Εικόνα
συνέντευξη: Διονύσης Ρόκος
RadioSol σημαίνει indie/ska live party!
«Στήνει γεννήτρια, καρφώνει τα βύσματα στους ενισχυτές και ξεκινάει ένα πολύωρο ζωντανό πάρτι μέχρι τελικής πτώσεως στους δρόμους του Μεταξουργείου, στον Λυκαβηττό ή σε κάποια παραλία μαζί με πολλούς φίλους. Είναι μια αίσθηση που δεν έχει διαβατήριο, δεν έχει όρια, αλλά έχει μουσική, πολλή μουσική... και βγαίνει αυθόρμητα μέσα στα τραγούδια τους!
Είναι μια πράξη, με την φιλοσοφική έννοια… είναι η ανάγκη, η επικοινωνία, η ελευθερία του «τώρα, όπου και όπως». Δεν πιστεύουν ότι η μουσική λύνει προβλήματα σίγουρα όμως...προκαλεί! Είναι μια ρεαλιστική αποτύπωση της κατάστασης που επικρατεί στις συναυλίες της indie/ska μπάντας από το Μεταξουργείο: ένα πάρτι εδώ και τώρα!»
Υπέρμαχοι της υπεύθυνης και ελεύθερης κατασκήνωσης και της σωστής διατροφής του γκρούβαλου με μέλι ταχίνι και ψωμί, οι Ράδιο Σολ εκτός από σωστή μπάντα, είναι και ωραίοι άνθρωποι. Τους γνωρίσαμε ένα αθηναϊκό μεσημέρι στη γειτονιά που διάλεξαν να αγαπήσουν, το Μεταξουργείο. Μας υποδέχθηκε ο Ντομένικο με δύο στοιχεία που θες να βλέπεις στους ανθρώπους, ένα αληθινό χαμόγελο και μια καθαρή ματιά. Ξεναγηθήκαμε στον χώρο του Communitism, ένα όμορφο διατηρητέο νεοκλασικό κτίριο στην οδό Κεραμεικού 28, όπου συμβαίνουν πολλές και διάφορες ενδιαφέρουσες δράσεις με κοινό χαρακτηριστικό την τέχνη και την αλληλεπίδραση με τη γειτονιά. Από εκθέσεις φωτογραφίας και καλλιτεχνικά εργαστήρια μέχρι μουσικά δρώμενα, ο χώρος αυτός αποτελεί μια ανοιχτή κοινότητα δημιουργικών επαγγελμάτων.
Για την ιστορία: Στο προηγούμενο σπίτι τους, το δικό τους κοινόβιο, έζησαν καταπληκτικά σκηνικά όπως μας περιγράφουν με παρέες, πρόβες και φοβερά λάιβ πάρτις με αποκορύφωμα το αυτό το ΕΠΙΚΟ αφρό -και όχι άφρο- πάρτι. Δυστυχώς λόγω μίας πυρκαγιάς αλλά και εξαιτίας της βαρβαρότητας του «εξευγενισμού» των πόλεων αναγκάστηκαν να μετακομίσουν.
Οι Radio Sol στηρίζουν με την παρουσία τους αλληλέγγυες και αυτοοργανωμένες δομές, ενώ παράλληλα ο Ντομένικο επίσης συμμετέχει στο Make Some Noiz, ένα μουσικό project που πραγματοποιείται στον χώρο του Communitism και στο οποίο συμμετέχουν παιδιά ηλικίας 12-16 από διάφορες χώρες και ηπείρους που μένουν στο κέντρο. Επίσης συμμετέχουν σε μια μπάντα με χάλκινα, την Αγία Φανφάρα.
