Εικόνα
Συντάκτης: Κλέλια Αρμπηλιά / φωτογραφίες Nancy Angelopoulou
Για όσους από εμάς προλάβαμε τις ένδοξες μέρες των συναυλιών στο Ρόδον είναι σχεδόν αδύνατον να μην θυμηθούμε την ημέρα που οι Wolfsheim γέμισαν τον συναυλιακό χώρο, με τον κόσμο να βγαίνει μέχρι την Μάρνης, όταν εμφανίστηκαν στην Αθήνα ως headliners στα πλαίσια του Elfentanz festival τον Μάιο του 2004. Μία στιγμή ανταλλαγής ενέργειας μεταξύ μουσικών και κοινού από αυτές που γεννούν διαχρονικά βιώματα. Μια ανάμνηση που μοιράστηκε μαζί μας ως ένα σημείο έναρξης για την σχέση του με την πόλη της Αθήνας, ο Markus Reinhard, συνθέτης και ηγετικό μέλος του πρώην συγκροτήματος.
Δεκαέξι χρόνια μετά και ζώντας μεταξύ Αθήνας και Αμβούργου, μας μιλησε για την δημιουργία του νέου σόλο project Renard και την κυκλοφορία του Waking up in a different world, στο οποίο συνεργάστηκε με τραγουδιστές όπως ο frontman της ιστορικής μπάντας των Alphaville, Marian Gold, η αθηναία βραβευμένη συνθέτης και τραγουδίστρια Μαριέτα Φαφούτη, ο Pascal Finkenauer (JAW) με την ιδιαίτερη χροιά, η Sarah Blackwood (Client, Dubstar) κ.α Στην παραγωγή του άλμπουμ συνεργάστηκε με τον Oliver Blair (Ladytron, Client, Soho-dolls, Kelli Ali / Sneaker Pimps) και το Hamburg Chaos Compressor Club (Neon black, Moddi, Marv, Steakknife, Love A, illegal colors). Για το video του “Travel in Time” ο animator και καλλιτέχνης Babis Alexiadis και η ομάδα του οπτικοποίησαν το σινγκλ που δεν έχει πέσει από την πρώτη 10δα των γερμανικών αλτέρνατιβ τσαρτς (D.A.C) Ο Renard δημιούργησε μια σύγχρονη synthpop σύνθεση που έχει τις ρίζες της στην δεκαετία του 1980 και συνδυάζει τις προσωπικές επιρροές του μέσα από ένα ευρύ φάσμα φωνητικών ταλέντων.
site / facebook / instagram / bandcamp του Renard
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
- Διαβάζουμε ότι ως Renard, χρειάστηκε να “επανεφεύρεις’’ τον εαυτό σου μετά τους Wolfsheim. Ποια κομμάτια καλλιτεχνικής ελευθερίας φωτίστηκαν δουλεύοντας στο προσωπικό σου project;
Είναι πολύ σημαντικό για όλους μας να παίρνουμε μια απόσταση από τα πράγματα ανά καιρούς. Τα χρόνια που πέρασα, δουλεύοντας για αυτή την κυκλοφορία, υπήρξαν για εμένα διδακτικά και μία περίοδος ενδοσκόπησης. Πάντα γνώριζα ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, αλλά ότι ορισμένα γεγονότα στη ζωή στην ουσία εξυπηρετούν στο να βρει κανείς το δικό του δρόμο. Για τη μουσική μου καριέρα, αυτό σημαίνει ότι η συνεργασία με διαφορετικούς τραγουδιστές μου δίνει πολύ περισσότερη ελευθερία, ώστε κάθε ένα από τα τραγούδια να αναδυθεί μέσα από κάθε συνεργασία, όπως ακριβώς του αξίζει.
-Στο άλμπουμ συνεργάστηκες με καλλιτέχνες και ανθρώπους από διαφορετικά καλλιτεχνικά μπάκραουντ, αναγνωρίσιμες φωνές αλλά και animators, φωτογράφους κλπ. Νιώθεις ότι παρόλο που πρόκειται για μία πολύ προσωπική δουλειά το τελικό αποτέλεσμα το μοιράζεσαι με ένα κοινό όραμα και την ενέργεια της ομάδας συνεργατών σου;
Φυσικά! Διαφορετικά, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν θα είχε προηγηθεί από πλευράς μου σχετική έρευνα για να βρω την ιδανική συνεργασία για κάθε τραγούδι. Όλο αυτό περιλαμβάνει επίσης παραγωγούς, γραφίστες και video artists. Και αυτό που ακούτε τώρα στο άλμπουμ είναι αποτέλεσμα μιας, ας πούμε, επιλογής. Υπήρξε φυσικά μια διαδικασία επικοινωνίας με δέκα φορές περισσότερους καλλιτέχνες, αλλά επέλεξα να συνεργάστω τελικά μόνο με αυτούς που συμμετέχουν στο άλμπουμ.
