Εικόνα
Η διαχείριση του προσφυγικού αποτελεί ίσως ένα από τα πιο μελανά σημεία στη σύγχρονή ιστορία. Χιλιάδες άνθρωποι ζουν υπό άθλιες συνθήκες σε ένα τόπο που δεν επέλεξαν, χωρίς στοιχειώδη υγειονομικά μέτρα, χωρίς μέλλον και χωρίς ελπίδα. Βορά στα θηρία των πολιτικών παιχνιδιών και εξουσίας, μοχλός τρομοκράτησης και διασποράς μίσους από τις διάφορες μορφές εξουσίας. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς γιατί οι άνθρωποι αντιδρούν όταν τους στερούνται θεμελιώδη δικαιώματα, δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι θα πρέπει να εφαρμοστούν διαφορετικές πολιτικές με σκοπό την ενσωμάτωση και την ένταξη στις κοινωνίες των χωρών υποδοχής.
Η Μόρια είναι (ήταν;) ένα κέντρο χωρητικότητας περίπου 2.700 ανθρώπων. Σε αυτό ζούσαν μέχρι χθες περίπου 20.000 συνάνθρωποι μας, πρόσφυγες και μετανάστες. Από την αρχή της πανδημίας και ενώ δεν ελήφθησαν ούτε τα στοιχειώδη μέτρα υγειονομικής προστασίας και με συνεχείς καταγγελίες για συνθήκες διαβίωσης συνωστισμού και μειωμένης πρόσβασης σε νερό, σύμφωνα με πηγές, οι νοσηλευτές στη δομή δεν ξεπερνούν τους 30. Από τις αρχές της πανδημίας οι “κάτοικοι” της Μόριας - του μεγαλύτερου έως χτες καταυλισμού προσφύγων στην Ευρώπη κατέβαλαν προσπάθειες για να αυτο-προστατευθούν, όπως η πρωτοβουλία της αυτοοργανωμένης ομάδας Moria Corona Awareness Team ή η ραφή υφασμάτινων μασκών εντός camp. Ωστόσο, εδώ και καιρό μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν αποχωρήσει από τη Μόρια, είτε υπό το καθεστώς επιθέσεων ακροδεξιών είτε - όπως έγινε στην περίπτωση των Γιατρών χωρίς σύνορα - υπό προστίμων του δήμου. Δομές από διεθνείς δωρεές, δε στελεχώνονται με προσωπικό με αποτέλεσμα να μην ενισχύουν την υγειονομική προστασία των φιλοξενούμενων.
Εικόνα
Εικόνα
*φωτογραφίες από παλαιότερο ρεπορτάζ του inExarchiagr στη Μόρια / Η πραγματική ζωή των προσφύγων στη Μυτιλήνη
Στις 2/9/2020 ανιχνεύθηκε επίσημα το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στη Μόρια, ακολούθησε η ανακοίνωση για αυστηρό lockdown στη δομή υποδοχής έως τις 15/9/2020, πρακτικά αυτό σήμαινε ότι απαγορεύεται η είσοδος και η έξοδος σε οποιονδήποτε εκτός έκτακτων συνθηκών και εκτός του προσωπικού ασφαλείας με ειδική στολή προστασίας. Οι διαμένοντες στη δομή υπό συνθήκες απαγόρευσης κυκλοφορίας και εγκλεισμού και συνωστισμού βρίσκονταν στο έλεος διασποράς του ιού, όπως και συνέβει λίγο πριν το ξέσπασμα της πυρκαγιάς: στις 9/9/2020 και έπειτα από την ανακοίνωση 35 κρουσμάτων εντός δομής, διαβάζουμε στην ανακοίνωση του Στεκιού Μεταναστών ότι: “Έκλεισαν 35 άτομα που είχαν εντοπιστεί θετικά στον Covid μαζί με τις οικογένειες τους και τις επαφές τους σε αποθήκη, αντί να τους μεταφέρουν σε κατάλληλα καταλύματα με πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.” Εδώ, επίσης θα βρείτε το πρώτο κάλεσμα για την Ανοιχτή Συνέλευση Συντονισμού Δράσεων στην Μόρια που θα γίνει στο Κηπάκι της Τσαμαδού.
Τα αίτια της πυρκαγιάς διερευνώνται με κυβερνητικά κλιμάκια να σπεύδουν στο νησί και έκτακτα μέτρα. Από την πυρκαγιά έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μέχρι στιγμής η Υπηρεσία Ασύλου και ο εξοπλισμός της και η πυρκαγιά συνεχίζει να καίει. Δώδεκα με δεκατρείς χιλιάδες άνθρωποι ξαναβρεθήκαν στον δρόμο, εν μέσω πανδημίας. Διαβάζουμε ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να στείλει ΜΑΤ στο τόπο της τραγωδίας. Τα ίδια ΜΑΤ που κατέστειλαν τις διαμαρτυρίες των κατοίκων των νησιών που ζητούσαν καλύτερες συνθήκες για τους πρόσφυγες και τους ίδιους, τα ίδια ΜΑΤ που κατέστειλαν τις διαμαρτυρίες των προσφύγων στην πλατεία Βικτωρίας και χτίζουν τις πόρτες των καταλήψεων στέγης, προσφέροντας μιντιακό θέαμα, στοιβάζοντας παιδιά σε πούλμαν για τα ΚΥΤ. Το νησί της Λέσβου κηρύχθηκε σε έκτακτη ανάγκη.
Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε ως ενεργοί πολίτες και ως άνθρωποι είναι ότι τα κέντρα κράτησης δεν είναι λύση. Ας σταθούμε με ρεαλισμό και ανθρωπιά απέναντι στους συνανθρώπους μας σε ανάγκη, προστατεύοντας τους ίδιους αλλά και το σύνολο της κοινωνίας. Οι αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης δεν είναι ουτοπία είναι δικαίωμα, η καταστολή δεν είναι λύση αλλά εντείνει τις ανισότητες και καλλιεργεί αντικοινωνικές συμπεριφορές.
