Εικόνα
Συντάκτης: Κλέλια Α.
Επιμέλεια: George Fiorakis
Δεκέμβριος 2008, Αθήνα, οδός Μεσολογγίου. Απόγευμα 6ης.
Η σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα βρίσκει στον θώρακα τον 15χρόνο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και προκαλεί ένα διαμπερές τραύμα στο συλλογικό ασυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας. Η χώρα παίρνει φωτιά.
Δεκέμβριος 2018, Δέκα χρόνια μετά.
//
Δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια από εκείνη τη νύχτα, που μαζί με τον Χρήστο και τον Κωστή αποφασίσαμε να πάμε στο live των Μαύρη Μαγιονέζα, στο Eightball, στη Θεσσαλονίκη. Στα μέσα της συναυλίας, ο τραγουδιστής της μπάντας ενημερώνει τον κόσμο ότι στα Εξάρχεια έπεσαν πυροβολισμοί. Μάλλον ένας μπάτσος χτύπησε ένα παιδί. Μετά από λίγο, διακόπτει ξανά και μας ενημερώνει ότι αυτό το παιδί είναι νεκρό, από τη σφαίρα του μπάτσου. Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι το μόνο που ακουγόταν για αρκετή ώρα μέσα στο Eightball. Το live τελειώνει και αποχωρούμε μουδιασμένοι, με την κουβέντα επικεντρωμένη στο τι να γίνεται στα Εξάρχεια αυτή τη στιγμή. Στο δρόμο συναντάμε πορεία. Επίθεση στο αστυνομικό τμήμα στην Αριστοτέλους. Μπουκάλια, φωτιές, δακρυγόνα, κυνηγητό. Έτσι και τις επόμενες μέρες. Φωτιές, που μέχρι σήμερα δεν κατάφεραν να σβήσουν.
Tasmar,
cartoonist
σχέδιο του Tasmar, 10 χρόνια μετά
//
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008-2018 / Πριν δέκα χρόνια δύο αστυνομικοί εν ώρα υπηρεσίας δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι που γιόρταζε με την παρέα του στην αγαπημένη τους (μας) γειτονιά της αμφισβήτησης. Πριν δύο μήνες τέσσερις αστυνομικοί εν ώρα υπηρεσίας δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον Ζακ Κωστόπουλο, έναν νέο αντισυμβατικό ακτιβιστή που γύρεψε βοήθεια.
Το 2018 ο κόσμος αντέδρασε αστραπιαία. Το 2018 δύο «πολίτες» συμμετείχαν ενεργητικά στο φόνο και πολλοί άλλοι συμμετείχαν παθητικά. Εφιαλτικό.
Η φασιστική νοοτροπία και μόνον ήταν που κίνησε τα χέρια και τα πόδια των δολοφόνων, όπως και στην περίπτωση του Σαχζάτ Λουκμάν, του Παύλου Φύσσα και προχθές του Πέτριτ Ζίλφε.
Η πολιτεία και οι πολίτες έχουμε χρέος να απαιτούμε πάντα την άμεση δίκαιη τιμωρία όλων των δολοφόνων, είτε είναι «απλοί πολίτες», είτε αστυνομικοί, είτε εγκληματικές οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή.
Η ατιμωρησία, η αδράνεια και η σιωπή σκοτώνουν.
Αννίτα Δεκαβάλλα,
Θέατρο Εξαρχείων
Εικόνα
το θέατρο Εξαρχείων, στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους
//
Αυτές τις μέρες, υπάρχει κάτι που δεν έχω νιώσει ποτέ μου. Η ίσως, πάντα το ένιωθα και δεν μπορούσα να πω τι ηταν. Δεν ήξερα τι χρώμα έχει, τι μορφή, που σφηνώνεται - στον λαιμό ή στην κοιλιά; - αυτό το « κάτι », θα μείνει άραγε;
Κάτι τέτοιο έγραψα, μέρες του Δεκέμβρη του 08. Ίσως πιο λακωνικά τότε. Ήταν από τις πρώτες φορές που, θυμάμαι, έπρεπε να γράψω. Παλιά δεν έγραφα ποτέ, όταν έπρεπε να μοιραστώ κάτι συνήθως το ζωγράφιζα. Γιατί εδώ χρειάστηκε να γράψω, άτσαλα και αυθόρμητα; Εκείνες τις μέρες ο αέρας άλλαξε. Πρώτη φορά κοκάλωσα. Πλακώνομαι με φίλους, με το περιβάλλον μου. Ποιες λέξεις σου έρχονται; « Τέλος » έγραψε κάποιος. Τέλος. Κενό. Σκόνη, κενό, ταχύτητά, εμπρησμός, ζωή, τρέξιμο, καταστροφή. Εκείνο το βράδυ γράφω γιατί είμαι μακριά. Από τότε που είχαμε μετακομίσει στην Αθήνα μερικά χρόνια πριν, το 2008 ήταν συμπτωματικά η πρώτη χρονιά που γύρισα στο Βέλγιο. Μακριά και όμως υπερβολικά κοντά στην γειτονιά για πρώτη φορά. 5 χρόνια αργότερα, στέλνω ένα γράμμα σε έναν Γάλλο έκδοτη για ένα βιβλίο με θέμα τα Εξάρχεια. Μιλάω για τον Αλέξη. Μιλάω γι αυτό το «κάτι.»
