Εικόνα
Συνέντευξη - φωτογραφίες: Philip Gavrilakis
Για μία ακόμη φορά ο αγαπημένος καλλιτεχνικός χώρος της Cheapart, ένας από τους πιο δραστήριους χώρους τέχνης στην Αθήνα, φιλοξενεί μία πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση με θέμα το πορτρέτο και την εξέλιξή του μέσα στο χρόνο. 57 καλλιτέχνες δημιουργούν περισσότερα από 100 έργα σε έναν διάλογο με το πάντα επίκαιρο “πορτρέτο”. Μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του κλασικού πορτρέτου με νέους όρους και φόρμες που δημιουργεί έναν μουσειακό χώρο σε ένα καινούριο συνολικό και αδιαίρετο έργο.
Κατά τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα οι καλλιτέχνες υπήρξαν υπηρέτες των πλούσιων και δυνατών, απεικονίζοντας τους ίδιους ή κάποιο από τα μέλη των οικογενειών τους, με τη χρήση μόνο λαδιού. Στη συνέχεια, τον προπερασμένο αιώνα, έκανε την εμφάνισή της η φωτογραφία, η οποία αποδόμησε τελείως την τέχνη του πορτρέτου, καθώς η απεικόνιση του προσώπου γινόταν πλέον μόνο με ένα κλικ. Το 2016 και συγκεκριμένα στο Portrait Cabinet παρουσιάζεται μία ποικιλομορφία τεχνικής σε κάθε έργο με τους καλλιτέχνες να χρησιμοποιούν από νερομπογιές και ακουαρέλα, μέχρι μέταλλο, κλωστές και plexiglass.
Αρχικά μιλήσαμε με τον επιμελητή της έκθεσης Γιώργο Λυντζέρη:
Ποιό είναι το σκεπτικό πίσω από την ιδέα του Portrait Cabinet και πως ήρθε η ιδέα;
Είδα σε φίλους μου κάποια πορτρέτα που μου άρεσαν και μπήκα στο τρυπάκι να σκεφτώ τι πορτρέτα θα έκαναν οι φίλοι μου το 2016. Σαν είδος το θεωρώ λίγο παρωχημένο, της παλιάς σχολής. Το πορτρέτο είναι ανοιχτό σαν συζήτηση πάρα πολλά χρόνια στη ζωγραφική. Δεν έχω βαρύ θεωρητικό background για αυτό το πράγμα, οπότε αρχικά το ξεκίνησα πολύ χαλαρά.
Ήθελα να κάνω ένα καινούριο δωμάτιο μουσείου. Με ενδιέφερε να παρουσιάσω όλα τα πορτρέτα σαν ένα ενιαίο έργο και να κάνω ουσιαστικά μία εγκατάσταση πορτρέτων, ένα installation όπως λέμε. Να είναι κάποιοι στον τοίχο και να κοιτάνε εμάς, και από την άλλη εμείς να καθήσουμε απέναντι και να διαλέξουμε το έργο που θα “κολλήσουμε”. Όπως πας σε μια αίθουσα μουσείου και κοιτάς έναν τοίχο με 50 έργα και εσύ κολλάς με ένα από αυτά, εδώ έχουμε την πολυτέλεια να βρούμε το έργο που θέλουμε και να το ρουφήξουμε, να κάτσουμε και να το απολαύσουμε.
Με πόσα έργα συμμετέχει ο κάθε καλλιτέχνης στην έκθεση;
Οι καλλιτέχνες συμμετέχουν με 1, 2 ή 3 έργα ανάλογα. Κάποιοι έκαναν περισσότερα και κάποιοι για τεχνικούς λόγους δεν πρόλαβαν και έκαναν λιγότερα. Είναι πολύ τιμητικό να σου πουν 57 καλλιτέχνες ότι θα κάτσω για εσένα έστω και μια ώρα να κάνω ένα σκιτσάκι ή θα κάτσω 20 μέρες να κάνω ένα έργο. Από όλους τους καλλιτέχνες είδα φοβερές δουλειές και πραγματικά τους ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό. Επίσης στην έκθεση δεν θα δεις δύο έργα του ίδιου καλλιτέχνη το ένα δίπλα στο άλλο. Δεν με ενδιαφέρει ο διάλογος με τον εαυτό μας, με ενδιαφέρει ο διάλογος με τα υπόλοιπα έργα στο εικαστικό κομμάτι.
Εικόνα
Πόσο δύσκολο είναι το στήσιμο σε μια έκθεση με τόσα πολλά έργα;
Το στήσιμο ήταν αρκετά δύσκολο. Δε στήνονται εύκολα 108 έργα και να μη σου κλωτσάει ένα μπλέ ή ένα κόκκινο. Είναι δύσκολο το πώς θα δομηθεί όλη η έκθεση, η σύνθεσή της, η γκάμα της, τα μεγέθη της κτλ. Στον τοίχο για παράδειγμα βάλαμε ένα σκούρο πανί και δεν τον βάψαμε για να μην υπάρχουν αντανακλάσεις. Γενικά πιστεύω ότι η παρουσίαση είναι το 90% της έκθεσης.
