Εικόνα
Το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους του εργαστηριακού μαθήματος Πολιτισμού ΙV: Κινηματογράφος, του Πάντειου Πανεπιστημίου, με τίτλο Αθήνα, πόλεις κάτω από την πόλη, παρουσιάζει 10 φιλμ για τους ανθρώπους αυτής της πόλης που ανέκαθεν υπήρχαν έναντι όλων αυτών, που προσπαθούν να τους τοποθετούν στο περιθώριο: μεταναστά, σεξεργατά, κουήρ, ψυχικά ασθενή, άτομα με αναπηρία.
Οι προβολές θα πραγματοποιηθούν παρουσία σκηνοθετριών/σκηνοθετών και θα ακολουθήσει συζήτηση.
Το Πρόγραμμα:
Πέμπτη 11 Μαΐου
α’ μέρος
Ακρόπολις 25’, (2001), Εύα Στεφανή
Πρόκειται για μία ταινία, στην οποία μέσω της χρήσης αρχειακού υλικού (παλιές κασέτες) παραλληλίζεται ο ιερός βράχος της Ακρόπολης με το γυναικείο σώμα. Γίνεται αναφορά στην εκμετάλλευση του μνημείου για ιδεολογικούς και εμπορικούς σκοπούς και στην αντικειμενοποίηση και εκπόρνευση του γυναικείου σώματος προς ευχαρίστηση του ανδρικού πληθυσμού, παραλληλίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ανδρική ματιά πάνω στην ιστορία, με αυτήν πάνω στο σώμα. Μία ταινία με έντονα καλλιτεχνικά και αφαιρετικά στοιχεία, που θίγει καίρια κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όπως η εμπορευματοποίηση των σωμάτων γυναικών και θηλυκοτήτων.
Ρόζα Κάιρο 14’, (2020), Ζακ Σιμχά
Η ζωή σε ένα κουήρ κοινόβιο στο κέντρο της Αθήνας. Μια ματιά στην καθημερινότητα νεαρών ατόμων που ζουν συλλογικά και υπάρχουν αντισυμβατικά. Εικόνες που αντικατοπτρίζουν την δική τους πραγματικότητα, δίνοντας έμφαση στις προσωπικές σχέσεις που χτίζουν εντός των πλαισίων του δικού τους ασφαλούς χώρου.
Ηλιόσποροι 30’, (2013), Αντώνης Τολάκης
Μια παρέα παιδιών μεταναστών ζει και εργάζεται στους δρόμους της Αθήνας. Ένα παιδί βιοπορίζεται πουλώντας σακουλάκια με ηλιόσπορους, ένα άλλο πουλώντας ψωμί στο δρόμο. Μία άλλη πλευρά της Αθήνας, από την οπτική μερικών ανηλίκων αλλά πρόωρα ενηλικιωμένων από τις αντιξοότητες της πόλης μεταναστών, που αφηγούνται το βίωμα τους στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης. Φτώχεια, φαγητό από συσσίτια και ρατσιστική βία από τις ακμάζουσες την τότε περίοδο φασιστικές ομάδες,συνθέτουν ένα δυσμενές τοπίο για την παιδικότητα των νεαρών μεταναστών, την οποία μέσα από παιχνίδια και μοιρασμένα κέρματα προσπαθούν να διατηρήσουν.
Εικόνα
β’ μέρος
Καλιαρντά 58’, (2015), Πάολα Ρεβενιώτη
Τα Καλιαρντά είναι ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ της Πάολα Ρεβενιώτη, στο οποίο γίνεται καταγραφή και παρουσίαση του γλωσσικού ιδιώματος των "Καλιαρντών" μέσα από προσωπικές μαρτυρίες , συνεντεύξεις και δραματοποιημένες σκηνές. Περιγράφεται ο λόγος ύπαρξης και χρήσης της διαλέκτου από την κουίρ κοινότητα την εποχή εκείνη, ως μέσο αναγνώρισης και προστασίας, καθώς και το πως με το πέρασμα του χρόνου η διάλεκτος αυτή άρχισε να εκλείπει. Ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο δεν λείπει η αληθοφάνεια και η άμεση καταγραφή των καταστάσεων που βίωνε η τότε κοινότητα.
Παρασκευή 12 Μαΐου
α’ μέρος
Ο Χριστός γεννήθηκε στο Ροζικλαίρ | 26’, (2020), Κώστας Δημολίτσας
Ο Χριστός γεννήθηκε στο Ροζικλαίρ είναι η ιστορία ενός "βρόμικου σινεμά", όπως χαρακτηρίζεται από τα συνεντευξιαζόμενα άτομα που επιδιώκουν να αποδώσουν, μέσα από τα βιώματά τους, τη σημασία και τη χρησιμότητα του χώρου αυτού την εποχή εκείνη στην Αθήνα, ως καταφύγιο των ατόμων του "περιθωρίου". Ένα ντοκιμαντέρ του Κώστα Δημολίτσα μέσα από το οποίο διαφωτίζεται ο μύθος που ακολουθεί ακόμα και σήμερα τον ιστορικό αυτόν κινηματογράφο.
