβους και τους σφραγίζει έτσι, ώστε το περιεχόμενό τους να παραμείνει μυστικό και μη αναγνωρίσιμο. Τα επαναλαμβανόμενα λευκά κουτιά λειτουργούν ως δοχεία ιδεών και μας θυμίζουν την αμφισημία και την ενδεχομενικότητα της τέχνης καθώς ζητούν από εμάς να φανταστούμε τι εσωκλύουν, να διαχειριστούμε την περιέργεια, να κάνουμε υποθέσεις.
Εβδομήντα πέντε λοιπόν κλειστά λευκά κουτιά και εικοσιπέντε συμμετέχοντες σε μία προσπάθεια να αναδυθεί το μυστηριακό, το παιχνίδι και η τελικά η παύση από την αιχμαλωσία μας στην εικόνα και το περιτύλιγμα αυτού που τελικά είναι η τέχνη. Μια έκθεση-πρόκληση για τους επισκέπτες και μία πρόσκληση για δημιουργικό διάλογο γύρω από την ιδέα, την ύλη, το ενδεχόμενο.
από τις συναντήσεις των εικαστικών και καλλιτεχνών της ομάδας Potential Project
Συνέντευξη:
Μιλήστε μας για την εμπειρία του Potential Project από το 2019 έως σήμερα. Τι έχετε αποκομίσει ως ομάδα καλλιτεχνών και επαγγελματιών του πολιτισμού και της τέχνης;
Δημήτρης: Το 2019, υπήρξε μία ιδέα ενός έργου που δούλευα το οποίο αφορούσε ζητήματα που ένιωθα ότι ενδιέφεραν πολύ περισσότερο κόσμο, εκτός από έμενα. Στο μυαλό μου υπήρχε πάντα η επιθυμία για συνεργασία, συλλογικότητα και συζήτηση. Ξεκίνησα λοιπόν ένα κάλεσμα σε καλλιτέχνες, εικαστικούς, αρχιτέκτονες, θεωρητικούς τέχνης αλλά και ανθρώπους από τον ευρύτερο χώρο της τέχνης όπως το θέατρο, τη μουσική και τον σύγχρονο χορό, με θέμα την ενδεχομενικότητα ή αλλιώς τη δυνητικότητα. Έτσι και το πρότζεκτ ονομάστηκε Potential Project. H σκέψη ήταν να κάναμε κάτι που παλιότερα συνηθίζαμε αλλά όσο περνούσε ο καιρός και μεγαλώναμε όλο και περισσότερο απομονωνόμασταν στα εργαστήριά μας. Θέλαμε δηλαδή να δημιουργηθεί ξανά η συνθήκη της συζήτησης, να βρισκόμαστε και να συζητάμε τα ζητήματα που μας αφορούν. Οι άνθρωποι που προσκαλέσαμε ήταν μια ομάδα που η δουλειά και η σκέψη τους σχετιζόταν με ίδια ζητήματα με τα δικά μας. To ζητούμενο δεν ήταν ποτέ να κάνουμε εκθέσεις, μόνο αν προέκυπτε. Ζητούμενο ήταν η συνάντηση.
Καρολίνα: Το πρώτο διάστημα των συναντήσεων με την ομάδα, δεν υπήρχε ατζέντα, υπήρχε η διάθεση να συναντιόμαστε μια φορά την εβδομάδα. Σιγά-σιγά άρχισαν να διαμορφώνονται -ξεπερνώντας την αρχική αμηχανία- θεματικές και αναφορές. Ο καθένας και κάθε μία από εμάς ανάλογα με τις καταβολές και τα ζητήματα της δουλειάς του έφερνε τη δική του οπτική, την ιδιοσυγκρασία ή/και τον χαρακτήρα του στο τραπέζι. Αυτό που έδενε ενιαία το ομαδικό ήταν η θεματική του ενδεχόμενου και της ενδεχομενικότητας, ένα τεράστιο πεδίο που μπορούσε να εκφραστεί με διάφορους τρόπους.