Βλέπουμε μεγάλη ποικιλία τόσο στην τεχνική όσο και στην απόδοση του κάθε έργου.
Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον, για τον κόσμο των εικαστικών -και όχι μόνο- η ποικιλομορφία τεχνικής που υπάρχει εδώ μέσα. Ο ένας κάνει νερομπογιές, ο άλλος κάνει ακουαρέλα, ο άλλος κάνει μέταλλο, ο άλλος κάνει δαντέλα με χαρτί, με κλωστές, ακόμη και plexiglass. Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις και την υλικοτεχνική υποδομή του κάθε έργου. Είναι πάρα πολύ ωραίο να βλέπεις ουσιαστικά παραλλαγές στο ίδιο θέμα.
Πώς ορίζεται το πορτρέτο;
Κατά τη γνώμη μου ορίζεται από τα μάτια. Η αλήθεια είναι ότι το Portrait Cabinet είναι μια αντισυμβατική έκθεση, βλέπεις πλουραλισμό, φωτογραφία. Βλέπεις pop είδωλα, γατάκια, comics και ταυτόχρονα βλέπεις μια σπουδή η οποία είναι τρελά σχεδιασμένη και μελετημένη. Στην έκθεση μπορείς να δεις πολύ μελετημένα έργα και με τρελό σχόλιο, ακόμα στα έργα τα οποία δεν έχουν τα ίδια μάτια, αλλά χρησιμοποιούν τα μάτια του θεατή.
Εικόνα
-----------
Δείτε ακόμη:
Οι φανταστικοί κόσμοι της Ευγενίας Λώλη [Συνέντευξη & 18 εξαιρετικά κολάζ}
-----------
Εικόνα
Εικόνα
//
Εικόνα
X-RAY | Ζώης Καραμπότσιος
Στη συνέχεια κολλήσαμε με τα έργα του Ζώη Καραμπότσιου.
Τόσο περίεργα, όσο και οι ιστορίες που κρύβουν πίσω τους. Τα έργα είναι μέρος του προσωπικού του project Serial Popers.
"Το πρώτο έχει σαν θέμα τον Jeffrey Dahmer, γνωστό και ως τον καννίβαλο του Milwaukee. Ο Dahmer είναι η επιτομή των κατα συρροή δολοφόνων. Απλός, ζεστός, φιλικός, γοητευτικός, ένας άνθρωπος που δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως έκρυβε μέσα του ένα τέρας. Αυτές ήταν οι περιγραφές όσων τον γνώρισαν και υπήρξαν γείτονες του ή φίλοι του. Μέσα από το έργο μου προσπαθώ λοιπόν να βγάλω προς τα έξω το τέρας που είχε καλά κρυμμένο μέσα του αυτό το όμορφο πρόσωπο.
Το δεύτερο ονομάζεται X-RAY και έχει σαν θέμα τον Alexander Pichushkin. O Pichushkin έδρασε στην Ρωσία και είχε σαν στόχο κυρίως μοναχικούς άντρες και γυναίκες, αλλά και νεαρότερα άτομα κάποιες φορές. Για τον Pichushkin το έγκλημα ήταν η δύναμη του, η ανάγκη του να ξεχωρίσει, να νιώσει Θεός, να παίρνει ζωή μέσα από τον θάνατο οπώς δήλωσε μετά την σύλληψη του. Το έργο μου έχει σαν στόχο να μπορέσω να δω μέσα του, να “ακτινογραφήσω” την αύρα του."
Και η συζήτησή μας
Στην έκθεση μας παρουσιάζεις μία ‘όμορφη’ εκδοχή δύο κατά συρροή δολοφόνων, οι οποίοι επίσημα έχουν σκοτώσει 70 άτομα. Γιατί επέλεξες να τους παρουσιάσεις με αυτόν τον τρόπο; Είναι μήπως ένα είδος/τρόπος ‘κατανόησης’ των πράξεων τους;
Σε ένα προσωπικό επίπεδο με ενδιαφέρει να κατανοήσω τις πράξεις τους, να καταλάβω δηλαδή τι ήταν αυτό που τους οδήγησε στο έγκλημα. Αλλά κάτι τέτοιο παραμένει μια δική μου απορία, τα έργα μου δεν δίνουν απαντήσεις στο γιατί και στο πώς γίνεται κάποιος δολοφόνος. Αυτό που θέλω να πετύχω μέσα από την δουλειά μου είναι να συστήσω ξανά αυτά τα πρόσωπα στο κοινό, αφαιρώντας την φρίκη που κουβαλούν οι πράξεις τους. Εκεί είναι για μένα το στοίχημα, το να σε κάνω να ξεχάσεις πως έχεις μπροστά σου έναν εγκληματία και να δεις απλά ένα έργο τέχνης.
