Πέντε ταινίες, σε ένα δωμάτιο, που τους αξίζει να βγουν παραέξω

συντάκτης: Turd Ferguson

 

I can't escape myself

Αν τους δύο προηγούμενους μήνες η καθημερινότητα μου ήταν ταινία, θα ξεκινούσε με το Get Out, θα συνέχιζε με το Mission Impossible και θα τελείωνε με το Social Network. Σε όλη τη διάρκεια της θα είχε πολύ Coffee and Cigarettes και αναγκαστικά Doctor Zhivago για το αυχενικό. Βαρέθηκα όπως όλοι και αποφάσισα πως, προτού αρχίσω να κυκλοφορώ με κομμένο λουρί σκύλου φωνάζοντας Αζόρ!, όταν βλέπω αστυνομικούς, καλύτερα να γράψω κάτι για αυτό. Θα με βοηθούσε να αποδεχθώ την κατάσταση και να σταματήσω να μιλάω στον εαυτό μου. Προτιμώ να γράφω στον εαυτό μου… Έχοντας διαβάσει τα περισσότερα άρθρα που έχουν βγει τον τελευταίο καιρό για ταινίες σε κλειστούς χώρους , θα ήθελα να σταθώ σε 5 φιλμ που δεν πήραν την προσοχή που πιστεύω θα έπρεπε.


Closet Land

Η πιο θεατρική ταινία της λίστας. Γυρισμένη όλη σε ένα δωμάτιο μεγέθους θεατρικής σκηνής, δείχνει την ανάκριση μιας συγγραφέως παιδικών βιβλίων. Ο ανακριτής χρησιμοποιεί όλα τα βρώμικα κόλπα της δουλειάς και έτσι η ταινία βάζει τον θεατή στη θέση της πρωταγωνίστριας. Εξάλλου όλοι έχουμε μυστικά, ακόμα και ο ανακριτής. Τον υποδύεται ένας καταπληκτικός Alan Rickman που κινείται στα όρια της σχιζοφρένειας με την Madeleine Stowe να συμπληρώνει το καστ. Και οι 2 ήταν stars των 90’s, όπως και όλοι σχεδόν οι κύριοι συντελεστές πίσω από την κάμερα, με την Eiko Ishioka να κάνει πολύ καλή δουλειά στα σκηνικά και στα κοστούμια. Έδωσε μια αίσθηση αρχαίας τραγωδίας μαζί με δυστοπικό φουτουρισμό. Η ταινία έγινε με την βοήθεια της Διεθνούς Αμνηστίας και είναι καλύτερη από ανάλογες προσπάθειες όπου ο μόνος σκοπός τους είναι να ευαισθητοποιήσουν το κοινό με την χρήση διάσημων ηθοποιών. Εδώ υπάρχει σενάριο, ανατροπή και πολλοί τρόποι να την αποκωδικοποιήσεις πέρα από τον προφανή που είναι η βία κατά των γυναικών. Όχι πως μασάει η Stowe. Το αντίθετο, δυναμώνει όσο περνάει η ώρα. Ο Rickman την κατηγορεί πως με τα παιδιά μπορεί να κάνει ότι θέλει κανείς αρκεί να παίξει μαζί τους, αλλά η ίδια δεν είναι παιδί πια. 

Εικόνα

   


Shinboru (the symbol) 