- Το “Travel in Time” είναι ένα μοντέρνο μετά-synthpop κομμάτι και διαβάσαμε ότι στο άλμπουμ μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αισθητική των 80s με τις μουσικές τεχνικές του σήμερα. Θα μπορούσες να μας μιλήσεις για τις μουσικές αυτές που σε έχουν επηρεάσει ως μουσικό αλλά και ως άνθρωπο;
Η μουσική είχε πάντα σημαντική θέση στην οικογένειά μου. Όχι μόνο με ενθάρρυναν να μάθω ένα μουσικό όργανο αλλά επίσης μεγάλωσα με την μουσική να υπάρχει πάντα στο περιβάλλον μου. Ως παιδί με γοήτευε το Switched on Bach της Wendy Carlos, γεγονός το οποίο αναπόφευκτα με οδήγησε στο να ενθουσιαστώ αργότερα με το We Are The Robots των Kraftwerk. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 συγκροτήματα όπως οι The Passage, Eyeless in Gaza, Artery, The Royal Family και Poor and Abecedarians βρίσκονταν ανάμεσα στα ακούσματα που με ενθουσίαζαν. Ακόμα και σήμερα οι συγκεκριμένες μουσικές μπορούν να μου γεννήσουν βαθιά συναισθήματα, τα οποία έχουν σχηματίσει αυτό που είμαι. Όταν συνθέτω προσπαθώ να επιστρέφω σ’ αυτές τις μουσικές ρίζες για να ανασύρω αυτά τα συναισθήματα, συνεπώς αυτή η διαδικασία θα έλεγα πως είναι πολύ λιγότερο μία διαδικασία μίμησης, αλλά περισσότερο το να εμβαθύνω στην πραγματική ουσία της μουσικής.
- Το “Waking up in a different world” είναι ένας τίτλος που σηκώνει πολλές και διαφορετικές ερμηνείες: θα μπορούσε να υπονοεί τις ταχύτατες αλλαγές στην καθημερινότητά μας διαμέσου της τεχνολογίας, τη τρέχουσα πανδημία και την μετακίνηση των ανθρώπων στον σύγχρονο κόσμο, γεγονότα που οι άνθρωποι μοιράζονται στο συλλογικό ασυνείδητο την ίδια στιγμή ως τραύμα αλλά και σημεία ταύτισης και αλληλεγγύης. Από την άλλη μπορεί να σηματοδοτήσει ένα μοναχικό ταξίδι ωρίμανσης ή την προσωπική αφύπνιση του ατόμου. Ποια είναι η δική σου αφήγηση;
Αυτός ο τίτλος βασίστηκε σ΄ένα ενστικτώδες συναίσθημα παραπάνω από μια δεκαετία πριν. Δεν είχα φανταστεί τότε το ότι θα αποτελούσε την έναρξη ενός μακρόχρονου ταξιδιού. Ένα τέτοιο ταξίδι, λοιπόν, δεν λαμβάνει χώρα σε απομόνωση: δεν αποκαλύπτω κάποιο ιδιαίτερο μυστικό, αν πω, πώς όταν αλλάζεις ο ίδιος, μαζί σου αλλάζει και το κοινωνικό σου περιβάλλον. Ο τίτλος του άλμπουμ αφήνει χώρο για πολλαπλές ερμηνείες. To κομμάτι “Hotel” για παράδειγμα μπορεί να ειδωθεί ως μία προσωπική εμπειρία, αλλά συγχρόνως μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν ο πλανήτης αποτελεί ένα ξενοδοχείο για την ανθρωπότητα. Ο Marian Gold (σσ. Alphaville) τραγουδάει στο “Never leaving a trace” και την ίδια στιγμή εκφράζει την αρχαία αγωνία του ανθρώπου για υστεροφημία, τον φόβο για το ότι η ζωή δεν έχει κάποιο νόημα αν δεν αφήσεις κάποιο ίχνος πίσω σου. Αν το δει κανείς από αυτήν την οπτική, αυτή η “αφύπνιση” μπορεί να μετατραπεί σε μία πολύ προσωπική και εμπειρική ερμηνεία.
