Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο κομμάτι της ανακοίνωσης που δημοσιεύτηκε στο indymedia. Θα την βρείτε ολόκληρη εδώ
"Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εκτέλεση του μαφιόζου Χαμπίμπι, ο οποίος εδώ και χρόνια πρωτοστατούσε σε περιστατικά βίας απέναντι σε κατοίκους και θαμώνες της περιοχής των Εξαρχείων, με αποκορύφωμα την δολοφονική επίθεση σε τρείς συντρόφους του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου ΒΟΞ τον περασμένο Μάρτη.
Ο παρανοϊκός χαρακτήρας του συγκεκριμένου ατόμου και η ασύστολη βία που ασκούσε με τη παραμικρή αφορμή, τον καθιστούσαν ως κατά συρροή δυνάμει δολοφόνο, ως φόβο και τρόμο της περιοχής. Οι τραμπουκισμοί, οι κλοπές και τα μαχαιρώματα που περιλαμβάνονταν στο ρεπερτόριο της καθημερινής του παρουσίας στη πλατεία Εξαρχείων, του έδωσαν το περιθώριο να παριστάνει τον ηγεμόνα που (υποτίθεται) κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει. Με τη δύναμη μιας αγέλης κανιβάλων που τον περιστοίχιζε, αλλά και με τις πλάτες της μαφίας και της αστυνομίας, δρούσε ανενόχλητος πουλώντας ναρκωτικά και τρομοκρατώντας τη γειτονιά, η οποία ανυπεράσπιστη και ανήμπορη να τον αντιμετωπίσει, υποτασσόταν στη δύναμη του σιωπώντας.
Ο φόβος που προκαλούσε η εγκληματική του δράση, του έδινε όλο και μεγαλύτερο θράσος, αφού επανειλημμένα βιαιοπραγούσε με δολοφονικές προθέσεις μπροστά στα μάτια δεκάδων περίοικων, αφήνοντας πίσω του αιμόφυρτους και ετοιμοθάνατους ανθρώπους, ενώ την ίδια στιγμή αυτός παρέμενε στη περιοχή καμαρώνοντας ανενόχλητος. Και αυτό γιατί, εκτός από το γεγονός πως ήταν ναρκομανής και παρανοϊκός, γνώριζε πολύ καλά πως δεν θα υπάρξουν συνέπειες. Γιατί γνώριζε πως κανείς δεν θα επέμβει, λόγω της συναινετικής υποταγής που επιβάλει ο φόβος. Γιατί γνώριζε πως δεν πρόκειται να συλληφθεί, αφού όντας υπάλληλος της μαφίας ήταν ουσιαστικά και υπάλληλος της αστυνομίας.
Όμως, το θράσος του αυτό αποδείχθηκε τελικά ‘’αυτοκτονικό’’, όταν έκανε το λάθος να επιτεθεί σε τρείς αναρχικούς συντρόφους του ΒΟΞ, τραυματίζοντας τους δύο από αυτούς. Η σταγόνα ξεχείλισε το ποτήρι και η εφαρμογή του λαϊκού-επαναστατικού δικαίου επέβαλε τη θανατική του καταδίκη. Όχι μόνο στα πλαίσια της εκδίκησης για τους τραυματίες συντρόφους, αλλά και για την υπεράσπιση μιας τόσο ταλαιπωρημένης γειτονιάς, για την οποία είμαστε βέβαιοι πως στο άκουσμα της εκτέλεσης αυτού του καθάρματος θα ανακουφίστηκε. Γιατί κάποιος έπρεπε να αναλάβει δράση. Για την έστω και οριακή επαναφορά των συσχετισμών δύναμης στη γειτονιά των Εξαρχείων, για την υπενθύμιση πως το μακρύ χέρι του παρακράτους έχει να αντιμετωπίσει το τιμωρό χέρι του κινήματος.
