«Διπλόκαρφα έχετε;», με ρώτησε η Έλενα που ήρθε χτες στο γραφείο με τη μαμά της αντί να πάει σχολείο, γιατί ήταν λίγο κρυωμένη. Κάθε φορά που μας επισκέπτεται, κάθεται σε κάποιον κενό υπολογιστή και σκαλίζει διάφορα sites με χειροτεχνίες για να φτιάξουμε όταν θα τελειώσω τη δουλειά. Μου διαβάζει τα υλικά και κρατάει στην άκρη ό,τι θα μπορούσε να φτιαχτεί με πράγματα που υπάρχουν στο γραφείο.
Διπλόκαρφα δεν είχαμε, είχαμε όμως τόσες αναμνήσεις από αυτά τα παράξενα «ανθρωπάκια χωρίς χέρια». Ήταν, σίγουρα, η πρώτη δύσκολη λέξη που έμαθα στο προνήπιο, όταν ξεκινήσαμε τις πρώτες μας κατασκευές. Συνήθως ήταν φιγούρες του Καραγκιόζη ή ζωάκια που κουνούσαν πόδια και ουρά. Μπορεί να ήταν κακοζωγραφισμένα ή στραβοκομμένα, τα είχα φτιάξει, όμως, με πολλή λαχτάρα και στο τέλος έμοιαζαν όμορφα.
Ετοιμάστηκα να φύγω για μια εξωτερική δουλειά και όταν είδα τον πανικό στα μάτια της Έλενας, τη διαβεβαίωσα ότι θα είμαι πίσω πριν φύγει, για να φτιάξουμε μαζί βατραχάκια από χαρτί. Έπρεπε να έχω σκεφτεί σοφότερα, βέβαια, αφού στο χάος των δημόσιων υπηρεσιών καταπίνονται χιλιάδες ραντεβού και υποσχέσεις. Γύρισα μετά από δύο ώρες στο άδειο γραφείο, κάπως στεναχωρημένη που δεν κράτησα το λόγο μου, η Έλενα, όμως, δε μου κράτησε κακία –αντίθετα, πάνω στο γραφείο μου με περίμενε ένα σχεδιάκι της με έναν πύραυλο να κατευθύνεται σε έναν πλανήτη με δακτύλιο. Αποφάσισα ότι είναι ο Κρόνος, το κρέμασα με πλατύ χαμόγελο και μια αδικαιολόγητη περηφάνια στον πίνακα ανακοινώσεων και έφυγα βιαστικά να προλάβω το βιβλιοπωλείο.
Χτες το απόγευμα, μετά από σχεδόν 20 χρόνια, αγόρασα ξανά διπλόκαρφα.
