Εικόνα
Συντάκτης: Κλέλια Αρμπηλιά / Eπιμέλεια: George Fiorakis
Φωτογραφίες: Advart
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η οδός Βαλτετσίου είναι ακόμα δρόμος, και ο Αχιλλέας Σεβαστόπουλος, είναι ένας νέος που έχει έρθει στην πρωτεύουσα από τη Δράμα, κουβαλώντας μαζί του τον Πόντο και τις παραδόσεις του. Εκείνη την εποχή διατηρεί μια μικρή επιχείρηση αποφλοίωσης γεωμήλων και προμηθεύει εστιατόρια της εποχής στην Αθήνα. Όντας ήδη θαμώνας των Εξαρχείων, σταματούσε πάντα εδώ για να κάνει το διάλειμμα του και να παίξει ένα τάβλι με τους τότε ιδιοκτήτες της Βεργίνας (μετέπειτα Αχιλλέας Βεργίνα), που τότε ήταν ένα γνωστό σημείο της πόλης με κοτόπουλο πανέ. Ανάμεσα στη δουλειά και το σουλάτσο στα ροκ και αριστερά στέκια της εποχής, με αγαπημένα του το Αχ Βαχ και το Dada, του δίνεται η ευκαιρία να αναλάβει τη Βεργίνα και έτσι ξεκινά η ιστορία της ζωής του να συνυφαίνεται με την ιστορία της Βαλτετσίου. Παίρνει το ρίσκο και βουτάει στα βαθιά μαζί με τον - τότε - συνέταιρο του, χωρίς ουσιαστικές γνώσεις γύρω από τα επισιτιστικά αλλά με πολύ δουλειά, μεράκι και την εσωτερική ώθηση προς την προσωπική ανάπτυξη.
Μόλις δύο χρόνια μετά, η Αγγέλα με τον σύντροφό της, το ζευγάρι που τρέχει τη Ροζαλία τότε, του κάνουν την πρόταση να την υιοθετήσει. Η Ροζαλία, είναι ένα ταβερνάκι στο ισόγειο του νούμερου 58 της Βαλτετσίου, φέρει τιμής ένεκεν το κωδικό όνομα της Αυγουστίνας, μίας κατασκόπου -όπως αποδείχθηκε- της Ελλάδας κατά των Γερμανών, η οποία κατοικούσε πρότερα εκεί και ο αστικός μύθος ήθελε να τρομάζει τα παιδιά και τους κατοίκους. Απέναντι από το ισόγειο ταβερνάκι υπάρχει η όμορφη αυλή, ανοιχτή και με δεντράκια, όπως την αγάπησε και την αναπολεί πια, σύμφωνα με τα λόγια του, ο Αχιλλέας. Η Βαλτετσίου γίνεται πεζόδρομος και η αγάπη του ιδιοκτήτη για τη φύση και τη γειτονιά εκφράζεται με τη φύτευση δέντρων και τη μετατροπή του δρόμου σε μια μικρή όαση. Καμάρι του τα τρία πλατάνια, η καστανιά, η μουριά και οι ελιές, τις οποίες χαίρεται να βλέπει να μεγαλώνουν και να ομορφαίνουν τον τόπο.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Ο Αχιλλέας, πατέρας τεσσάρων παιδιών, μας μιλάει για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε νεότερος έως και τις αρχές της δεκαετίας του 2000: "Εμένα η τύχη μου είναι η οικογένεια μου” μας λέει. Δυσκολεύτηκε πολύ να ισορροπήσει το μεγάλωμα των παιδιών και τις εξαντλητικές ώρες που απαιτούσε η διατήρηση των δύο εστιατορίων. Μπαίνοντας νωρίς στη γονεϊκότητα μας εξιστορεί πως στα σαράντα του κιόλας είχε την τύχη να μπουν τα παιδιά στην επιχείρηση και να εμφυσήσουν νέα πνοή στη λειτουργία της μετατρέποντας της σε αυτό που είναι σήμερα. Η Ροζαλία (και το Αχιλλέας Βεργίνα) δεν είναι απλά μια οικογενειακή επιχείρηση με τη στενή έννοια του όρου, αλλά μια οικογένεια συνεργατών την οποία διέπουν στενές