Η προσωπική και συλλογική ελευθερία είναι ένας στόχος για τους RadioSol, αν και όπως μας λένε το ένα είναι συνώνυμο του άλλου. "Δεν μπορείς να είσαι εσύ πραγματικά ελεύθερος και να μην είναι ο διπλανός σου." Προσπαθούν να είναι όσο πιο αυτάρκεις μπορούν. Ο Δημήτρης φτιάχνει τα δικά του πετάλια τα οποία μάλιστα προσπάθησε για μια περίοδο να πουλήσει αλλά όπως μας λέει το σταμάτησε, γιατί όση ενέργεια του έπαιρνε να φτιάξει τα πετάλια άλλη τόση χρειαζόταν για να τα πουλήσει, κάτι που δεν του ταίριαζε καθόλου. Στο προηγούμενο σπίτι τους καλλιεργούσαν τον δικό τους σπιτικό, οργανικό καφέ. ΟΚ, αναμενόμενο, αφού αυτό το φωνάζουν από το 2014, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΦΕ:
Θέλω καφέ:
Οι Ράδιο Σολ ή RadioSol είναι πρώτα φίλοι και μετά μπάντα και αυτό φαίνεται με το που τους γνωρίσεις. Μια φιλία 20+ ετών με αφορμή και βάση τη μουσική, η οποία ξεκίνησε από το Μουσικό σχολείο Παλλήνης για τον Κώστα και τον Ντομένικο. Στη συνέχεια γνώρισαν τον Δημήτρη μέσα από ωδεία και κοινούς γνωστούς. Μετά από διαφορετικά ταξίδια για τον καθένα τους, το 2011 δημιουργούνται οι Radio Sol κυκλοφορώντας τον πρώτο τους δίσκο το 2012 με τίτλο «Radio Sol» ενώ ακολούθησαν άλλοι δύο: «Μωβ λινκς» (2014) και «Διατάραξη κοινής ησυχίας ξανά, ξανά και ξανά» (2016).
Το 2018 συνεργάστηκαν με τον Στέφανο Φίλο στο βιολί, με τον οποίο ήταν επίσης συμμαθητές, ακολούθησαν διαφορετικά είδη μουσικής και μονοπάτια, αλλά μετά από 20 χρόνια ξανασυναντήθηκαν για να συνεργαστούν, αποδεικνύοντας πως η μουσική δεν έχει στεγανά και παρά τα διαφορετικά της είδη είναι ζωντανή, και δεν ξέρεις ποτέ που μπορεί να σε οδηγήσει. Τους Ράδιο Σολ πάντως τους οδήγησε μέχρι και σε ένα εκπληκτικό «πάντρεμα» παραδοσιακού κρητικού συρτού με ska στο «Πως θα μας δρόσιζαν»:
Εικόνα
Εικόνα
Το Μεταξουργείο έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά των Ράδιο Σολ. Εκεί ξεκίνησαν, συγκατοίκησαν, έπαιξαν & έζησαν τη γειτονιά. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Ντομένικο, το Μεταξουργείο είναι μια περιοχή στην οποία βγαίνεις από το σπίτι για μια δουλειά ενός λεπτού και επιστρέφεις μετά από 45’ έχοντας μάθει όλα τα νέα πιο γρήγορα από το ίντερνετ. Η κουλτούρα και η ανοιχτοσύνη των κατοίκων τους κάνει να νιώθουν πως βρίσκονται σε νησί γι’αυτό φαντάζονται στην Αχιλλέως… θάλασσα. Συμμετείχαν στο φεστιβάλ χρωμάτων του Μεταξουργείου, στο καθιερωμένο καρναβάλι αλλά και σε οποιαδήποτε αυτοοργανωμένη προσπάθεια προσπαθεί να αναδείξει η γειτονιά τους. Επόμενη στάση Μεταξουργείο λοιπόν!
Οι Radio Sol κινηματογραφούσαν τη μουσική καθημερινότητά τους στην Ελλάδα για 7 χρόνια την οποία αποτύπωσαν στην ταινία δρόμου «Η Συχνότητα της Κρίσης». Μας μίλησαν αναλυτικά για το ταινιάκι που ετοιμάζουν, τις καλοκαιρινές περιοδείες, την καθημερινή ζωή για μια indie/ska μπάντα στην Ελλάδα του 2019 αλλά και για τη σημασία συμμετοχής σε συλλογικά εγχειρήματα.
The Interview
Σχετικά με την ταινία δρόμου που ετοιμάζουν με τίτλο «Η Συχνότητα της Κρίσης»:
Ντομένικο: Τα γυρίσματα ξεκίνησαν πριν από 7 χρόνια και η ταινία θα έχει ένα ντοκιμαντερίστικο χαρακτήρα. Ξεκινήσαμε να τραβάμε χύμα πλάνα και κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι το υλικό αυτό είναι κάτι, δείχνει την ιστορία μιας μπάντας η οποία μέσα στην κρίση ελίσσεται και προσπαθεί να επιβιώσει.
