Εικόνα
Συντάκτης: Κλέλια Αρμπηλιά / Eπιμέλεια: George Fiorakis
Φωτογραφίες: Advart
Πίσω στο 1988 ο νεαρός τότε εμπνευστής της κρεπερί γοητεύεται από τη γαλλική κουζίνα του δρόμου και μαθαίνει εμπειρικά τα μυστικά της κρέπας του εθνικού street food της χώρας. Γυρνώντας στην Αθήνα μαζί με τον αδερφό του αρχικά ανοίγουν στο κυματιστό φημισμένο ισόγειο της Αραχώβης και Μπενάκη το Au Grand Zinc. Οι Αθηναίοι ενθουσιάζονται και γρήγορα η γαλλική γωνιά γίνεται το επίκεντρο των συζητήσεων των καλοφαγάδων της εποχής. Η ζήτηση είναι μεγάλη και μπροστά από το χαρακτηριστικό παραθυράκι τα χέρια ανταλλάσσουν κρέπες με γοργούς ρυθμούς. Το κτίριο της Αραχώβης, δείγμα κυματιστής αρχιτεκτονικής μοντερνισμού και της άνθησης της ελληνικής αρχιτεκτονικής για την αστική πολυκατοικία κατά τον εικοστό αιώνα, αποτελεί από μόνο του ένα σημείο ξεχωριστής ομορφιάς στην καλλιτεχνική γειτονιά των Εξαρχείων και το ιδιαίτερο στήσιμο της κρεπερί που με τη γωνιακή μπάρα και παραπέμπει σε ορίτζιναλ παλιά γαλλικά μπιστρό γρήγορα αποτελεί σημείο συνάντησης του καλλιτεχνόκοσμου της πόλης.
Οι δεκαετίες περνούν και η διαχρονικότητα της κλασικής κρεπερί πια των Αθηνών είναι γεγονός, το 2017 τρομάζουμε για λίγο βλέποντας την ξαφνικά κλειστή και ευθύς αναθαρρούμε όταν στη θέση του ρετρό καφενείου L’ ami, στη γωνία της Καλλιδρομίου με τη Χαριλάου Τρικούπη αναγνωρίζουμε το γνωστό παραθυράκι και τη μεταλλική επιγραφή. Η ομάδα του Αu Grand Ζinc αποτελείται τώρα από δύο γενιές ζευγαριών που τους δένει βαθιά φιλία. Τους συναντάμε μετά την περπατάδα μας στη Μεθώνης και μαθαίνουμε όλα αυτά που συνθέτουν το νέο στέκι του τωρινού καλλιτεχνόκοσμου, των μεγαλύτερων ηλικιών και των αντεργκράουντ που ξαποσταίνουν και όλοι μαζί συναντιούνται στις μπαμπού καρέκλες, τα παλιά σκαμπό, τις zinc λεπτομέρειες και τα μαρμάρινα τραπέζια σε “λαϊκό προσκύνημα” κάθε Σάββατο μετά τη λαϊκή της Καλλιδρομίου, σε μια εξαρχειώτικη ιεροτελεστία που περιλαμβάνει ρακές στη Μουριά, καφέ και κρέπα και διάφορα σνακ στην Grand Zinc και τσάντες γεμάτες λαχανικά και βασιλικούς.
Εικόνα
Εικόνα
Το φρέσκο πρόσωπο της κρεπερί κοιτάζει στο παρελθόν και το μέλλον με κάθε λεπτομέρεια αρχιτεκτονικά προσεγμένη, ξέρεις ότι βρίσκεσαι στο γνώριμο μαγαζί με νέες πινελιές αλλά με έναν μαγικό τρόπο νιώθεις ότι ίσως ήταν πάντοτε εδώ. Την ίδια αίσθηση μας εξομολογούνται και οι άνθρωποι του μπιστρό, η οικειότητα της “νέας” γειτονιάς είναι κάτι που το περίμεναν μιας και αράζουν για χρόνια στη Μουριά και είναι φίλοι με τους γύρω συγκάτοικους της ζωντανής διασταύρωσης. Μας εξηγούν ότι δε θα άλλαζαν γειτονιά για κανένα λόγο, και ότι εδώ αναγνωρίζουν μια αλήθεια που δε βρίσκει κανείς σε άλλα μέρη της πόλης. Για την παλιά γενιά εδώ είναι η γειτονιά που “θα πεις μια κουβέντα παραπάνω, θα μιλήσεις εύκολα με τον συνάνθρωπο για τις τέχνες και τα αδιέξοδα σου και όχι για τον καιρό”.