σχέσεις ζωής. "Η Ροζαλία δίνει σύνταξη” θα ακούσεις να λένε οι παλιοί στη γειτονιά, και μας το επιβεβαιώνει και ο ίδιος με συγκίνηση αναφέροντας τους συνταξιούχους που βγήκαν πρόσφατα και τον "πρόλαβαν". Η σχέση του με τη γειτονιά των Εξαρχείων είναι μια σχέση σεβασμού και αγάπης, "η γειτονιά με στήριξε στα δύσκολα” αναφέρει για την περίοδο που κινδύνεψε να κλείσει, "έχω μεγάλη υποχρέωση στη γειτονιά και όχι αυτή προς εμένα" μας απαντά όταν αναφέρουμε ότι έχει προσφέρει με τον τρόπο του μια ανάσα πρασίνου και ένα σημείο μοναδικής ομορφιάς στην πόλη. Γνωρίζουμε ότι είναι ενεργός στις δράσεις που λαμβάνουν χώρα εδώ, στηρίζει στην πράξη τις τοπικές πρωτοβουλίες: Μας μιλάει για την αγάπη του προς τα Εξάρχεια, "είναι μία εξαιρετική γειτονιά, πιστεύω ότι πάντα είχαν ένα πάρα πολύ καλό επίπεδο και πολύ καλό κόσμο στη γειτονιά, μέχρι το 2005 ήταν πολύ όμορφη με όλα όσα την χαρακτηρίζουν, υπήρξε μια καλύτερη ισορροπία". Πιστεύει ότι δεδομένων των τωρινών συνθηκών έχει τεράστια σημασία η συμμετοχή στα κοινά και η διεκδίκηση για το καλύτερο από όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους της. Μας αναφέρει χαρακτηριστικά τη δράση του ιδίου και άλλων ανθρώπων και συλλογικοτήτων της περιοχής όταν κατάφεραν να διώξουν μετά από 15 ημέρες επίμονου αγώνα τους διακινητές από την πλατεία τον Μάιο του 2010 (περισσότερα και πηγή εδώ), ο ίδιος δε σταματά να είναι ενεργός και να στηρίζει κάθε τι που ενισχύει την αληθινή ομορφιά αυτού του τόπου, που ακόμα κρατά κάποια από τα στοιχεία ελευθεριακότητας, όπως αυτά που αναπολεί από τα αντιδικτατορικά στέκια που σύχναζε νεότερος. Η Μαρία Παπαδοπούλου, η σύζυγος του, μπαίνει στον χώρο, τα μάτια του κυρίου Αχιλλέα φωτίζονται και η έκδηλη αγάπη μεταξύ τους είναι συγκινητική. Οι δυό τους μας μιλάνε με ενθουσιασμό για τα ταξίδια με το αμάξι που πάνε ανά τον κόσμο, τώρα που δε χρειάζεται πια να είναι συνέχεια στο μαγαζί και μας μαθαίνουν πως μέσα από τη δημιουργία και την αγάπη έρχεται η στιγμή στη ζωή μας που μπορεί κάποια από τα μεγάλα μας όνειρα να γίνουν πραγματικότητα.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Στη μεγάλη οικογένεια που τρέχει το εστιατόριο της Ροζαλίας, τα τελευταία 15 χρόνια ανήκει και ο Γιώργος Επιτροπάκης, υπεύθυνος του εστιατορίου, με καταγωγή από την Κρήτη και μεγάλη αγάπη για το ποδήλατο. Κάθε πρωί διασχίζει ποδηλατώντας τον περιφερειακό και καταλήγει στη Βαλτετσίου, όπου επιμελείται με μεράκι ότι χρειάζεται για το ταβερνάκι με τα στρωμένα όμορφα τραπέζια που υποδέχονται φιλόξενα καθημερινά τους φανατικούς θαμώνες κάθε ηλικίας και στυλ. Εδώ βρίσκουμε ένα μενού μεσογειακής διατροφής με τίμιες γεύσεις και επιλογές για κάθε διατροφική συνήθεια, στημένο με σεβασμό στην τοπική παραδοσιακή κουζίνα αλλά που "ακούει" και τις σύγχρονες γαστριμαργικές συνήθειες των επισκεπτών του.
