Δε μου άρεσε καθόλου που με έστειλαν στο πιάνο στην τετάρτη δημοτικού.
Το πιάνο μου άρεσε, δηλαδή, αλλά είχα μεγαλοπιαστεί ήδη εγώ και το φαντασιωνόμουν το ωδείο λίγο διαβατήριο προς τη δόξα. Ήθελα το οργανάκι μου να μεταφέρεται, να μαθαίνω τους Πυξ-Λαξ μου (ΘΟΥ ΚΥΡΙΕ!) και να πηγαίνω στους φίλους μου να τους διασκεδάζω και με μουσική –γιατί τη διασκέδαση με καραγκιοζιλίκια την είχα τελειοποιήσει ήδη από την πρώτη δημοτικού, δε νομίζω να έχει κανείς παράπονο.
Ήθελα, λοιπόν, όπως είναι ξεκάθαρο την κιθαρίτσα μου. Αλλά τι να κάνω, τα δαχτυλάκια (;) μου δε τα λες και ακριβώς κρινοδάχτυλα για τις χορδές τις κιθάρας και το γεγονός ότι πρέπει να πατήσω με ακρίβεια πάνω από μια χορδή τη φορά, λίγο με αγχώνει. Το πλήκτρο του πιάνου τουλάχιστον, έχω περισσότερες πιθανότητες να το πετύχω. Αμ το άλλο; Στην κιθάρα, λέει, οι χορδές δεν πάνε ντορεμιφασολασί που τις ξέρουμε, πάνε μιλαρεσολσιμί. Ντο και φα πουθενά! Τρελοί. Είχα κάνει και κάτι δοκιμές στην κιθάρα του μπαμπά μου (που αργότερα έμαθα ότι δεν ήταν το νούμερό μου, άρα μπορεί και να καταδικάστηκε, τελικά, ένα ταλέντο) και είδα ότι δεν φτουράμε οι δυό μας. Μακριά, αγαπημένες και αρκέστηκα στο να γίνω από περφόρμερ, ακροάτρια.
Όχι ότι στο πιάνο έκανα καμιά καριέρα, μέχρι δευτέρα γυμνασίου συνέχισα –μετά άρχισαν τα γερμανικά και τα φροντιστήρια της δωρεάν παιδείας μας και σταμάτησα. Η σχέση μου με τη μουσική δε σταμάτησε ποτέ, βεβαίως, απλά προς τέρψη πολλών αυτιών, σταμάτησα να την ασκώ.
Μέχρι το σωτήριον έτος 2014 όλα αυτά.
Η ιδέα ζυμωνόταν καιρό μέσα μου, ε και φούσκωσε-φούσκωσε , λέω ή τώρα ή ποτέ: αρχές της χρονιάς, βάζω τρεις στόχους (resolutions σε απλά ελληνικά) ένας εκ των οποίων είναι να μάθω γιουκαλίλι. Θα μου πεις «τι γιουκαλίλι κυρά μου, εδώ μας ισοπέδωσες την κιθάρα προ μερικών γραμμών», και θα έχεις και δίκιο. Κι εγώ νόμιζα ότι θα αποτύχω παταγωδώς, έλα όμως που το μικρό αυτό θαυματουργό πραγματάκι ουδεμία σχέση έχει με τη μακρινή θεία του!
Πήγα λίγο συγκρατημένη στο μαγαζί, είπα με σθένος στο Μανόλη «φέρτε μου ένα γιουκαλίλι για να δείτε πώς πονώ», κι αυτός όχι μόνο δε με πέταξε έξω, αλλά μου επεσήμανε ότι πίσω από το χαρτάκι με τη Miss Hawaii 2010, που κρέμεται από τα κλειδιά, θα βρω τις πιο βασικές συγχορδίες. Έτσι κι έγινε. Λίγες ώρες και πολλά youtube tutorials αργότερα, είχα μάθει το πρώτο μου τραγούδι! Κι όχι κομπιάσματα και καθυστέρηση στις αλλαγές και τέτοια! Κανονικά και τραγουδώντας! Ναι, γίνεται!
E, λίγο οι Beirut, λίγο η ζέστη, δε θέλει και πολύ να μιλήσει το ταλέντο [sic}. Μερικούς μήνες μετά, με περιορισμένο διάβασμα λόγω χρόνου, ξέρω απ’ έξω περί τα επτά κομμάτια και έχω κάνει και ένα live στα γενέθλια της Στέλλας, το Happy birthday to you, με φοβερή επιτυχία.
Περίεργη χρονιά το 2014 – νομίζω μου αρέσει η ψευδαίσθηση ότι κάτι θα αλλάξει, τώρα που έφυγε. Μπορεί να πετυχα (κάπως) μόνο έναν από τους στόχους μου, αλλά ήταν σίγουρα ο καλύτερος.
Τι πειράζει κι αν δεν έμαθα να λύνω χωρίς βοήθεια τον κύβο του Rubik ή αν δεν ανέβηκα level στην αναρρίχηση; Έχω όλο το 2015 για να αποτύχω ξανά!