Road Movie: Radio Sol, The Frequency of Crisis
Trailer:
Πως είναι να βλέπετε τους εαυτούς σας 7 χρόνια πριν;
Ντομένικο: Είναι λίγο mind fuck επειδή το μοντάρουμε και τα βλέπουμε ξανά και ξανά! Κάποια στιγμή μπερδεύεις τη χρονική σειρά και λες "πότε ήταν αυτό"; Θέλαμε να αποτυπώσουμε την πραγματικότητα οπότε έχει. Πολλές πλευρές, άλλη κωμική, άλλη καθαρή αποτύπωση γεγονότων. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έχουν περάσει από πάνω μας 2 μεγάλες δολοφονίες που συγκλόνισαν τη χώρα, η χρυσή αυγή, η αριστερά, η δεξιά, η αριστεροδεξιά, η κρίση.. Όλα αυτά τα γεγονότα εξελίσσονται και τα βλέπεις σε έναν παραλληλισμό με διάφορους άλλους guest που συμμετέχουν στην ταινία, άνθρωποι που είναι στον κύκλο μας και διατηρούν κοινωνικές κουζίνες, διασώστες στο Αιγαίο, δικηγόροι που ασχολούνται με τη δίκη της χρυσής αυγής, ραδιοφωνικοί παραγωγοί, διάφορες συλλογικότητες και ομάδες που έχουν σχέση και με τη μη μουσική ζωή μας.
Ποια η σχέση σας με το κέντρο; Έχετε τάσεις φυγής από αυτό;
Δημήτρης: Εγώ μόνο κέντρο θέλω να μένω, το γουστάρω άπειρα. Ημουν πολλά χρόνια στο εξωτερικό και γυρνούσα, αλλά ήρθα Αθήνα επειδή γούσταρα τη φάση της και ειδικά το κέντρο και νομίζω δικαιώθηκα, γιατί 10 χρόνια τώρα έχω περάσει απίστευτα όμορφα και δημιουργικά. Βέβαια η κατάσταση έχει ζορίσει πάρα πολύ, είναι πλέον πολύ δύσκολο να μένεις στο κέντρο, εκτός αν είσαι ιδιοκτήτης. Η Αθήνα έχει κάτι το αληθινό, έχει κάτι το underground, αυτό που σε άλλες πόλεις έχει "εξευγενιστεί" επειδή όλα έχουν θεσμοθετηθεί, ακόμα και το παράδοξο και το αλλοπρόσαλλο είναι θεσμοθετημένο.
Ντομένικο: Πιο true από την Αθήνα δεν πάει, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ευρώπης. Υπάρχει μια ουσιαστική ελευθερία στον αέρα στο κέντρο, ενώ υπάρχει τόση αστυνομοκρατία και επίβλεψη, στην πράξη μπορείς να οικειοποιηθείς τον χώρο, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει εύκολα σε άλλες πόλεις της Ευρώπης.
Εικόνα
Εικόνα
Λάιβ σε μεγάλη σκηνή ή στον δρόμο;
Δημήτρης: Σε φεστιβάλ μόνο!
Ντομένικο: Στα φεστιβάλ είναι η διάθεση, είναι η διαδικασία, γνωρίζεσαι με άλλες μπάντες και με πολύ κόσμο που θα είναι εκεί κοντά. Είναι πολύ καλό meeting. Και στον δρόμο είναι ωραία και ενδιαφέρουσα η φάση επειδή είναι κυλιόμενη. Γυρνάει ο κόσμος, εσύ είσαι σταθερός σε ένα σημείο και είσαι μάρτυρας σε όλα τα πράγματα που θα συμβούν εκεί τις επόμενες 2-3-4 ώρες, το οποίο είναι πολύ όμορφο και αυτό.
Πως πήγε η καλοκαιρινή σας περιοδεία;
Δημήτρης: Φοβερά! Δεν περιγράφεται εύκολα, έχεις δει μια μπάντα να ταξιδεύει σε πλοίο το καλοκαίρι; (γέλια). Οι περιοδείες είναι μια περιπέτεια και ενώ γνωριζόμαστε χρόνια, μέσα από αυτές έχουμε γνωριστεί καλύτερα.