Ένας Μεξικάνος μεσήλικας τρώει πρωινό και ετοιμάζεται φορώντας τη στολή του για να πάει στο ρινγκ. Μια καλόγρια με γυαλιά ηλίου πιλότου θα τον πετάξει με το φορτηγάκι της. Επόμενο πλάνο, ένας Ιάπωνας σε ένα λευκό δωμάτιο χωρίς ταβάνι απορεί πως βρέθηκε εκεί. Πριν σκεφτεί κανείς ποια σχέση μπορεί να έχουν οι χαρακτήρες των 3 πρώτων λεπτών της ταινίας μεταξύ τους, το λευκό δωμάτιο κλέβει την παράσταση. Είναι βασανιστικό, κυκλοθυμικό, με αίσθηση χιούμορ και όρεξη για πειράγματα. Με μια αισθητική σαν το 2001 σε video game. Ο πρωταγωνιστής/σκηνοθέτης προσπαθεί να καταλάβει τι σημαίνουν όλα αυτά και οι θεατές τι συμβολίζουν. Η προσπάθεια του να δραπετεύσει παρεκκλίνει συνεχώς από την πληθώρα αγαθών που του παρέχονται με το πάτημα ενός κουμπιού. Η αλήθεια είναι πως έχει ότι μπορεί να φανταστεί εκεί μέσα. Εκτός από την ελευθερία του. Ποιος τον πήγε όμως εκεί και τι είχε να κερδίσει με αυτή την κίνηση; Γιατί κάποιος που έχει φτιάξει ένα σχεδόν μαγικό δωμάτιο το εκμεταλλεύεται με αυτό τον τρόπο και όχι προς όφελος του; Το τέλος τα ξεδιαλύνει όλα αλλά και τα μπερδεύει ταυτόχρονα με το αυθόρμητο γέλιο όμως να είναι αυτό που έχει σημασία. Πράγμα σπάνιο για μια τόσο διαφορετική ταινία. Σχεδόν βωβή με minimal μουσικά θέματα σχολιάζει αναπάντητα ερωτήματα με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο.

Εικόνα

 
 


Assault on Precinct 13

John Carpenter. Ο σκηνοθέτης που λάτρευε τις B-movies, τόσο που τις μετέτρεπε σε αριστουργήματα. Εδώ έχουμε ένα από τα πρώτα δείγματα γραφής του, ένα western στη σύγχρονη πραγματικότητα των 70’s. Πρωτοποριακό για την εποχή του με πρωταγωνιστές μια γραμματέα, έναν αφροαμερικάνο αστυνομικό και έναν κυνικό θανατοποινίτη που ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια κατάσταση πολιορκίας. Απέναντι τους έχουν μια συμμορία που ο σκηνοθέτης της έχει δώσει μια υπόσταση που θα ταίριαζε σε ζόμπι. Έχει δηλαδή όλα τα δημοφιλή κινηματογραφικά είδη της εποχής σαν κλασική B-movie αλλά οι χαρακτήρες και οι ατάκες την κάνουν ξεχωριστή. Η προσοχή στην λεπτομέρεια με το ιππικό που έρχεται πάντα καθυστερημένα και τον θανατοποινίτη Λούκι Λουκ δείχνουν την αγάπη του σκηνοθέτη για το σινεμά. Και για την μουσική επίσης που είναι όπως πάντα διά χειρός Carpenter, απλή αλλά εθιστική με το βασικό θέμα να μένει αξέχαστο. Η τυφλή βία και η εκδίκηση απέναντι στο ένστικτο της επιβίωσης με φόντο μια κακόφημη και έρημη γειτονιά λοιπόν. Ο θεατής όμως δεν μπορεί να πάρει θέση μιας και η αστυνομική βία όσο και η τυφλή βία της συμμορίας αν και ρεαλιστικά δοσμένες περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Η αυτοσυντήρηση προέχει. Από την αυτοσυντήρηση του να σκοτώσεις για να μην σκοτωθείς μέχρι την πιο καθημερινή μορφή σαν ζήτημα τιμής. 
 

Εικόνα

Αζόρ! 