Δημήτρης: Υπήρχε κάτι που όλοι στην παρέα αυτή που μαζευτήκαμε σε αυτές τις συναντήσεις αναζητούσαμε. Ήταν η επιθυμία της μη βιασύνης, ότι τα πράγματα δεν είναι για να τα διεκπεραιώνουμε, ούτε για να τα φτιάχνουμε και να είμαστε αποδοτικοί. Εδώ, δεν υφίσταται κάτι τέτοιο σαν πρακτική. Βάλαμε, θα λέγαμε, μέσα στο Potential το “μικρόβιο της τεμπελιάς”, φτιάξαμε ένα “jour fix” χωρίς το άγχος του αποτελέσματος και του προγράμματος.
Καρολίνα: Στην πορεία ονομάσαμε τον χώρο Potential Project, γιατί από τους συμμετέχοντες εμφανίστηκαν ιδέες προς υλοποίηση. Στην ουσία το εκθεσιακό πρόγραμμα του χώρου προκύπτει από αυτές τις προτάσεις των συμμετεχόντων, συνδέεται με το τραπέζι των συζητήσεων και προκύπτει από τις συζητήσεις για την ενδεχομενικότητα και το απραγματοποίητο.
Δημήτρης: Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων δημιουργήθηκε ένα debate, ας το πούμε έτσι, για το αν υπήρχε λόγος να κάνουμε κάτι από τη στιγμή που μιλάμε για το απραγματοποίητο ή να κρατήσουμε για εμάς το Potential. Τελικά, με φυσικό τρόπο, χωρίς άγχος αποτελέσματος, η κύρια τάση που διαμορφώθηκε ήταν να μιλήσουμε πάνω σε αυτά τα ζητήματα με τη δική μας γλώσσα, όποια χρησιμοποιεί ο καθένας από εμάς μας, ο εικαστικός, οι άνθρωποι του θεάτρου, οι αρχιτέκτονες… Άρχισαν λοιπόν να ξεφυτρώνουν πράγματα, σαν άγριο λιβάδι χωρίς οργάνωση, χωρίς άροτρο.
Καρολίνα και Δημήτρης: Για εμάς αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι ότι το πρόγραμμα των εκθέσεων προέκυψε εσωτερικά, δεν αναζητούσαμε κάτι για να παρουσιάσουμε, το περιεχόμενο αναπτυσσόταν μέσα από τη διαδικασία.
> Από την περιγραφή του “Ενθυμίου”: Κάποια έργα τέχνης δε δημιουργούνται ποτέ και υπάρχουν μόνο ως ιδέες, μένουν απραγματοποίητα, ημιτελή, ανεκπλήρωτα. Κάποια δεν πραγματοποιούνται επειδή είναι πολύ φιλόδοξα ή πολύ ασήμαντα, κάποια δεν προορίζονταν ποτέ να εκδηλωθούν σε υλική μορφή και υπάρχουν μόνο για να μας αφήσουν στην ονειροπόληση. Μερικά είναι μυστικά, μερικά απλά διακόπτονται ή ξεχνιούνται. Ποια είναι η φύση αυτών των έργων; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν ακόμα κάπου;
Εικόνα
φωτογραφία από την προετοιμασία της έκθεσης
To “Ενθύμιο” πραγματεύεται την απουσία της ύλης και αναφέρεται σε μια εννοιολογική και περισσότερο προσωπική ερμηνεία του εκάστοτε έργου. Πώς πιστεύετε ότι έχει διαμορφωθεί η σχέση μας με το άυλο τις τελευταίες δεκαετίες; Πιστεύετε ότι οι συνδέσεις μας με το μη υπαρκτό έχουν ενισχυθεί λόγω της ψηφιακής εποχής που διανύουμε;
Καρολίνα: Έχει ενδιαφέρον η αντιστοιχία. Tο Ενθύμιο είναι ένα εννοιολογικό νοητό παιχνίδι. Είναι άυλο γιατί είναι κρυμμένο και δεν αποκαλύπτεται, βρίσκεται στη σφαίρα της φαντασίας και όταν θα υποθέσουμε τι έχει μέσα. Από την άλλη, στην πραγματικότητά, υπάρχει κάτι υλικό μέσα στο κουτί. Πρόκειται για μια σχέση υλικού και άυλου.
