- Βήμα στον πολιτισμό. Μια σειρά δημοσιεύσεων-τοποθετήσεων. Η ιδέα προέκυψε θέλοντας να ανοίξουμε ένα διάλογο και να δώσουμε διαδικτυακό βήμα και χώρο να τοποθετηθούν οι άνθρωποι που ανήκουν στην ενεργή πολιτισμική παραγωγή της χώρας, σε όλο της το εύρος, σύμφωνα με τη δική τους δράση και βιώματα.
- Βιβλίο, μουσική, παραστατικές τέχνες, κινηματογράφος, εικαστικά σε αβεβαιότητα. Σε μία εποχή που η τρέχουσα κατάσταση και η διαχείρισή της αποτελούν πληγή και υπαρκτό ζήτημα όρων επιβίωσης για τους πολιτισμικά εργαζόμενους και τους δημιουργούς καλλιτεχνικού έργου, είναι επιτακτική ανάγκη να δούμε που βρισκόμαστε.
Σε κάθε δημοσίευση θα ανασκάβουμε μαζί με τους καλλιτέχνες και τους πολιτισμικά εργαζόμενους την στοίβα κάτω από το χαλί της τωρινής κατάστασης και θα αναζητούμε λύσεις και δράσεις.
> Σε αυτή τη δημοσίευση μας μιλά ο συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός Χάρης Συμβουλίδης, διδάκτωρ Ιστορίας του 20ου αιώνα του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ. Η επαγγελματική του πορεία είναι αλληλένδετη με την μουσική και την εγχώρια πολιτιστική παραγωγή και ενημέρωση. Πρώην αρχισυντάκτης του Avopolis και του Sonik, ο Χάρης συνεχίζει και αρθρογραφεί σε μουσικά και ανεξάρτητα μίντια, ενώ έχει μεταφράσει και γράψει βιβλία που αξίζει να ανακαλύψετε. Επίσης μαζί με τον Στυλιανό Τζιρίτα, για 13 χρόνια, βρίσκονταν πίσω από τα μικρόφωνα της ραδιοφωνικής εκπομπής “Συχνοτική Συμπεριφορά”.
Τοποθετείται ο Χάρης Συμβουλίδης:
“Σε έναν βαθμό είναι εξιδανίκευση, υπάρχει ωστόσο κι αρκετή δόση αλήθειας στο κλισέ που λέει ότι, όταν ο κόσμος κλονίζεται, οι άνθρωποι καταφεύγουμε στις τέχνες: το κάναμε (και το κάνουμε) ως άτομα, το έχουμε πράξει πολλάκις και συλλογικά, σε διάφορες περιόδους δοκιμασίας. Όμως η επέλαση του κορωνοϊού διαμόρφωσε ένα διαφορετικό σκηνικό: ξαφνικά, ό,τι συνήθως μας στήριζε στα δύσκολα, βρέθηκε να χρειάζεται κι αυτό στήριξη.
Αν και τα προβλήματα για όσους προσδιορίζονται ως δημιουργοί και για όσους δουλεύουν ευρύτερα στον πολιτισμό δεν είναι ταυτόσημα, το πλήγμα παραμένει κοινό. Και ήδη από το πρώτο κλειδαμπάρωμα (την άνοιξη) φάνηκε ότι η ελληνική πολιτεία δεν είδε ως προτεραιότητα τη στήριξη του χώρου, ούτε πήρε ορθολογικές αποφάσεις όταν κλήθηκε να σχεδιάσει στρατηγική: ακόμα και σε φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, ας πούμε, επισημάνθηκε ο διπλασιασμός επιχορηγήσεων σε κλειστούς φορείς με ήδη καλυμμένες πάγιες ανάγκες ή η προτίμηση ουδέτερων φράσεων στον επίσημο λόγο περί εργαζομένων και πολιτιστικών επιχειρήσεων, παρότι ο πολιτισμός παρουσιάστηκε με όρους μάρκετινγκ στο πρόγραμμα διακυβέρνησης, το καλοκαίρι του 2019.