Κώστας: Περνάμε ωραία στις καλοκαιρινές περιοδείες, κουβαλάμε τα πάντα μαζί μας, το μόνο που θέλουμε είναι μια πρίζα, μια 30άρα ασφάλεια και παίζουμε.
Τι κατάσταση επικρατεί στις περιοδείες;
Δημήτρης: Γενικά υπάρχει μια πίεση στις περιοδείες, επειδή η περίοδος με τον πολύ κόσμο διαρκεί στην ουσία 3 εβδομάδες, προσπαθούμε να τα χωρέσουμε όλα εκεί με πολύ πίεση και άγχος. Ένα ακραίο που θυμάμαι, για παράδειγμα, ήταν 3 live σε Μυτιλήνη - Φεστιβάλ Καλαμάτας - Ικαρία μέσα σε 4 μέρες. Έχουμε ζήσει ακραίες καταστάσεις on tour και θα είναι όλες στο ντοκιμαντέρ που ετοιμάζουμε.
Ντομένικο: Καλό ήταν και το Κέρκυρα - Σπάρτη - Ηγουμενίτσα - Γύθειο και μετά καπάκι Γαύδο.
Το καλύτερο live;
Κώστας: Πέρσι στον Κέδρο στη Δονούσα. Και στο Γύθειο ήταν πολύ καλό!
Δημήτρης: Η μουσική που παίζουμε λειτουργεί πάνω στο διονυσιακό στοιχείο, στην ενωτική αίσθηση και εμείς πάντα παίζουμε έτσι, άρα συμβαίνει συχνά όταν η συνθήκη του χώρου και των ανθρώπων το επιτρέπει. Αυτό είναι το καύσιμό μας!
Ντομένικο: Εγώ θα έλεγα το live στο θέατρο Εμπρός στο οποίο είχε ένα stage αλλά ο κόσμος δεν χώραγε και τους ανεβάσαμε πάνω, ήταν κυριολεκτικά ανάμεσά μας, εμείς δεν βλεπόμασταν είχαμε χαθεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη στιγμή που τα δίνουμε όλα, βλέπω τον Μήτσο να βγαίνει μέσα από τον κόσμο με μια πρίζα στο χέρι, ψάχνοντας ένα πολύπριζο για να συνεχίσουμε! Έπεφτε ο κόσμος και τα ποτά τους πάνω στους ενισχυτές, ανέβαιναν πάνω τους και πηδούσαν, γινόταν πραγματικά πανικός! Όπως επίσης θα ξεχώριζα το live στο αυτοοργανωμένο φεστιβάλ χρωμάτων σε ένα κινητό stage πάνω σε ένα φορτηγό. Είναι οι χειρότερες συνθήκες για να παίξεις επειδή εκτοξεύονται κιλά χρώματος, όλα κουνάνε, δεν ακούς τίποτα, όλοι ουρλιάζουν και είναι κομμάτια αλλά όλοι περνάνε καλά!
Εικόνα
Ντοκιουμένταρι Athens Beat - Η φάση με το λαιβ στο φορτηγό
Ποια η σημασία συμμετοχής μια μπάντας σε συλλογικά δρώμενα;
Κώστας: Ο μόνος τρόπος για να βγεις από οποιαδήποτε μαύρη τρύπα είναι να συνεργαστείς. Αυτό πάντα το αισθανόμασταν και πριν ξεκινήσουμε να παίζουμε σε αυτό το σχήμα. Δηλαδή δεν μας ενδιαφέρει να βγάλουμε έναν δίσκο και να κάνουμε ένα βίντεο κλιπ. Αυτή η ανάγκη μας έχει βαθιές κοινωνικές προεκτάσεις.
Δημήτρης: Και ψυχολογικές! Γιατί να θες να συμμετάσχεις σε τόσα πολλά δρώμενα;
Λέτε σε ένα τραγούδι η αλήθεια πονάει όποιον στα μάτια την κοιτάει. Ποια είναι η πιο δύσκολη αλήθεια που έπρεπε να αντιμετωπίσετε σαν μπάντα;
Δημήτρης: Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι δεν φτάνει η μουσική για να προχωρήσει μια μπάντα.