Tender | 12’, (1997), Χρήστος Δήμας
Η Tender, μια τρανς σεξεργάτρια, μιλάει για το παρελθόν της, μοιράζεται ιστορίες από το επάγγελμα της και την εμπειρία της στο δρόμο, το οικογενειακό της περιβάλλον, την ερωτική της ζωή και τις διακρίσεις που έχει βιώσει ως διεμφυλικό άτομο. Εκφράζει τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα της μέσα από την ιδιαίτερη και τρυφερή οπτική της, μιλάει για τη ζωή και τον έρωτα.
Στην αυλή | 12’, Αφροδίτη Καϊράκη
Στην Αυλή, η περιγραφική καταγραφή μίας μέρας σε μία κατάληψη προσφύγων, της Αφροδίτης Καιράκη. Ένα ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει πως εξωτερικοί παράγοντες, όπως μία κοινωνική κουζίνα, συμβάλουν στην ενίσχυση της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας, καθώς και το πως ένας ζωντανός κοινωνικός χώρος ερειπώνεται και μένει ανεκμετάλλευτος έπειτα από κυβερνητική παρέμβαση.
Εικόνα
Βούτα | 18’, (2020), Δημήτρης Ζάχος
Ο Χρήστος, μετά την επιστροφή του πατέρα του από τη φυλακή, καλείται να διαχειριστεί μια νέα πραγματικότητα στο σπίτι.Ταυτοχρονα εργάζεται σε ένα φούρνο, που αποτελεί ένα δυσμενές εργασιακό περιβαλλον. Μεσα σε αυτές τις συνθήκες,η ενασχόληση του με τις Βούτες, ένα είδος περιστεριού, αποτελεί για αυτόν έναν τρόπο να διαφεύγει από την πραγματικότητα.
β’ μέρος
Κι εγώ για μένα | 20’, (2009), Τζώρτζης Γρηγοράκης
Ο Αντώνης μετά από τροχαίο ατύχημα, χάνει και τα δύο του χέρια. Ακόμα και η κάλυψη των βασικών του αναγκών, μεταξύ άλλων, γίνεται πλέον ένα δύσκολο εγχείρημα. Το περιβάλλον του δεν τον αποδέχεται εύκολα, βιώνει τον κοινωνικό ρατσισμό. Η σχέση του με τη σύντροφο του ωστόσο θα αποτελέσει ένα ασφαλές καταφύγιο αλληλοϋποστήριξης.
Εικόνα
Η Χέλγκα είναι στο Λούντ | 20’, (2016), Θέλγια Πετράκη
Η Χέλγκα είναι στο Λούντ, σε σκηνοθεσία της Θέλγιας Πετράκη, είναι μία ταινία μικρού μήκους που επιδιώκει να φέρει στην επιφάνεια την καθημερινότητα ενός ψυχικά ασθενούς ατόμου, το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με τον οικογενειακό και τον κοινωνικό περίγυρο, καθώς και με τον ίδιο του τον εαυτό. Μία ταινία που παρουσιάζει και προσπαθεί να καταρρίψει τα κοινωνικά στερεότυπα για τα άτομα με ψυχικές ασθένειες.
Αθήνα, σ’αγαπάω να της λες | 5’, (2017), Νίκος Πάστρας
"Αθήνα, Σ' αγαπάω να της λες", ένα φιλμάκι-κολάζ του Νίκου Πάστρα με αποσπάσματα από τις ταινίες "Ιωάννης ο Βίαιος", "Το Άλλο Γράμμα" και το "Πρόσωπο με Πρόσωπο", σε μουσική του The Boy. Μέσω των πλάνων, τα οποία προβάλλουν σκηνές που διαδραματίζονται στο κέντρο της Αθήνας, δίνεται η δυνατότητα στον θεατή να δώσει διάφορα νοήματα σε αυτά που παρακολουθεί. Προμηνύεται μία συνομιλία με τον παραλήπτη και την ίδια την πόλη.
Εικόνα
Δείτε ακόμη
Το φεστιβάλ πραγματοποιείται στο πλαίσιο του μαθήματος "Εργαστήριο Πολιτισμός ΙV: Κινηματογράφος" Κατεύθυνση Πολιτισμού και Πολιτιστικής Διαχείρισης, Ε.Μ.ΠΟ
//
Εικόνα
Το fb κάλεσμα στο φεστιβάλ
