Εικόνα
*κεντρική εικόνα από το καφέ-bar Jimmy's Hall, στην Ιπποκράτους 146, στη Νεάπολη
Λοκντάουν, φόβος, απαγορεύσεις, περιορισμοί, μέτρα, μάσκες.. μια νέα πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητά μας με πολλαπλές συνέπειες και διαφορετικές αναγνώσεις. Καλοκαίρι, διάλειμμα - ανάσα, επιστροφή στα νέα μέτρα και ανησυχία. Οι άνθρωποι, βέβαια, έχουμε αυτή τη φοβερή ικανότητα προσαρμοστικότητας σε ό,τι μας δυσκολεύει. Όταν τα δύσκολα περάσουν η ζωή επανέρχεται γρήγορα στους κανονικούς της ρυθμούς ή περίπου σε αυτούς. Αυτή η περίοδος πανδημικής εμπειρίας ανέπτυξε πολλές αρνητικές πτυχές σε παγκόσμιο επίπεδο: φόβος για το άγγιγμα, βία και κοινωνικός διαχωρισμός.
Σε αυτή την νέα δυστοπική εικόνα, από το μέλλον που είναι ήδη εδώ, υπάρχουν στην ιστορία κάποια απόρθητα κάστρα που όσο και να ζορίζει το πράγμα αποτελούν το καταφύγιο της ανθρώπινης κοινωνικότητας και της συντροφικής μας φύσης. Τα σημεία συνάντησης, τα στέκια, εκεί που οι άνθρωποι αποσυμπιέζονται από το μοντέλο που διατρέχει τις ζωές μας την εποχή του ύστερου καπιταλισμού και βρίσκει τις ρίζες του σε μία συνήθεια πάλια όσο και εμείς οι ίδιοι. Οι κοινωνικοί κύκλοι, η “μάζωξη”, το αντάμωμα και η κοινωνική ζωή ενός ανθρώπου, σύμφωνα με έρευνες, μπορούν να μειώσουν το αίσθημα θλίψης και μοναξιάς, να ενεργοποιήσουν την αυτοπεποίθηση και τελικά να επιμηκύνουν τη ζωή μας. Τα στέκια, θα τολμήσουμε να πούμε, ότι αποτελούν τα κέντρα και την καρδιά αυτών των ζωτικών κύκλων. Ευτυχώς, στους δρόμους και τα στενάκια της γειτονιάς των Εξαρχείων και της Νεάπολης έχουμε βρει τα πατήματά μας. Μιλήσαμε λοιπόν για τα παραπάνω και για ακόμη περισσότερα, με τους ειδικούς, με τον Δημήτρη που βρίσκεται πίσω από τη μπάρα και τρέχει το Jimmy's Hall στη Νεάπολη, το συνοικιακό καφέ-μπαρ που είναι καμωμένο με τα υλικά που φτιάχνονται τα στέκια του κέντρου που αγαπάμε, και με την ψυχολόγο και ψυχοθεραπεύτρια Σέβη Διονυσακοπούλου, που έχει συντάξει μελέτη για τις ψυχολογικές επιπτώσεις της πανδημίας στο γενικό πληθυσμό της χώρας μας.
Μας λέει η Σέβη Διονυσακοπούλου φίλη του inExarchiagr, ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια: "Ο άνθρωπος είναι ον σχεσιακό. Η ταυτότητά του διαμορφώνεται σε συνδιαλλαγή με τους σημαντικούς άλλους και αναδύεται μέσα από τις σχέσεις που δημιουργεί, τις σχέσεις με το σύντροφο, το φίλο, το γονιό, το παιδί, το συνάδελφο, μέσα από τη «συνάντηση» μαζί τους. Προσοχή, όμως, η συνάντηση αυτή εμπεριέχει την επιθυμία, και επομένως, δεν χωράει με την ανάγκη, καθώς την υπερβαίνει.
Αξίζει να αναρωτηθούμε με τι όρους ορίζουμε και οριζόμαστε. Αν μιλήσουμε για ανάγκη για εκτόνωση, για ανάγκη να είμαι με κάποιον -γιατί δεν αντέχω να μείνω μόνος/η- έχουμε εξαρχής χάσει τη σπουδαιότητα της επιθυμίας, το αυθεντικό πλησίασμα, τη χαρά της ανακάλυψης. Είναι όταν αρκεί η κατανάλωση χρόνου, ανθρώπων για να γεμίσουν ένα κενό που ποτέ δεν γεμίζει, σαν φαύλος κύκλος, δεν φέρνει πληρότητα, μετατρέπεται το κενό σε οντότητα που καταβροχθίζει. Είναι όταν αρκείται κανείς στο κυνήγι στιγμών που χάνει την ευκαιρία να μετατρέψει τις εμπειρίες σε βιώματα.