Άλλα 5 χρόνια αργότερα, είμαι ακόμα στο Βέλγιο. Φέτος περισσότερο από κάθε άλλες χρονιές, μια μερίδα του πληθυσμού κοντράρεται με μια κυβέρνησή που στοχοποιεί, εγκλωβίζει και απελαύνει μετανάστες. Εδώ και καιρό κάτοικοί έχουν ανοίξει τα σπίτια τους και φιλοξενούν τις γυναίκες και τους άντρες από το Σουδάν, την Συρία, την Ερυθραία και αλλού, που κοιμούνται συνήθως στα πάρκα. Όμως η καταπίεσή της κυβέρνησης γίνεται όλο και πιο σκληροτράχηλη. Στις 17 Μαΐου, σε μια κούρσα ενός περιπολικού με ένα φορτηγό κουβαλώντας μετανάστες, μια σφαίρα αστυνομικού βρίσκει ένα τετράχρονο κοριτσάκι, την Mawda. Αποβιώνει μερικές ώρες αργότερα.
Τα Δεκεμβριανά ανήκουν σ αυτούς που τα ζουν. Στην Γειτονιά, ο αυθορμητισμός έγινε συνήθεια, και εδώ και καιρό αρχίζει και δείχνει σημάδια αποσύνθεσης. Την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, άνθρωποι με κίτρινα γιλέκα βγαίνουν στο δρόμο σε Γαλλία και Βέλγιο. Διεκδικούν, κοντράρονται, μπλοκάρουν. Επιχειρουν να μπλοκάρουν τα γρανάζια μιας παράλογης καθημερινότητάς και κρατικής βίας που τους ασκείται. Αλέξης, Mawda, Semira, Berkin…Σε Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία και αλλού η λίστα συνεχίζει να αυξάνεται. Και αυτό το « κάτι » εξακολουθεί να είναι εδώ. Όπου και αν κοιτάξεις ο Δεκέμβρης προβλέπεται καυτός και ταραγμένος. Και για να μην μεταμορφωθεί σε μια μελαγχολική παράδοση, οι ερωτήσεις που θετει πρεπει ακομα να βρεθουν μεσα στην ομίχλη του.
Δημητρης Μαστόρος,
Illustrator
Εικόνα
από το βιβλίο Εξάρχεια - το πικρό νεράτζι
//
Σε ενα τοσο αιχμηρό περιβάλλον, ο θόρυβος φαίνεται να γεμίζει τον ενδιάμεσο χώρο. Σαν άμμος που χύνεται και φτιάχνει μια νέα συμπαγή επιφάνεια, χρησιμοποιώντας για θεμέλια της καθετί που συναντά και απειλεί να πληγώσει, μετατρέποντας μας σε ένα είδος, δήθεν, αστικού φακίρη, φέικ. Δεν θα επαναπαυτώ στο νέο μου αυτό κρεβάτι να ονειροπολήσω. Ο χρόνος κυλάει. Ο Αλέξης, ο Ζακ, εσύ, εγώ. Όλοι μας θα μπορούσαμε να βρισκόμασταν σε εκείνη ακριβώς τη θέση, γεωγραφική, ψυχολογική ή ό,τι, την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή. Σφαίρες ή κλωτσιές, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Δέκα χρόνια μετά τί έχουμε να προτείνουμε για την επόμενη ημέρα? Την κάθε επόμενη.
Ας αναρωτηθούμε κι ας δώσουμε μία απάντηση πρώτα στους εαυτούς, είτε αυτοί βρίσκονται στό δρόμο, είτε πίσω από μία οθόνη, είτε κ τα δύο.
Ο θόρυβος αυτός δεν είναι καταστροφή, ούτε διαπραγμάτευση είναι. Ένα μπάζωμα από μνήμες δίνει χρόνο για σκέψη και χώρο για προετοιμασία.
Εβίβα λα ρακολουσιόν, ας φάμε κ κανά μεζέ, βίγκαν ή όχι, ας πιούμε κι ας απανθρακωθούμε εγκεφαλικά, περιμένοντας τη λοταρία να κληρώσει το δικό μας αριθμό ή του διπλανού μας.
Ο Ζακ όταν σκότωσαν τον Αλέξη πρέπει να ήταν γύρω στα 23.