Δημήτρης: Στην εποχή της πρωτοπορίας, στον 20ο αιώνα, η σχέση μεταξύ ύλης και ιδέας είχε νόημα. Μεταξύ περιεχομένου και υλοποίησης υπήρξε ένα από τα θέματα που ήταν ιδιαίτερα σημαντικά στον προβληματισμό των καλλιτεχνών. Θεωρώ ότι η πραγματικότητα που μας περιβάλλει είναι πολύ κοντά στην ερώτηση. Το χρήμα πια είναι άυλο, υπάρχει γύρω μας ένας χώρος που είναι εικονικός, οι περσόνες που φτιάχνουμε στα κοινωνικά δίκτυα είναι εικονικές, δεν υπάρχει πια η έννοια της άμεσης επαφής.. θα λέγαμε ότι ζούμε σε μια εννοιολογική εποχή. Ο τρόπος όμως με τον οποίο στο Pοtential Project διαχειριζόμαστε την εμμονή μας με την ιδέα, αφορά στα ιδιοσυγκρασίακα χαρακτηριστικά του κάθενός μας: στο όνειρο, την επιθυμία, τις εμμονές και όλα αυτά τα πράγματα που μας κάνουν να ονειρευόμαστε, είτε με ωραίο, είτε με άσχημο τρόπο, δεν έχει σημασία. Το ενδιαφέρον του “Ενθυμίου” προκύπτει μεταξύ της σχέσης μεταξύ έκθεσης και απόκρυψης, μεταξύ κελύφους και περιεχομένου. Ερχόμενοι στο σήμερα θα λέγαμε ότι αφορά άμεσα την εμμονή που υπάρχει με την παρατήρηση του κελύφους, με την έκθεση γενικότερα, και που τελικά το περιεχόμενο δεν έχει πια σημασία. Αυτό που βρίσκεται πίσω από αυτό που παρουσιάζουμε, είναι αυτό που δεν είναι ποτέ στη συζήτηση. Αυτή η σχέση είναι που μας ενδιαφέρει περισσότερο και επίσης παρόλο που μάλλον ζούμε σ’ έναν κόσμο που τα πράγματα είναι αντιπροσωπευτικά και δεν ανταποκρίνονται σε αντικείμενα, συνεχίζουμε να λειτουργούμε με όρους “αυτό που κοιτάω είναι αυτό που βλέπω”. Η μετατόπιση που γίνεται με το “Ενθύμιο”, είναι ότι στα κουτιά βρίσκεται κάτι που δεν μπορείς να δεις, μια παγίδα, ένα μυστήριο που μετατοπίζει το βλέμμα από τη θέαση του αντικειμένου στο τι πιθανά υπάρχει μέσα.
Γιατί πιστεύετε ότι πρέπει να δοθεί ο χώρος και ο τόπος για τις ιδέες και τα project που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ και πόσο οξύμωρα αυτό ενσωματώνεται στον τίτλο της έκθεσης “Ενθύμιο”. Πιστεύετε ότι έχουμε εκπαιδευτεί τελικά να καταναλώνουμε μόνο το υπαρκτό; Είναι η έκθεση μία πρόκληση να ακονίσουμε το κομμάτι της φαντασίας μας που αναλώνεται από την υπερπληροφορία;
Καρολίνα: Τα κουτιά δεν προορίζονται για να ανοιχτούν ή να μην ανοιχτούν. Πρόκειται για μία πολύ προσωπική υπόθεση και για εμάς τους δημιουργούς και συμμετέχοντες. Κανείς δε γνωρίζει τι βρίσκεται μέσα και δεν το μοιράζεται. Είναι ανώνυμα.
Δημήτρης: Αν κάποιος κρατήσει κάποιο κουτί δεν ξέρει τι περιέχει, στην ουσία έτσι δημιουργείται η παραδοξότητα του να βρίσκονται και οι εικοσιπέντε συμμετέχουσες ιδέες/έργα μέσα. Το παράδοξο αυτό θα σπάσει μέσω της περιέργειας που θα δημιουργήσει το τετελεσμένο της θέασης.