Γιατί θέλετε να διαταράξετε την κοινή ησυχία ρε αλήτες;
Ντομένικο: Γιατί όχι;
Δημήτρης: Όλη η απάντηση περιλαμβάνεται μέσα στους στίχους του τραγουδιού, δεν είναι τα ντιμπί, δεν είναι ο θόρυβος, δεν είναι η μουσική. Το ζήτημα είναι αισθητικό και πολιτικό. Κοινωνικά είναι ό,τι περιγράφεται στις ταινίες "Σπιρτόκουτο", "Η Ψυχή στο Στόμα" και τα λοιπά. Κάποιος περνάει καλά: Φθόνος, ζήλια, κακία, μίσος, παίρνω τηλέφωνο μπάτσους! Είναι το μίσος που κρύβεται μέσα στα κτίρια!
Κώστας: Μπορείς να δεις και τη διατάραξη κοινής ησυχίας ως μιας διαδικασίας γενικότερης αφύπνισης. Μια πολιτική δήλωση δηλαδή.
Δημήτρης: Ο στίχος είναι ξεκάθαρος: «Από πότε είχαμε κάτι άλλο κοινό για να έχουμε κοινή ησυχία, μαζί μόνο θα έχουμε κοινή ανησυχία». Πόλεμος στα μεγάφωνα!
Διατάραξη κοινής ησυχίας
Τελικά το βρήκατε το «χαμένο νησί» που αναφέρετε στο νέο σας τραγούδι «Προς το τέλος του καλοκαιριού»;
Δημήτρης: Ναι το έχουμε βρει σαν φίλοι και σαν μουσικοί. Το καλοκαίρι και το νησί το κουβαλάς μέσα σου, δεν έχει να κάνει με τον καιρό.
Ντομένικο: Εμείς να ξέρεις το Μεταξουργείο το λέμε νησί, έχει να κάνει με τους ανθρώπους και την αίσθηση που σου δημιουργούν εδώ. Η αίσθηση που έχεις τη στιγμή που νιώθεις όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα τα οποία σε κάνουν και νιώθεις ελεύθερος. Θα μπορούσε να είναι αυτό το χαμένο νησί.
Outro//
Φεύγοντας από τη συνέντευξη τα σύννεφα έχουν υποχωρήσει και με υποδέχεται ένας δυνατός ήλιος στα στενά του Μεταξουργείου. Περπατάω βιαστικά στην Κεραμεικού χαζεύοντας τους ζωγραφισμένους τοίχους όταν πέφτει το μάτι μου σε ένα στένσιλ με μια αιώρα ανάμεσα σε δύο φοίνικες. Στρίβω στην Κολωνού σιγομουρμουρίζοντας «Προς το τέλος του καλοκαιριού» και σκέφτομαι τη συζήτηση που είχα με τα παιδιά. Συναντάω τη Μ. Αλεξάνδρου και μου τραβάει την προσοχή ένας γλάρος που λιάζεται κοιμισμένα στα σύρματα της ΔΕΗ. Για μια στιγμή θα ορκιζόμουν πως άκουσα τον ήχο του κύματος ανάμεσα στο θόρυβο της κίνησης. Ράδιο Σολ έχετε δίκιο, το χαμένο νησί μπορεί να είναι παντού!
Προς το τέλος του καλοκαιριού
Τα παιδιά είναι στη διαδικασία δημιουργίας ενός νέου άλμπουμ και αυτή τη στιγμή ψάχνονται με τον ήχο και το ύφος του, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχει την ενωτική και «διονυσιακή» σφραγίδα των Radio Sol. Το πρώτο τραγούδι του νέου δίσκου είναι το «Προς το τέλος του καλοκαιριού» το οποίο κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες και στα social τους θα ανεβάζουν σταδιακά και τα υπόλοιπα τραγούδια, οπότε ακολουθήστε τους για να μάθετε περισσότερα.
Social Ράδιο Σολ:
Facebook / Youtube / Instagram / Website
Εικόνα
Members:
Ντομένικο: κιθάρα, φωνή
Κώστας: μπάσο, φωνή, τρομπέτα
Δημήτρης: κιθάρα
Διονύσης: τύμπανα
Στέφανος: Βιολί
Γιάννης: Σαξόφωνο
Δημήτρης: Τρομπέτα
Δισκογραφία:
Δείτε ακόμη
Radio Sol (2012)
Μωβ λινκς (2014)
Διατάραξη κοινής ησυχίας ξανά, ξανά και ξανά (2016)
συντάκτης: Διονύσης Ρόκος
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
