συντάκτης: Πέτρος Στράτος
- "Ξερεις τι θα μπορούσαν να κάνουν για να αλλάξουν το ύφος των Εξαρχείων;" Την ρώτησε καθώς ανηφόριζαν την Μπενάκη με το αμάξι. "Θα μπορούσαν να το κάνουν με μια απλή κίνηση. Να αλλάξουν το φωτισμό. Να βγάλουν αυτές τις λάμπες με το κίτρινο ρομαντικό φως και στη θέση τους να βάλουν άσπρο led."
-"Ναι, είναι τόσο ζεστά και όμορφα τα Εξάρχειακια με αυτό το θαμπό φως", συμφώνησε εκείνη.
Και τελικά, δυστυχώς συνέβη. Λίγους μήνες αργότερα, καθώς επέστρεφε σπίτι μόνος αργά το βράδυ, είδε τα συνεργεία του Δήμου να αντικαθιστούν τις παλιές λάμπες με νέες led. Mε λευκό, ψυχρό νοσοκομειακό φωτισμό. “Άσπρη είναι η Άρια φυλή, τα λευκά κελιά, οι άσπρες μπλούζες των γιατρών..”* έγραφε σε ένα ποίημα της μία παλιά γνώριμη της περιοχής.
Εκείνη τη νύχτα, αφού πάρκαρε στη Βουλγαροκτόνου, αποφάσισε να κάνει μια βόλτα με τα πόδια στα Εξάρχεια θέλοντας να τα δει φωτισμένα στα κίτρινα, για τελευταία ίσως φορά. Στη Ζωοδόχου Πηγής, κάτω από το ύψος της Καλλιδρομίου υπήρχαν ακόμα κίτρινα φώτα. Η Μπενάκη ήταν όλη σκοτεινή.
Τις επόμενες μέρες, σταδιακά αντικαταστάθηκε σχεδόν όλο το δίκτυο της περιοχής. Για κάποιο λόγο όμως, στην Κωλέττη, έξω από το αγαπημένο του μπαρ, παραμένε η παλιά λάμπα. Μπορούσε σε αυτό το μέρος να βλέπει ακόμα το κίτρινο θαμπό φως μέσα από τη τζαμαρία του μπαρ.
- "Πρόσεξες", είπε ένα βράδυ στον Κωνσταντίνο, τον άνθρωπο πίσω από τη μεγάλη ξύλινη μπάρα, "ότι έχουν αλλάξει όλα τα φώτα στα Εξάρχεια και έχουν βάλει ένα απαίσιο άσπρο; Μη τους αφήσεις να αλλάξουν και αυτό."
- "Έχεις δίκιο", του είπε, "δεν το είχα δει". Τον κέρασε ένα σφηνάκι από ένα παλιό μπουκάλι του '70 και βρίσαν για λίγο μαζί τη μη αισθητική των κυβερνώντων.
Μετά από λίγο καιρό ξαναμπήκε στο αγαπημένο του μπαρ.
- "Ρε συ το αλλάξανε", του είπε ο ιδιοκτήτης με θυμό. "Όπως το είχες πει. Ήρθαν χθες το βράδυ, Τρίτη, που έλειπα."
Δεν το είχε παρατηρήσει εκείνος. Γύρισε να κοιτάξει από την τζαμαρία. Τώρα άσπρο ψυχρό φως απλωνόταν στο δρόμο.
- "Θα πάω στον πρώτο όροφο στο μπαλκόνι, είναι φίλη η γειτόνισσα, θα το βάψω με κίτρινο σπρευ, θα το κουκουλώσω.. θα το σπάσω δεν ξέρω τι θα κάνω", είπε και τον κέρασε ακόμα ένα σφηνάκι.
Τα φώτα, λοιπόν, στα Εξάρχεια άλλαξαν σχεδόν όλα. Έχουν μείνει κίτρινα σε κάποιους κρυμμένους δρόμους στη Νεάπολη, και περιμένουν να τα βρείτε.
Το ύφος τους όμως ακόμα δεν άλλαξε. Η θαλπωρή στην ατμόσφαιρα παραμένει. Ίσως γιατί το κίτρινο αυτό φως υπάρχει ακόμα. Υπάρχει στην πλατεία Εξαρχείων και ας της κόψαν τα δέντρα, υπάρχει στους αγώνες για τη διάσωσή της. Υπάρχει στην αλληλεγγύη των ανθρώπων και των οργανώσεων, στην ανεκτικότητα της γειτονιάς στη διαφορετικότητα. Υπάρχει στις καταλήψεις που στηρίζουν πρόσφυγες και ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Υπάρχει σε όλα τα παλιά μαγαζιά, και ας ανοίγουν καινούργια με led φώτα. Θα το βρείτε στη βόλτα στην Τσαμαδού και στη Μεθώνης. Στο Πάρκο της Ναυαρίνου, στο Στρέφη και στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Αυτό το κίτρινο ζεστό φως με τον καιρό πέρασε, σε όσους το αφήσαμε, μέσα μας. Πότισε την καρδιά μας, μεταλαμπαδεύτηκε στο βλέμμα μας. Από εκεί πλέον, συνεχίζει να φωτίζει την αγαπημένη μας γειτονιά.
Νόμιζαν ότι θα ξεμπερδέψουν αλλάζοντας τις λάμπες..
*Από το ποίημα “Για την αποκατάσταση του μαύρου” της Κατερίνας Γώγου
**Το πρώτο κείμενο της νέας στήλης του inExarchiagr "Μικρές Φανταστικές Ιστορίες της Πόλης", από τον ψυχίατρο & ψυχοθεραπευτή και συντάκτη του inExarchiagr Πέτρο Στράτο.