Δείτε ακόμη
Χωρίς λοιπόν να επιθυμώ να παρακάμψω πάγιες εγχώριες στρεβλώσεις σαν την αδήλωτη εργασία ή ευθύνες των ίδιων των καλλιτεχνών –που όφειλαν λ.χ. να έχουν μεριμνήσει για μητρώο και όχι να τρέχουν να δημιουργηθεί τώρα, υπό το βάρος των συνθηκών– η σύγκριση με το πώς κινήθηκαν άλλες χώρες, στις οποίες θέλουμε συνήθως να μοιάζουμε, δεν βγαίνει υπέρ της δικής μας. Επειδή όμως έχουν γραφτεί πολλά για όλα αυτά, κάθε νέο κείμενο οφείλει πιστεύω να εστιάζει σε απτές προτάσεις για το τι μπορεί να γίνει μέχρι να υλοποιηθούν οι υποσχέσεις της επιστήμης για επιστροφή σε όσα ξέραμε.
Το πιο κρίσιμο βήμα είναι μάλλον η στήριξη των πολυποίκιλων ιντερνετικών προσπαθειών, τόσο των μεμονωμένων, όσο και των κεντρικά οργανωμένων –όπως είναι η διαδικτυακή συναυλία της Κυριακής 13 Δεκεμβρίου, η οποία αποσκοπεί ευθέως στην οικονομική ενίσχυση του Ταμείου Αλληλεγγύης του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου. Ασφαλώς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι λείπει κάτι θεμελιώδες όταν κάθεσαι να δεις μια παράσταση στην οθόνη του υπολογιστή. Ως προσωρινό μέτρο, όμως, δείχνει ως το πιο λειτουργικό και άμεσα προσβάσιμο: κινηματογραφικά, μάλιστα, το φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης απέδειξε με νούμερα ότι είναι εφικτό να σημειώσεις έως και επιτυχία. Σε τομείς δε όπως η μουσική, όπου τα πράγματα κινούνται εδώ και χρόνια μέσω ίντερνετ, είναι ακόμα πιο οικείο να δώσεις τον οβολό σου σε μία από τις Bandcamp Fridays, που εξασφαλίζουν ότι η πλατφόρμα θα προσφέρει το 100% των κερδών στον καλλιτέχνη.
Ωστόσο, επιθυμώ να είμαι σαφής: τέτοιες κινήσεις αποδίδουν χρήσιμους καρπούς ως τμήμα μιας προσωρινής λύσης: δεν αποτελούν πανάκεια, ούτε και υποκαθιστούν το μερίδιο στήριξης το οποίο αναλογεί στο Δημόσιο. Άλλωστε δεν είναι μόνο ζήτημα πρακτικό, αλλά και δείκτης βαθύτερης νοοτροπίας για το ποιοι είμαστε σαν κοινωνία. Αποτιμούμε τις τέχνες ως κάτι σημαντικό; Ή μπροστά στον οικονομικό αντίκτυπο του κορωνοϊού ρέπουμε προς το παλιό, κλειστόμυαλο στερεότυπο ότι συνιστούν «περιττές πολυτέλειες»; Η εμπειρία της πρόσφατης οικονομικής Κρίσης, πάντως, δείχνει προς την αισιόδοξη εκδοχή· οπότε είναι πρωτίστως ευθύνη της πολιτείας να κάνει το χρέος της, άσχετα με το πώς ανταποκρινόμαστε στο μεταξύ εμείς στις κλήσεις ιντερνετικής ενίσχυσης, καθείς στον βαθμό που μπορεί.”
Χάρης Συμβουλίδης για το Βήμα στον Πολιτισμό / inExarchia.gr Δεκέμβριος 2020
-----------
//Διαβάστε ακόμη:
- Βήμα στον πολιτισμό #1 / Μας μιλά η Αννίτα Δεκαβάλλα, υπεύθυνη του Θεάτρου Εξαρχείων
- Βήμα στον πολιτισμό #2 / Η ανεξάρτητη μπάντα SOCIAL WASTE
- Βήμα στον πολιτισμό #3 / Τοποθετείται ο σκιτσογράφος "The Rabbit Knows"