Εικόνα
φωτογραφία τραβηγμένη το 1986 στο St.Pauli στο Αμβούργο / Trashheads, η πρώτη μπάντα του Markus Reinhardt πριν το σχηματισμό των Wolfsheim
-Σ’ έναν κόσμο χωρίς (προς το παρόν) συναυλίες και φεστιβάλ, πως φαντάζεσαι μια λάιβ απόδοση του άλμπουμ; Υπάρχουν πλάνα για μελλοντική ζωντανή απόδοση live ή διαδικτυακά;
Δείτε ακόμη
Είναι πολύ πολύπλοκο φυσικά λόγω της φύσης του άλμπουμ με την συνεργασία τόσων τραγουδιστών, αλλά έχω μία λύση σχηματισμένη στο μυαλό μου για το μέλλον, η οποία θα περιλαμβάνει την χρήση επαυξημένης και εικονικής πραγματικότητας.
-Μοιράζεις την ζωή σου μεταξύ Αμβούργου και Αθήνας. Η Αθήνα, μια πόλη που την τελευταία δεκαετία υπήρξε σε κρίση, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δουλειά σου ως Renard;
Η Αθήνα αποτέλεσε οπωσδήποτε πηγή έμπνευσης για εμένα, και όχι μόνο κατά την διάρκεια της κρίσης. Σε κάποιες πόλεις νιώθεις ότι δεν μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα πια, στο Αμβούργο για παράδειγμα ή στο Λονδίνο. Η τράπουλα έχει ήδη μοιραστεί, και ακόμα και αν ψάχνεις κάτι απλό όπως ένα χώρο για πρόβες μπορεί να γίνει αδύνατο να το καταφέρεις. Αυτό είναι κάτι στο οποίο διαφέρει η Αθήνα. Ίσως, εδώ, τα πράγματα να είναι ακόμα πιο αυθόρμητα, αλλά αυτό συγχρόνως δίνει χώρο και συνεπώς φέρνει σχετικό κόσμο στην πόλη. Μέχρι, βέβαια, όλοι αυτοί οι νέοι κάτοικοι να “παραλύσουν’’ και αυτή την πόλη κάποια στιγμή, όπως θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβαίνει στο Βερολίνο στις μέρες μας.
Εικόνα
-Η Αθήνα και το Αμβούργο μοιράζονται ένα κοινό κομμάτι που αφορά στις ευρέως γνωστές γειτονιές για τον ριζοσπαστικό και πολιτικό χαρακτήρα τους: το St. Pauli και τα Εξάρχεια. Πώς ήταν το μεγάλωμα στο Αμβούργο και την πανκ σκηνή του; Βρίσκεις κοινά μεταξύ των ανθρώπων των δύο πόλεων και της καλλιτεχνικής τους έκφρασης;
Εκείνα τα χρόνια το Αμβούργο δεν είχε γίνει ακόμα τόσο “καθώς πρέπει”, ήταν ακόμα μια πόλη που άνηκε στην εργατική τάξη. Βέβαια, το Αμβούργο ήταν πάντα μία πόλη του εμπορίου, παρόλα αυτά στα ‘80s θεωρούταν ακόμα νορμάλ να πετύχει τους ναυτεργάτες να πίνουν μπύρες στο μετρό μετά τη δουλειά και ενώ την ίδια στιγμή η κατανάλωση αλκοόλ ήταν απαγορευμένη στα μέσα μεταφοράς. Τότε αναδύθηκαν αμέτρητες ανεξάρτητες δισκογραφικές, γεγονός το οποίο οδήγησε, κατά τη γνώμη μου, στον “εκδημοκρατισμό” της μουσικής βιομηχανίας και πολλές φρέσκες προσπάθειες βρήκαν βήμα. Τότε, ακόμα τίποτα δεν φαινόταν ακατόρθωτο, ακόμα και αν οι πανκς της εποχής είχαν το no future σαν μότο. Πιθανολογώ ότι όλη αυτή η διάθεση για πειραματισμό δεν είναι και στα καλύτερα της στις μέρες μας, μιας και η υπερέκθεση στο διαδίκτυο λειτουργεί ανασταλτικά. Ωστόσο, αυτή την ελαφρότητα που νοσταλγώ σήμερα από το Αμβούργο την βρίσκω νομίζω στην Αθήνα, παρόλο που πιστεύω ότι “κάτι κινείται” ακόμα στο Αμβούργο. Άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής του άλμπουμ έγινε στο Hamburg's Schanzenviertel ένα μόλις τετράγωνο από το St. Pauli.
Hotel / συνεργασία με Marian Gold των Alphaville
Εικόνα
Συντάκτης Κλέλια Α. / φωτογραφίες Nancy Angelopoulou
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