Μιλώντας για παρακράτος, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως για εμάς η εκτέλεση του συγκεκριμένου ατόμου, δεν οριοθετείται μονάχα σε ένα χτύπημα ενάντια στον κανιβαλισμό που βασιλεύει στα Εξάρχεια. Δεν αντιλαμβανόμαστε την κανιβαλική βία ως ένα γενικόλογο κοινωνικό φαινόμενο. Δεν είμαστε κοινωνιολόγοι, αλλά ταξικά τοποθετημένοι στον πόλεμο ενάντια στο κεφάλαιο και ως τέτοιοι μπαίνουμε στη μάχη για να ξανακερδίσουμε τα Εξάρχεια. Με αυτόν τον προσανατολισμό, η συγκεκριμένη εκτέλεση επεκτείνεται και στην υλική σύγκρουση με το παρακρατικό σύμπλεγμα μαφίας-αστυνομίας. Επεκτείνεται δηλαδή στη μάχη ενάντια σε μια από τις πιο σκληρές εκφράσεις του κεφαλαίου. Και αυτό γιατί ο Χαμπίμπι ήταν στρατολογημένος από τη μαφία των Εξαρχείων, όχι απλά ως ένας ακόμα από τους δεκάδες διακινητές ναρκωτικών που δρουν στη περιοχή, αλλά και ως χωροφύλακας που περιφρουρούσε δια της βίας την ομαλή κερδοφορία των αφεντικών του.
Το πλούσιο βιογραφικό του Χαμπίμπι, που περιελάμβανε την κάθε λογής αντικοινωνική δραστηριότητα, τον είχε καταστήσει ως το πρωτοπαλίκαρο, ως το λυσσασμένο μαντρόσκυλο της μαφίας στην πλατεία Εξαρχείων. Και ήταν μαντρόσκυλο γιατί η βία του αυτή, ασχέτως αν ήταν ψυχωτική και αλόγιστη, λειτουργούσε ως απειλή απέναντι σε οποιονδήποτε διανοούνταν να διαταράξει την ομαλή διακίνηση ναρκωτικών. Απέναντι τελικά, σε οποιονδήποτε αμφισβητούσε την ηγεμονία της μαφίας στη πλατεία Εξαρχείων.
Εκτελώντας τον Χαμπίμπι, κάναμε ξεκάθαρο πως αμφισβητούμε έμπρακτα την ηγεμονία των ναρκέμπορων. Πως έχουμε και εμείς τα μέσα για να τους αντιμετωπίσουμε και πως αν χρειαστεί θα εμπλακούμε σε μια μετωπική αναμέτρηση μαζί τους. Μια αναμέτρηση ιστορικά και πολιτικά επιβεβλημένη.
Το σύμπλεγμα ανάμεσα στη μαφία και την αστυνομία, αν και αποτελεί ένα πολλάκις εξακριβωμένο φαινόμενο που δεν εκπλήσσει πλέον κανέναν, στη περιοχή των Εξαρχείων εκφράζεται με αποκαλυπτικά απροσχημάτιστους όρους. Όσοι κατοικούν, εργάζονται ή συχνάζουν στη περιοχή, γνωρίζουν πολύ καλά πως οι πιάτσες πώλησης ναρκωτικών όχι μόνο δεν βρίσκονται σε απόμερα σημεία, αλλά αντίθετα καταλαμβάνουν τα κεντρικότερα σημεία πέριξ της πλατείας Εξαρχείων. Γνωρίζουν επίσης ποιοι και πότε πωλούν ναρκωτικά, αφού μιλάμε για σχεδόν εικοσιτετράωρες βάρδιες που αναλαμβάνονται από άτομα που ζουν και κινούνται στα Εξάρχεια. Γνωρίζουν ποια μαγαζιά λειτουργούν ως βιτρίνες για το ξέπλυμα χρήματος, ποιοι είναι οι αρχηγοί της μαφίας, και που συχνάζουν εμφανώς ένοπλοι . Γνωρίζουν επίσης πως ο διοικητής του Α.Τ. Εξαρχείων συναντιέται με ορισμένους από αυτούς σε ιδιαίτερα φιλικό κλίμα. Όλα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας καθημερινά και κανείς δεν μιλάει.
Και δεν μιλάει κανείς γιατί κυριαρχεί ο φόβος ή η αδιαφορία. Και ακόμα χειρότερα γιατί και ανάμεσα στις υγιείς δυνάμεις της γειτονιάς, κυριαρχεί η ματαιότητα ότι τίποτα δεν αλλάζει. Πράγματι, το ρίζωμα του δικ....."
Η συνέχεια εδώ που το βρήκαμε