Καρολίνα: Στο τέλος της έκθεσης θα μοιραστούν τυχαία στους συμμετέχοντες τα κουτιά αλλά και θα πρέπει κάποια από αυτά να τα χαρίσουν. Ελπίζουμε να ακονιστεί η φαντασία όλων των εμπλεκόμενων. Στα αλήθεια αναρωτιέμαι αν πρέπει να ονομάσουμε το Ενθύμιο έκθεση. Στην πραγματικότητα δεν εκθέτουμε αλλά κρύβουμε τα έργα ακόμα και σε εμάς, θα είναι λοιπόν η ανταπόκριση του κόσμου που θα μας δείξει τι θα βγει από όλο αυτό. Στ’ αλήθεια επιδιώκουμε τη συζήτηση γύρω από αυτό το κρυφό και επαναλαμβανόμενο μοτίβο και την εμπειρία της επίσκεψης.
Εικόνα
φωτογραφία από την προετοιμασία της έκθεσης
Ποια στοχεύετε να είναι η διάδραση μεταξύ επισκέπτη και έργου; Πώς τα ίδια τα έργα θα διαμορφωθούν από τη σχέση των θεατών μαζί τους;
Δημήτρης: Προκαλούμε τον θεατή να αναρωτηθεί σε σχέση με το τι είναι αυτό που παρατηρεί, τι είναι αυτό που προσλαμβάνει και τι είναι αυτό που έχει ανάγκη.
Καρολίνα: Έχει πλάκα, συνήθως επισκεπτόμαστε εκθέσεις, φωτογραφίζουμε τα αγαπημένα μας έργα. Εδώ αυτό δεν ισχύει, στην ουσία όλα λειτουργούν ως χώρος, ένας χώρος στον οποίο υπάρχουν εγκιβωτισμένα έργα.
Δημήτρης: Αυτό που βλέπεις είναι ότι εδώ υπάρχει κάτι που δε φανερώνεται.
Διαβάζοντας για τη δημιουργία του Potential, κρατήσαμε την πληροφορία για τη δυναμική που προέκυψε όταν βγήκατε από το πολύ ακαδημαϊκό. Στο Ενθύμιο, αναφέρεστε στον μη χώρο του Hans Ulrich Obrist στην ιστορία της τέχνης όπως το αποκαλεί “a reservoir of ideas” αλλά και σε πρόσφατη συνέντευξή σας στο πείραμα της γάτας του Σρέντιγκερ. Ποσό ακαδημαϊκός/η πρέπει να είναι κάποιος/α για να ακολουθήσει τη σύγχρονη τέχνη στις μέρες μας και κατά πόσο πιστεύετε ότι αυτό πρέπει ή δεν πρέπει να αλλάξει; Μπορούν όλοι να βιώσουν και να εκπαιδευτούν, αν θέλετε, μέσα από την επαφή τους με τη σύγχρονή τέχνη; Με ποιους τρόπους μπορεί να είναι πιο προσβάσιμη σ ένα πιο ευρύ κοινό;
Καρολίνα: Αυτή είναι μία κουβέντα που την κάνουμε συνέχεια και διαρκώς. Για μένα σίγουρα μπορεί ο καθένας να βιώσει τη σύγχρονη τέχνη, σίγουρα υπάρχει ένα μεγάλο περιθώριο καλλιέργειας που βοηθάει, αλλά δεν είναι απαραίτητο για να καταλάβει κάποιος. Αυτό που αισθάνομαι εγώ εδώ, στο τραπέζι, στις συζητήσεις μας είναι ότι υπάρχει μία ελευθερία, στην δομή της σκέψη στις ιδέες που μας κινούν το ενδιαφέρον, παίζουμε με αυτές, πολύ μακριά από τον ακαδημαϊκό λόγο. Εδώ μπορεί οι αναφορές να προέρχονται από μια βαριά ακαδημαϊκή θεωρία έως ένα ποπ αντικείμενο. Η τέχνη έχει πάει τις τελευταίες δεκαετίες προς το εννοιολογικό της κομμάτι και κουβαλάει τις αναφορές της. Τείνω να πιστεύω ότι μπορεί να είναι και μία τάση. Αυτό είναι κάτι που απασχολεί εμάς τους τους εμπλεκόμενους, για τον θεατή, στην πράξη η τέχνη είναι μία εμπειρία.
