Εικόνα
"Ο ιός ανέδειξε ένα ερώτημα το οποίο σπανίως έχουμε το κουράγιο να κάνουμε στον εαυτό μας: Τι είναι ακριβώς αυτό για την αναζήτηση του οποίου συνεχίζουμε να αναλωνόμαστε;" - Όλγκα Τοκάρκουτς
Η πολυμεσική έκθεση Μεταλλάξεις είναι η αφήγηση και το μοίρασμα δέκα ανθρώπων πάνω στην περίοδο της καραντίνας. Έχοντας ο καθένας και η καθεμία βιώσει διαφορετικά την κοινή εμπειρία αυτής της περιόδου, χρησιμοποιούν τα οπτικά μέσα για να εκφραστούν. Όπως διαβάζουμε στο κάλεσμα και την περιγραφή της έκθεσης, ήταν επιλογή η έκθεση να μην παρουσιαστεί σ’ έναν τυποποιημένο εκθεσιακό χώρο αλλά σ’ ένα κτίριο που φέρει την αναπαράσταση της οικειότητας, προσομοιάζοντας με τα σπίτια που παρήχθηκαν τα έργα και που οι περισσότεροι/ες περάσαμε σε καθεστώς ιδιότυπου εγκλεισμού το συγκεκριμένο διάστημα. Έτσι η αστική γεωγραφία έρχεται σε μεγαλύτερη ενότητα με το περιεχόμενο της έκθεσης, μ’ ένα εσωτερικό, βιωματικό και πολυεπίπεδο σχόλιο για τις ταλαντώσεις της καθημερινότητας μιας εποχής που ακριβώς επειδή ακόμα διατρέχουμε τις άκρες της, δεν μπορούμε ακριβώς να αποτιμήσουμε παρά μόνο να ψηλαφίσουμε τα σημάδια της πάνω μας.
Από την περιγραφή της έκθεσης:
Η εξάπλωση της πανδημίας Covid 19 και τα συνακόλουθα lock down που εφαρμόστηκαν για την αντιμετώπιση της, λειτούργησαν ως μια τομή στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. Μια από τις πολλές δεσπόζουσες παραδοξότητες ήταν ότι παγκοσμιοποιήθηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, προσλαμβάνοντας τα χαρακτηριστικά ενός κατακλυσμιαίου συμβάντος και ταυτόχρονα επέφερε τη μεγαλύτερη παύση ανθρωπογενούς δραστηριότητας για τη σύγχρονη εποχή. Ευεργετική αναμφίβολα για τον λεηλατημένο πλανήτη. Αγχογόνα, δυστοπική μα και αναστοχαστική για τους ανθρώπους. Μια σχισμή στο χρόνο που εξέθεσε την - εγγενή αλλά καλυμμένη με τον μετανεωτερικό μανδύα της ψευδαισθητικής αφθαρσίας - τρωτότητα σε δημόσια θέα. Διάφανη και πελώρια για να μην μπορεί να αμφισβητηθεί ή να αγνοηθεί.
Ως άτομα συνδεδεμένα πιο σφιχτά και φανερά από ποτέ, ακούσια όμως και πειθαρχικά απομονωμένα, βιώσαμε την καθίζηση στο αμείλικτο και διεσταλμένο παρόν που πήρε τη μορφή ενός μεγεθυντικού φακού στις ζωές μας, αποκαλύπτοντας πληγές, εγκλωβισμούς και ρουτίνες που μπορεί να έρχονταν από παλιά αλλά παρέμεναν αθέατα στους αυτοματισμούς εγκαθιδρυμένων κοινωνικών συμβάσεων και επιτελέσεων υποκειμενοποίησης. Σ’ αυτά τα συμφραζόμενα, η επανεννοιολογηση του σπιτιού από χώρο ηθελημένης ανάπαυλας σε χώρο καταναγκαστικής παραμονής, η διχαστική πρόσληψη του Άλλου ως απειλή και ως έλλειψη, η ψηφιοποίηση όλων των εκφάνσεων της ύπαρξης, η ατέρμονη αναμονή της επιστροφής σε εξιδανικευμένους παρελθοντικούς τρόπους με την παράλληλη επίγνωση της ματαιότητας, η άλλοτε βασανιστική κι άλλοτε ελκυστική εσωστρέφεια, η ενδελεχής παρατήρηση εαυτού με όλους τους διογκωμένους ή αποδομημένους αντικατοπτρισμούς, αιωρούνται σ’ ένα εκκρεμές από την επωδυνότητα στη συνειδητότητα.
Εικόνα
Συντελεστές:
Συντονισμός έργου: Αλέξανδρος Κατσής
Επιμέλεια έκθεσης: Βαγγέλης Τάτσης