Το περιβάλλον είναι ένα αίθριος κήπος, μια συνέχεια του όμορφου πεζόδρομου που το καλοκαίρι και τις ζεστές μέρες του χειμώνα σφύζει από κόσμο κάτω από τα δέντρα του και τον όμορφο φωτισμό που παραπέμπει σε νησιώτικό καντούνι. Η προσοχή στις λεπτομέρειες και η συμπεριληπτικότητα στον τρόπο που είναι στημένη η σύγχρονη Ροζαλία μας κάνει τη θετικότερη των εντυπώσεων, από το πάτωμα που είναι στην ουσία η συνέχεια του πεζοδρόμου δημιουργώντας μια αίσθηση ένωσης με το έξω, στις διευκολύνσεις των ΑΜΕΑ επισκεπτών με την μπάρα και την ειδική τουαλέτα. Ο πράσινος κήπος εντός του εστιατορίου λειτουργεί ηρεμιστικά, πίνακες με αναφορές στο ρεμπέτικο και την ιστορική ταβέρνα αλλά και πολλές γλάστρες συμπληρώνουν το σκηνικό, θυμίζοντας πως η ουσία κρύβεται στην απλότητα και τη φύση. Άκαπνο και κλιματιζόμενο, ένα αίθριο καταφύγιο από το αστικό τοπίο και τα κλιματικά τερτίπια της μεγαλούπολης. Στην πορτούλα του νεοκλασικού της Αυγουστίνας, ο Γιώργος συνεννοείται με τον street artist Pakal, που χρωματίζει τους τοίχους του, να γράψει το όνομά της, είναι κάτι που συνηθίζει, μας λέει, ενώ κοιτάμε απέναντι ένα tag που γράφει Ροζαλία, και έτσι ενσωματώνεται όμορφα το graffiti με την παράδοση της.
Εικόνα
Παραδίπλα παρατηρούμε τα μπολάκια - ταΐστρες για τις γατούλες της γειτονιάς που φροντίζουν οι άνθρωποι του εστιατορίου. Στη δική μας χειμωνιάτικη επίσκεψη, η Ροζαλία είναι ντυμένη εορταστικά, παίζει χαλαρή μουσική και διαλέγουμε τα πιάτα που θα δοκιμάσουμε ενώ παράλληλα ανακαλύπτουμε την εξαιρετική λίστα με τα κρασιά, τις μπύρες και τα αποστάγματα: Επιλεγμένα χύμα κρασιά από διάφορα σημεία της χώρας: Chardonnay bio από τη Μονή Τοπλού στην Κρήτη, Ροδίτης ΠΟΠ από τη Νεμέα, Λιάτικο και βηλάνα bio από τη Μονή Τοπλού στην Κρήτη, Αγιωργίτικο ΠΟΠ από τη Νεμέα κ.α. προσκαλούν για μία προσιτή οινολογική γευσιγνωσία. Η καλοστημένη λίστα με επιλεγμένες ρετσίνες, με διαφορετικά συστατικά και τόπους προέλευσης, συμπληρώνει την εμπειρία: κεχριμπάρι από τη Βόρεια Ελλάδα, Ασύρτικο με νότες γκρέιπφρουτ, γιασεμένια από τα Καλάβρυτα κ.α. Ο Γιώργος, μερακλής όπως είναι, διαλέγει με προσοχή και αγάπη προς την πολιτισμική τους χροιά τις προμήθειες εδώ. Ανάμεσα στους ζύθους, εδώ βρήκαμε τις μικροζυθοποιίες: Ικαριώτισσα με φιάλη Ale, φιάλη καπνιστή Χίος και κρητική lager Cretan Kings.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Στον μαυροπίνακα της εισόδου κάθε μέρα τα μαγειρευτά πρωταγωνιστούν: σούπα ημέρας με υλικά εποχής για το χειμώνα, χοιρινό με πράσο και δαμάσκηνο, φιλέτο μυλοκόπι λαδολέμονο, λαχανοντολμάδες, μπριάμ, γεμιστά, λαχανόρυζο, όσπρια με χόρτα, προβατίνα με χυλοπίτες, κοτόσουπα, φασολάδα, γεμιστό χοιρινό ρολό και τσιπούρα, σαρδέλα, γαύρος, καλαμαράκια ολόκληρη η ελληνική μεσογειακή διατροφή στο μεγαλείο της απλότητας της. Όταν κάτσεις σ’ ένα τραπέζι στη Ροζαλία, ο σερβιτόρος θα φέρει μπροστά σου τον παραδοσιακό δίσκο - παραμάνα γεμάτο με τα ορεκτικά όπου μπορείς να διαλέξεις επιτόπου!