Δημήτρης: Η διαφορά που υπάρχει για εμένα στον χώρο τον εικαστικό είναι η εμπειρία. Χασμουριέμαι και βαριέμαι τον στυγνό ακαδημαϊκό λόγο, ακριβώς γιατί φαίνεται να έχει την ανάγκη αυτός ο λόγος να τεκμηριώνει οτιδήποτε ειπώνεται, οπότε εξαφανίζει κάθε στοιχείο που δεν ταιριάζει, δε βασίζεται σε πηγές, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί θεωρητικά ή είναι ιδιοσυγκρασιακό. Η προσέγγιση η δική μας θα έλεγα ότι μοιάζει με αυτή των “nerds” της μουσικής, των κόμικ, του σινεμά που έχουν τεράστια πληροφορία ο καθένας για το αντικείμενό τους αλλά συγχρόνως ανταλλάσουν συνεχώς πληροφορίες, λένε ιστορίες, αφηγήσεις. Μέσα σε όλο αυτό ακόμα και κάποιος που δεν είναι “στη φάση” μπορεί να μην καταλάβει τα πάντα αλλά η προσέγγιση τους, είναι ιδιοσυγκρασιακή.
Καρολίνα: …και γεμάτη πάθος, ο ακαδημαϊκός λόγος είναι αποστασιοποιημένος!
Δημήτρης: Σε ό,τι αφορά τους θεατές, το πραγματικό στοίχημα, είτε είμαστε καλλιτέχνες με τον ευρύτερο όρο, είτε αρχιτέκτονες, είτε εικαστικοί είναι το πως θα γίνουμε κατανοητοί. Όλοι εμείς φτιάχνουμε αφηγήσεις. Αν αυτές δεν αφορούν τον κόσμο και δεν είναι κατανοητές είναι ένα θέμα που θα πρέπει να επανεξετάσουμε. Θεωρώ ότι μία εξαιρετική αφήγηση παράγει μία σειρά από συνειρμούς και εμπειρίες σε αυτόν που τη βιώνει και αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον χώρο μας. Σίγουρα δεν χρειάζεται κάποιος να είναι κοινωνικός ανθρωπολόγος για να καταλάβει την σημειολογία της “Κοκκινοσκουφίτσας”.
Καρολίνα: Μπορεί να είναι τάση μιας και πρόκειται για έναν πολύ εγκεφαλικό τρόπο του βιώματος της τέχνης. Από την άλλη έχουμε για παράδειγμα τους χορούς, τη παραδοσή, τα μοιρολόγια και αλλά τέτοια παραδείγματα συμμετοχής και συναισθήματος στις τέχνες. Στις μέρες μας καλούμαστε να είμαστε “έξυπνοι” για να καταλάβουμε την τέχνη, ενώ στα αλήθεια δε χρειάζεται να είμαστε τίποτα.
Δημήτρης: Στο Ενθύμιο, περισσότερο μας ενδιαφέρει να δημιουργήσουμε ένα μυστήριο, μια αίσθηση τελετής, που τόσο έχουμε ανάγκη. Και εμείς και η ομάδα δίνουμε τεράστια σημασία στο κομμάτι της αφήγησης.
Εικόνα
Μιας και βρισκόμαστε στα Εξάρχεια, πώς θα ορίζατε τον μη χώρο της περιοχής;
Καρολίνα: Βρίσκομαι εδώ από φοιτήτρια, νιώθω πως ως μη χώρος τα Εξάρχεια φέρνουν την περηφάνια της αυτονομίας τους, θέλουν να φέρνουν αντίσταση σε όλα τα κακά πράγματα.