Altered States

Μπορεί στα 60’s οι χίπηδες να έπαιρναν lsd αλλά όλα ξεκίνησαν από πειράματα επιστημόνων λίγα χρόνια πριν. Ένας από αυτούς, ο John Lilly το πήγε ένα βήμα παραπέρα με ταυτόχρονο εγκλεισμό σε θάλαμο απομόνωσης και καταγραφή των αντιδράσεων του. Φρίκη ακούγεται αλλά η επιστήμη θέλει θυσίες… Η ταινία είναι εμπνευσμένη από τα πειράματά του, με τον πρωταγωνιστή να βρίσκει τον σκονισμένο θάλαμο του Lilly και να συνεχίζει την έρευνα. Είχε έναν λόγο παραπάνω βέβαια αφού σε όλη την ταινία βλέπουμε διανοούμενους να μην μπορούν να κουβεντιάσουν χωρίς να τσακωθούν και η οικογένεια του να μην τον καταλαβαίνει οπότε μπες στο κουτί και άσε τον κόσμο να καίγεται. Η ουσία είναι πως καταφέρνει να ξεφύγει με το πιο αναπάντεχο μέσο. Όταν δεν μπορείς να κινηθείς στις 3 διαστάσεις χρησιμοποιείς την 4ή, τον χρόνο. Βέβαια δεν είμαστε σίγουροι αν αυτό που βλέπουμε είναι η πραγματικότητα ή τα μανιτάρια που μιλάνε. Το ψυχεδελικό του ταξίδι για την αναζήτηση του θεού και της γέννησης της ανθρωπότητας είναι πολύ ενδιαφέρων και οι εικόνες θυμίζουν τις (oc)cult ταινίες του Jodorowsky. Θα μπορούσε βεβαία να είναι καλύτερη αλλά ο σκηνοθέτης δεν ήταν αντάξιος του σεναρίου. Παρόλα αυτά έχει πολύ καλές προθέσεις. Τα μάτσο στοιχεία και οι καπνοί που δεν ταιριάζουν με την φιλοσοφική μορφή του πρωταγωνιστή, σήμερα φαντάζουν νοσταλγικά χαριτωμένα και έχουν εξισωθεί με την εποχή τους.

Εικόνα

 



El Metodo

Αχχχ, οι παλιές καλές μέρες… 7 άτομα κλεισμένα σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς να φοβούνται μην κολλήσουν τίποτα. Πιο παλιά βέβαια όλοι θα κάπνιζαν! Αλλά εδώ έχουμε ένα σύγχρονο καταλανικό θεατρικό που μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη. Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης έχοντας νοιώσει από πρώτο χέρι τι εστί ΔΝΤ στη χώρα του 10 χρόνια πριν από εμάς, έχει στήσει το σκηνικό σε ένα δωμάτιο ουρανοξύστη στη Μαδρίτη. Στο δρόμο μια διαδήλωση κατά της παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή στους υψηλά παρευρισκόμενους αλλά και να γινότανε έχουν άλλα να τους απασχολούν. Υποψήφιοι υπάλληλοι πολυεθνικής οι ίδιοι, βιώνουν την μέθοδο Gronholm, όπου δηλαδή πρέπει να σαμποτάρουν τους άλλους για να κερδίσουν την θέση. Και ας νομίζουν πως επειδή είναι ψηλά είναι ανώτεροι από τους διαδηλωτές. Πρόκειται για ενδελεχή ανάλυση χαρακτήρων και μάλιστα σε ακραίες συνθήκες. Η έκπληξη που βιώνουν όταν αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν να κάνουν με μια τυπική συνέντευξη και το plan B που θα πρέπει να ακολουθήσουν φανερώνουν πολλά για τον καθένα. Η μέθοδος όπως λέει το σενάριο, δημιουργήθηκε στον στρατό και έπειτα πουλήθηκε στις πολυεθνικές. It’s a new kind of war. Η αρχαίο, αν σκεφτούμε τις ρωμαϊκές αρένες. Προφανώς και έχει πολλές ανατροπές μέχρι να βγει ο νικητής αλλά και εσωτερικά διλήμματα για το μέχρι που πρέπει να φτάσει κάποιος για τον στόχο του. Θυμίζει τους 12 ένορκους του  Lumet, με τη διαφορά πως οι υποψήφιοι είναι δικαστές και κατηγορούμενοι ταυτόχρονα. Buenas tardes, bastardes!

Εικόνα

 



Mush-room service

Εκτός από τους κλειστούς χώρους όλες οι παραπάνω ταινίες έχουν ένα ακόμα κοινό στοιχείο. Οι χαρακτήρες ανακαλύπτουν στοιχεία του εαυτού τους που δεν ήξεραν πως έχουν. Σαν τους μύκητες, αυτές οι πτυχές αναπτύσσονται σε κλειστά και σκιώδη μέρη. Αν το μανιτάρι είναι νόστιμο, δηλητηριώδες ή ψυχεδελικό, το πώς θα αντιδράσει κανείς έχει να κάνει και με το στομάχι του εκάστοτε ανθρώπου που το χωνεύει. Αν και καμιά φορά πρέπει να δηλητηριαστείς για να φτάσεις στον στόχο σου.

Εικόνα