AZA,
sound artist (azanoise)
Εικόνα
//
Σε μια εποχή που το αβγό έχει σκάσει πια για τα καλά και το φίδι μπαινοβγαίνει σε σαλόνια, κάθεται σε κοινοβουλευτικά έδρανα, οργανώνει παράτες μίσους και βίας, δικάζεται χωρίς να δικάζεται, και δολοφονεί, η μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και όλων εκείνων που έχασαν τη ζωή τους από την παράλογη λύσσα της εξουσίας ας γίνει σπορά στο χέρσο χωράφι της καθημερινότητας. Η δεκαετία που πέρασε από εκείνη την αλησμόνητη, θλιβερή νύχτα πρέπει να μας κάνει όλους να σκεφτούμε, να δράσουμε, να ωριμάσουμε και να αντιμετωπίσουμε την ίδια μας τη ζωή με πολύ διαφορετικό βλέμμα.
Γιάννης Καστανάρας,
Merlin’s Music Box
Εικόνα
παλιά τεύχη του φανζίν Merlin's Music Box
//
Το Σάββατο γυρνάω σπίτι και βλέπω τον τίτλο στις ειδήσεις. Κοιτάω τον πατέρα μου. Ακούω τον παρουσιαστή. Περιμένω να λάβω κάποιο ερέθισμα για να δω πως θα αντιδράσω. Τίποτα. Μάγκωσα. Την Κυριακή η μικρή μας πόλη άρχισε να μιλάει για πρώτη φορά. Στην αρχή ψιθύριζε, μετά φώναζε. Ένας φίλος μου μου λέει " Αύριο θα πετάξω μολότοφ". Τη Δευτέρα η μικρή μας πόλη βράζει στους εκατό βαθμούς οργής. Πρώτη φορά οι πέτρες φτάνουν στο αστυνομικό τμήμα. Πρώτη φορά τρώμε δακρυγόνο. Πρώτη φορά ο φίλος μου πετάει ένα μπουκάλι. Μάγκωσα. Ένα χρόνο μετά είμαι στο Πολυτεχνείο. Τυχαία. Από περιέργεια. Βλέπω μολότοφ και τη μεγάλη μας πόλη να φλέγεται. Ξένη πόλη. Ξένος εγώ. Ξένα Εξάρχεια. Ξένοι ασφαλίτες μου ζητάνε ταυτότητα. Μάγκωσα. Πέρναγαν τα χρόνια και εγώ μάγκωνα. Όταν Θανάσης έφαγε το δακρυγόνο στα μούτρα. Μάγκωσα. Όταν άνοιξαν το κεφάλι του Βάγγου. Μάγκωσα. Όταν δίκασαν τον Μορίς γιατί φόραγε κουκούλα. Μάγκωσα.
Είναι ωραίο να ξέρεις ότι υπάρχουν άτομα που θα φωνάξουν όταν εσύ δεν μπορείς να αρθρώσεις, που θα σπάσουν όταν τα χέρια σου είναι ραμμένα στις τσέπες, που θα βάλουν φωτιές όταν εσύ δεν κρατάς ούτε αναπτήρα. Μα είναι ωραιότερο όταν αυτά τα άτομα ξεχάσουν, όταν οι πορείες γίνουν βόλτες, όταν οι φωτιές γίνουν επετειακά πυροτεχνήματα τότε να ξεμαγκώνεις εσύ. Να τους βάζει τη φωνή πίσω στο στόμα τους όπως όταν φώναζαν για εσένα. Να τους λύνεις τα χέρια όπως έλυναν τα δικά σου. Να τους ανάβεις τη φωτιά στο μυαλό όπως άναβαν τη δικιά σου.
Δέκα χρόνια πριν ξέραμε πως η σφαίρα αυτή μας πέτυχε και εμάς, γι'αυτό πονέσαμε, γι'αυτό φωνάξαμε. Δέκα χρόνια μετά νομίζουμε πως το τραύμα έγειανε και μας έμεινε μόνο ένα σημάδι που μας πονάει όταν βάζει κρύο. Μα δεν έχουμε καταλάβει πως το τραύμα σάπισε και κάθε μέρα μας τρώει από μέσα. Θέλει φωτιά για να κλείσει. Να βρομίσει σάρκα και πύον. Κάθε μέρα. Όχι μόνο όταν σε πονά. Γιατί ή θα το καις και θα σε πονά ή θα το το ξεχνάς και θα σε τρώει.
Barba Dee,
street artist
Εικόνα
σχέδια στον δρόμο του Barba Dee
//
10 χρόνια μετά
Τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει .
Το κράτος και το παρακράτος συνεχίζουν να δολοφονούν .
Η απώλεια γίνεται συνήθεια
Και όλοι κοιτούν αποβλακωμένοι με απάθεια
Και κρίνουν …και κρύβονται
Δείτε ακόμη
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι διαφορετικοί αυτοί που δεν υποτάσσονται
Μία αδύναμη φλόγα στο σκοτάδι που μας φωτίζει και μας ζεσταίνει τις καρδιές μας.
Γιατί όλα αλλάζουν άρα ζουν.
Stavros Ex,
The Lab Records - Deus ex Machina - Coyote’s Arrow
Εικόνα
φωτογραφία από την σελίδα των Deus Ex Machina
///
Εικόνα
ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
Συντάκτης: Κλέλια Α.
Επιμέλεια: George Fiorakis