Δημήτρης: Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, θα έλεγα πως ο μη τόπος των Εξαρχείων κατοικεί ανάμεσα στα στερεότυπα. Ο τεράστιος χώρος ανάμεσα στα στερεότυπα είναι αυτό το κομμάτι ανάμεσα στις κοινοτοπίες ή αλλού τύπου ιστορίες που προσδιορίζουν μονοσήμαντα την περιοχή των Εξαρχείων. Αναμεσα τους βρίσκονται οι άνθρωποι που κατοικούν εδώ πέρα, για εμένα, οι ιστορίες αυτών που ζουν στα Εξάρχεια, το φως που πέφτει στη -δυστυχώς κλειστή πλατεία-, οι αναμνήσεις.. Με ενοχλεί και η άποψη ότι τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει αλλά και η αλλαγή που φαίνεται ότι έρχεται. Η τραγική απόφαση να γίνει εδώ το μέτρο, αφαιρεί την πλατεία, δηλαδή τον τόπο συνάντησης των πολίτων και τείνει να αφαιρεί την ιδιότητα της γειτονιάς από τα Εξάρχεια. Θα ήθελα οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτόν το τόπο να τον αγαπούν για όλα όσα τον αποτελούν, τα σπίτια, τους λόφους, τη συνάντηση.
Εικόνα
Ευχαριστούμε πολύ για την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση τους επιμελητές Καρόλινα Αλειφεροπούλου και Δημήτρη Γεωργακόπουλο αλλά και την υπεύθυνη επικοινωνίας Θεοδώρα Μαλάμου.
Στα πλαίσια του Ενθυμίου θα πραγματοποιηθεί μια δημόσια συζήτηση πάνω στο απραγματοποίητο. Υπό τον τίτλο UNREALISED ομιλίες και συζήτηση θα συνεχίσουν την ιδέα για τη συζήτηση γύρω από ζητήματα που αφορούν το απραγματοποίητο έργο και τη σημασία του. Προσκεκλημένες ομιλήτριες και ομιλητής: Νάντια Αργυροπούλου, Ξένια Καλπακτσόγλου & Marco Scotti (Ιταλός ιστορικός τέχνης που το έργο του αφορά την δημιουργία ενός on line μουσείου με μη πραγματοποιημένα έργα τέχνης).
ΙΝΦΟ
“ΕΝΘΥΜΙΟ” |7 – 17 Ιουνίου 2023 | Potential Project
Δείτε ακόμη
Το ΕΝΘΥΜΙΟ είναι ένα συλλογικό καλλιτεχνικό εγχείρημα που πραγματεύεται την αυτονομία της ιδέας του έργου τέχνης και παίρνει τη μορφή ενός εγκιβωτισμού ιδεών στον οποίο συμμετέχουν οι καλλιτέχνες/-ιδες, αρχιτέκτονες και θεωρητικοί που πήραν μέρος στο τραπέζι των συζητήσεων κατά την έναρξη του πρότζεκτ το 2019.
Συμμετέχουν οι:
Καρολίνα Αλειφεροπούλου, Τζένη Αργυρίου, Αύγουστος Βεϊνόγλου, Νίκος Βελιώτης, Θάνος Βόβολης, Βασίλης Γεροδήμος, Δημήτρης Γεωργακόπουλος, Γιάννης Γρηγοριάδης, Γιώργος Ζαμπουλάκης, Γιάννης Ισιδώρου, Άννα Λάσκαρη, Θεοδώρα Μαλάμου, Ηλίας Μαρμαράς, Χριστόφορος Μαρίνος, Κώστας Μπασάνος, Όλγα Μπρούμα, Γιώργος Παπαδάτος, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Νίνα Παππά, Βαγγέλης Σάββας, Γιάννης Σινιόρογλου, Δημήτρης Χαλάτσης, Δημήτρης Χαρίτος, Coti k, Stewart Ziff
Ιδέα & διοργάνωση: Δημήτρης Γεωργακόπουλος και Καρολίνα Αλειφεροπούλου
Εγκαίνια: Τετάρτη, 7 Ιουνίου, 19:00
Public talk: Πέμπτη, 8 Ιουνίου, 19:00
Μέρες και ώρες λειτουργίας: Δευ - Παρ 18:00-21:00 & Σάβ 12:00-17:00
Διεύθυνση: Ανδρέα Μεταξά 25, Αθήνα
Πληροφορίες: www.potentialproject.gr
Συντάκτης: Κλέλια Αρμπηλιά / Eπιμέλεια δημοσίευσης: George Fiorakis