Στους τοίχους του μαγαζιού μας τραβάνε την προσοχή ιδιαίτερα έργα τέχνης, στην αυθόρμητη ρετροσπεκτίβα, αναγνωρίζοντας προσωπογραφίες, πάνω από τον μεγάλο καθρέφτη, των συνομιλητών μας. Τα κρασιά που θα βρεις εδώ είναι επιλεγμένα από ελληνικές οινοποιίες μονοποικιλιακά και πολυποικιλιακά. Στην κάβα θα βρεις και τα κλασικά ποτά και ξεχωρίζουμε τις ρετρό επιλογές του βερμούτ, λικέρ και μαρτίνι για χαμηλά ποτήρια στην μπάρα.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
>>Κρέπα: μια ζύμη πλασμένη με ιστορίες
Που να φανταζόταν ο Μασσαλιώτης Πυθέας όταν επισκεπτόταν το 320πχ τα βρετανικά νησιά ότι η Βρετάνη, το κοντινότερο στη γηραιά Αλβιώνα της Γαλλίας θα παρήγαγε τόσους μύθους. Εκεί λοιπόν ανάμεσα στους Ρωμαίους αυτοκράτορες και την απόβαση των Βίκινγκς κάπου τον 13ο αιώνα γεννήθηκε και ό μύθος του εθνικού φαγητού της Γαλλίας: της κρέπας. Ο αστικός μύθος θέλει να παίρνει κατά λάθος φωτιά ο χυλός μιας νοικοκυράς μετατρέποντας τον σε μια λεπτή νόστιμη ζύμη, ο αλαφροΐσκιωτος μύθος θέλει τη Δούκισσα Άννα της Βρετάνης να μαθαίνει τη συνταγή από τα ξωτικά του δάσους. H εθνική μέρα της κρέπας στη χώρα καταγωγής του αγαπημένου πιάτου είναι η 2η μέρα του Φλεβάρη που το πρώτο φως της άνοιξης εμφανίζεται και η προέλευση της παραπέμπει στην ελληνική λέξη “τήγανος”. Στη Βρετάνη όμως η crepe από το λατινικό crispus (τραγανό) τελειοποιήθηκε και από τον 14ο αιώνα βρίσκουμε γραπτές συνταγές για το πιο εκδημοκρατισμένο γαλλικό πιάτο της ηπείρου: σε αυτή την φτωχή περιοχή της Γαλλίας η κρέπα αποτελούσε για καιρό το κύριο γεύμα και ακόμα και σήμερα είναι το αγαπημένο έδεσμα που ταΐζουν οι γιαγιάδες τα εγγόνια τους. Στις υπαίθριες κρεπερί στη Γαλλία μπορείς να πάρεις αυτό το μικρό πλήρες γεύμα στο χέρι και στα κλασικά καθημερινά γαλλικά μπιστρο- κρεπερί που σερβίρουν κρέπες τα zinc (όπου zinc ονομάζεται ο ορείχαλκος που υπάρχει στις μπάρες, που ήταν το γνώριμο χαρακτηριστικό της εσωτερικής αισθητικής τους). Τα zincs για τους παριζιάνους είναι κάτι σαν τις pub για τους Βρετανούς, υπάρχουν σε κάθε γειτονιά και μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάποια από αυτά στη μεγάλη οθόνη, αρκεί να θυμηθούμε το καφέ που δούλευε η Amelie του Jeunet.
Εικόνα
Εικόνα
>>Τρώμε σαν Γάλλοι στα Εξάρχεια:
Στην Ελλάδα έχουμε συνδυάσει την κρέπα ως μια εναλλακτική για μετά το ξενύχτι, πως μπορούμε όμως να φάμε και να συνδυάσουμε γαστρονομικά σωστά μια κρέπα; Οι αυθεντίες εδώ μας μαθαίνουν πως να τις τρώμε επιτυγχάνοντας το καλύτερο αποτέλεσμα στον ουρανίσκο μας:
> Μια γλυκιά κρέπα συνδυάζεται αρμονικά με ένα λευκό κρασί ή ένα δροσερό μηλίτη. Προτείνεται να τη συνδυάσουμε με ένα kir au vin ή ένα kir royal ένα απογευματάκι μετά τη δουλειά.
> Το μεσημέρι παραγγέλνουμε έναν αλμυρό συνδυασμό και τον συνδυάζουμε μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ένα kir au vin ή μία παγωμένη μπύρα.
Δείτε ακόμη
> Μια Κυριακή μεσημέρι, που συνερχόμαστε από τις καλοκαιρινές μουσικές εξορμήσεις και τις μπαρότσαρκες στα πέριξ, μια γαλλική μπαγκέτα γεμισμένη με λουκάνικο και την κρέμα τυρί που φτιάχνεται εδώ με ειδική συνταγή και μια δροσερή παγωμένη μπύρα θα μας γιατρέψουν.
> Το πρωί με τον καφέ (εδώ θα βρούμε τις ποικιλίες του ελληνικής παρασκευής Ευ σε εσπρέσο και ελληνικό) συνδυάζεται ένα croq για να μείνουμε χορτάτοι όλη μέρα.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Ένα μαγαζί τριάντα ετών που κουβαλάει μνήμες γενεών που αλλάζουν με φίλους που έρχονται πια με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, από ανθρώπους που τρέφουν αληθινή αγάπη για την περιοχή, και ενώ η “κοινωνική σύνθεση και το αφήγημα εδώ αλλάζει” εστιάζουν στη θετική της εικόνα. Η διαχρονικότητα εδώ κερδήθηκε με οδηγό την απλότητα, την ποιότητα, το ήθος και την εντιμότητα να ισχύουν έμπρακτα στο τρόπο λειτουργίας.
Εικόνα
Συντάκτης: Κλέλια Αρμπηλιά / Eπιμέλεια: George Fiorakis
Φωτογραφίες: Advart
