Ξέρεις, υπάρχει αυτή η αίσθηση-παραίσθηση στον Πειραιά ότι είμαστε μια άλλη πόλη από την Αθήνα, ένας άλλος κόσμος. Όσο γραφικό κι αν ακούγεται η αλήθεια είναι αυτή και καθένας από τον Πειραιά το νιώθει...θες η θάλασσα, θες η ανθρωπιά, θες οι γειτονιές...κάτι σε κάνει να το νιώθεις και να λες "Δεν είμαι από την Αθήνα, αλλά από τον Πειραιά". Υπάρχει όμως μια γειτονιά στην Αθήνα η οποία είναι λίγο διαφορετική, λίγο πιο ανθρώπινη, λίγο πιο γειτονιά...και αυτή είναι τα Εξάρχεια.
Πάνε κοντά δέκα χρόνια που την πρωτογνώρισα και η αλήθεια είναι ότι από όλες τις γειτονιές που γύρισα αυτά τα δέκα χρόνια, καμμιά άλλη δεν αισθάνθηκα "σπίτι", εκτός από αυτή και τον Πειραιά. Μια ανεξήγητη οικειότητα που εξελίχθηκε σε αγάπη. Κι αν το καλοσκεφτώ έχει βάση τελικά, γιατί σε αυτή τη γειτονιά έμαθα να ακούω, να συζητάω, να ερωτεύομαι, να κάνω φίλους, να γλεντάω, να απογοητεύομαι, να μαζεύω τα κομμάτια μου, να εμπιστεύομαι και πάλι, να μεγαλώνω. Ναι, σε αυτή τη γειτονιά μεγάλωσα τον εαυτό που κουβαλάω.
Έτσι λοιπόν, έφτασα και στο σήμερα και σκέφτηκα ότι ο μόνος τρόπος να ξεκινήσω να γράφω εδώ, ήταν να κάνω εκείνη τη διαδρομή. Εκείνη τη διαδρομή που έκανα πριν από δέκα κοντά χρόνια, τη πρώτη φορά που πήγα στα Εξάρχεια. Εκείνη τη διαδρομή με το τρένο που είχε γίνει συνήθεια και που τελικά σήμερα νιώθω, είναι πιο ομορφή από ποτέ.
Καλή μας αρχή!
Πειραιάς
Φάληρο
Μοσχάτο
Καλλιθέα
Ταύρος
Πετράλωνα
Θησείο
Μοναστηράκι
Ομόνοια