Πως μπαίνεις στην ψυχολογία ενός serial killer για να μπορέσεις να του δώσεις μορφή που αποτυπώνεται εν τέλει στα έργα;
Χρειάζεται να μελετήσω το ιστορικό του καθένα ξεχωριστά. Να διαβάσω για αυτούς, να δω ντοκυμαντέρ που να έχουν να κάνουν με την ζωή τους και τις πράξεις τους. Γενικά να πάρω πληροφορίες, ώστε να σχηματίσω μια εικόνα για τους ίδιους αλλά και το περιβάλλον που μεγάλωσαν και έδρασαν.
Βλέποντας και άλλα έργα σου, εκτός έκθεσης, ασχολείσαι γενικά με το θάνατο. Όπως και πολλοί καλλιτέχνες κατά καιρούς. Είναι σίγουρα ένα ιδιαίτερο και πολύ ενδιαφέρον θέμα. Γιατί πιστεύεις ότι ‘συναρπάζεται’ με οποιοδήποτε τρόπο ο άνθρωπος με τον θάνατο; Είναι το μυστήριο, η λύτρωση, η ανησυχία;
Είναι όλα μαζί. Ο Θάνατος είναι η κινητήρια δύναμη που μας κάνει να δημιουργούμε, όχι μόνο Τέχνη, αλλά τα πάντα γύρω μας. Ο άνθρωπος έχει καταφέρει να μεγαλουργήσει μέσα στους αιώνες αλλά δεν έχει κατορθώσει να νικήσει την αχίλλειο πτέρνα του, που είναι η θνητότητά του. Η δημιουργία είναι εκείνη που τον καθιστά αθάνατο και θυμίζει στους επόμενους πως υπήρξε.
Δείτε ακόμη
Σαν καλλιτέχνης μας είπες ότι συνήθως δημιουργείς ψηφιακά έργα. Ποιος ο λόγος αυτής της επιλογής και ποιες πιστεύεις είναι οι διαφορές από άλλες πιο κλασικές μεθόδους; Υπέρ και κατά δηλαδή.
Δεν μπορώ να συγκρίνω τις δυο μεθόδους γιατί ξεκίνησα και δούλεψα εξ' ολοκλήρου σε ψηφιακό περιβάλλον. Αυτό που προσφέρει σίγουρα η τεχνολογία είναι μια ευκολία, για κάποιον σαν και εμένα που δεν έχει σπουδές πάνω στον τομέα των Καλών Τεχνών. Από εκεί και πέρα ολόκληρη η ζωή μας περνά μέσα από τους υπολογιστές, οπότε είναι μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων το να κάνεις Τέχνη με μη κλασσικά μέσα.
Εικόνα
Dahmer (πάνω αριστερά) | Ζώης Καραμπότσιος
Εικόνα
Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν
Μαρία Αντωνάτου, Γιώτα Αποστολοπούλου, Σωκράτης Αργείτης, Δανάη Βλάχου, Κωνσταντίνος Βραζιώτης, Ανδρέας Βούσουρας, Νίκος Γιαβρόπουλος, Λεωνίδας Γιαννακόπουλος, Γιώργος Γεωργακόπουλος, Δημήτρης Γεωργακόπουλος, Guram Chachanidze, Βάλια Γκούζια, Ειρήνη Διάδου, Sally Heard, Μαρία Ηλία, Βασίλης Θέος, Γιώργος Κάλλας, Μπάμπης Καραλής, Άντζι Καρατζα, Γιάννης Καρδάσης, Ζώης Καμπότσιος, Παναγιώτα Κοκόρου, Άννα Κανέλη, Φωτεινή Καπίρη, Έλενα Κιρκίλη, Αλεξάνδρα Κολλάρου, Γιάννης Κουτρούλης, Πετρούλα Κρίγκου, Χρύσα Λαμπρακοπούλου, Τάσος Λιακόπουλος, Ulrike Lekkas, Γιώργος Λυντζέρης, Άννα Μανέτα, Aλέξανδρος Μαγκανιώτης, Εριέττα Μαρκαντωνάτου, Ελεάννα Μαρτίνου, Ηλίας Μαυρώτας, Λίνα Μπέμπη, Ισμήνη Μπονάτσου, Ελένη Μυλωνά, NAR, Βάσω Παπανδρέου, Κυριάκος Παπαγεωργίου, Θανάσης Παππάς, Διονύσης Παππάς, Πουλαντζά Νατάσα, Βάσω Πουρίδου, Μαρίνα Προβατίδου, Γιώργος Ράπτης, Μιχαήλ Ρωμανός, Mariana Cute, Αννέττα Σπανουδάκη, Γιώργος Στριφτάρης, Χρήστος Τζοβάρας, Μαρία Τσιμπουρλά, Βούλα Φερεντίνου, Μάνος Χρυσοβέργης.
Ιδέα / Επιμέλεια: Γιώργος Λυντζέρης
Πληροφορίες και ώρες λειτουργίας για την έκθεση μπορείτε να βρείτε, εδώ.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Συνέντευξη - φωτογραφίες: Philip Gavrilakis
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