Στο μενού βρίσκουμε πλούσιες σαλάτες, κρύα και ζεστά ορεκτικά, τα μαγειρευτά, ψητά κρέατα, φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, ζυμαρικά σε παραδοσιακές συνταγές. Και ενώ η μπριζόλα του καλοφαγά μας, λέει ο Γιώργος, αποτελεί σταθερό αγαπημένο πιάτο, οι χορτοφαγικές επιλογές στη Ροζαλία, και η πράσινη πλευρά της μεσογειακής διατροφής νιώθει πως είναι κάτι που πρέπει να επικοινωνηθεί περισσότερο και έτσι ξεκινάμε να δοκιμάζουμε μια σύνθεση γεύματος που μας καλύπτει κάθε απαίτηση και δεν περιέχει κρέας ή ψάρι. Σαλάτα με αβοκάντο, ρόδι και κατίκι Δομοκού σε μια χορταστική μερίδα, φέτα ψητή καλυμμένη με ξηρούς καρπούς και πετιμέζι ροδιού. Ενδιάμεσα ανοίγουμε μια Ικαριώτισσα παγωμένη και σερβιρισμένη στο ποτήρι της. Τα ρεβύθια φούρνου με σέσκουλα, καυκαλήθρες και μυρώνια μας ενθουσιάζουν και το κριθαρώτο με λαχανικά και γραβιέρα μας χορταίνει ευχάριστα! Εποχιακά ντόπια υλικά, προσεκτικά επιλεγμένοι παραγωγοί για τα λαχανικά ώστε να μην έχουν φάρμακα, κρέατα από κτηνοτρόφους και ψάρια πελαγίσια, εποχιακά πιάτα, φρεσκάδα και ελαφριά κουζίνα. Τελικά, δε χρειάζονται πολλά για να είναι ένα εστιατόριο σωστό και η Ροζαλία είναι η απόδειξη γι αυτό.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Στη συνάντηση μας και τη φιλοξενία μας στη Ροζαλία, γνωρίσαμε την αληθινή εξαρχειώτικη κουλτούρα, αυτή του σεβασμού, της αλληλεγγύης και της αγάπης προς τον άνθρωπο, τη φύση, τα ζώα και την καλή ζωή. Η επιμονή, η αφοσίωση και η τιμιότητα παρέα με καλό φαγητό, συμπεριληπτικότητα και αποδοχή είναι αυτά που μας έμειναν. Ευχόμαστε η ιστορία της περιοχής να περιλαμβάνει πάντα αυτά τα απλά συστατικά και να συνεχίσει να γράφεται με δράσεις και μεράκι όπως αυτό της ομάδας της Ροζαλίας.
Συντάκτης: Κλέλια Αρμπηλιά / Eπιμέλεια: George Fiorakis
Φωτογραφίες: Advart