Πώς να ορίσουμε άρα την ψυχαγωγία; Τι είναι αυτό που τέρπει την ψυχή; Αρκείται στην εκτόνωση από το πήξιμο της καθημερινότητας, στο πώς να ξεφύγουμε για λίγο από την πραγματικότητα ή είναι που η καθημερινότητα έχει να επανανοηματοδοτηθεί, η πραγματικότητα του καθενός να είναι τέτοια που δε θα χρειάζεται να ξεφεύγει (και να ξαναεπιστρέφει για να ξεφύγει πάλι);"
Λίγο πριν το καλοκαιρινό μας διάλειμμα ανηφορίσαμε στη Νεάπολη στο συνοικιακό καφέ - μπαρ Jimmy’s Hall και συζητήσαμε με τον πολύ αγαπητό στην γειτονιά Δημήτρη για την ανακούφιση του ανταμώματος στα στέκια και τις ανάγκες των ανθρώπων πίσω και μπροστά από τις μπάρες. “Tα στέκια”, μας λέει ο Δημήτρης, “είναι βαλβίδες αποσυμπίεσης”. Είναι μία αλήθεια ότι στα στέκια, το σημείο δηλαδή που επιλέγει κανείς να γίνει θαμώνας και να ενωθεί άτυπα με τους γύρω του, υπάρχει εξ’ ορισμού μία κοινή βάση, είναι ένα προσωπικό και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας πολλών από εμάς. Στο μπαρ ή το καφέ που θα καθήσεις καθημερινά καταλαβαίνεις το ταίριασμα με τους γύρω σου, γιατί μοιράζεστε αυτόν τον κοινό τόπο συνάντησης από επιλογή. Ο Δημήτρης αντιλαμβάνεται το μαγαζί του αλλά και τα μπαρ και τα καφέ που συναντιόμαστε ως “σημεία συντροφικότητας” και συζητάμε πάνω στην εμπειρία αποξένωσης που όλοι βιώσαμε. Ο κόσμος που επέστρεψε μετά το λοκντάουν στο Jimmy’s Hall, διατηρεί αντιστεκόμενος την καλή διάθεση και την αισιοδοξία του μετά την επιστροφή. Μας μιλάει με ζεστασιά για την επιστροφή και το αντάμωμα με τους φίλους και τους θαμώνες. “Υπάρχουν άνθρωποι που βλεπόμαστε τρεις φορές την εβδομάδα και κάναμε ξαφνικά μήνες να τα πούμε, υπήρξε χαρά και συγκίνηση στην επιστροφή”. Τα μπαρ ως τόποι κοινωνικοποίησης προσφέρουν στους εργαζομένους το χώρο και το χρόνο που χρειάζονται για την αποσυμπίεση και την επανεύρεση του εαυτού “το 9μμ με 11μμ, αυτό το δίωρο που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να χαλαρώσει με μία μπύρα και ένα φίλο είναι ουσιαστικό, νιώθω ότι οι άνθρωποι που εργάζονταν κανονικά κατά τη διάρκεια του κλεισίματος βίωσαν το πιο μεγάλο πλήγμα, από πλευράς ψυχολογικής πίεσης" μας λέει ο Τζίμης.
Εικόνα
Εικόνα
Οι περιορισμοί επίσης που επιβλήθηκαν στην πορεία όπως η “απόκοσμη απουσία της μουσικής” και ο περιορισμός στο ωράριο αλλοίωσαν για λίγο την ατμόσφαιρα που ο ίδιος απολαμβάνει στο στέκι που εφτιαξε. “Η μουσική είναι βασική παρέα σε ό,τι και αν κάνουμε στη ζωή, όταν δουλεύουμε, όταν περπατάμε, όταν οδηγούμε. Ακόμα και αν δεν είμαστε μουσικό μπαρ μπορώ να πω ότι το μέτρο το μόνο που έκανε ήταν να παρατείνει την αμηχανία και την αποξένωση”. Ο συνομιλητής μας αντιλαμβάνεται από τον παλμό των συζητήσεων στο μαγαζί - που στρέφεται συχνά στο θέμα του εμβολίου και των επιπτώσεων που φέρνει - την προσοχή να μην είναι στραμμένη για παράδειγμα στο εργασιακό ή ζητήματα “που θα βρούμε μπροστά μας”.
Κι όμως παρά τους δύσκολους και παράξενους καιρούς και οιωνούς, στου Τζίμη η ατμόσφαιρα είναι αισιόδοξη “θα μας βρεί πιο δυνατούς και ενωμένους η εποχή μετά τον ιό” μας λέει. Εδώ στην ουσία διαπιστώνουμε πως όντως δεν έχει αλλάξει τίποτα, η ομάδα είναι ίδια, οι θαμώνες μαζεύονται από τα Εξάρχεια, τη Νεάπολη και τα πέριξ, τα λένε, φλερτάρουν όμορφα και ζευγαρώνουν σε ρομάντζα θερινά, ξενυχτάνε ελεύθερα πίνοντας παγωμένες μπίρες, τσιμπώντας τις ωραίες αλοιφές στα παξιμαδάκια στο πλάι.
Δείτε ακόμη
“Η καραντίνα, το lockdown, οι τόσο αιφνιδιαστικές αλλαγές στη ζωή που ξέραμε έως τώρα όλοι και ο καθένας ξεχωριστά απαίτησαν να επαναδιαπραγματευτούμε 'τα σημαντικά μας'. Για άλλους με τρόπο σκληρό και για άλλους με τρόπο λυτρωτικό, αναδύθηκαν στερήσεις ή επιθυμίες, και τα δύο με τον τρόπο τους πρόσφορο έδαφος για αλλαγές και αποφάσεις ζωής. Είναι η στιγμή που κανείς μπορεί να παράξει τη δική του αλλαγή, να αναζητήσει το δικό του νόημα. Η στέρηση του άλλου, η επιθυμία να βρεθείς ξανά με τον άλλον πώς θα αναγνωστούν; Οι κοινωνικές μαζώξεις θα είναι για να συνυπάρχει ο καθένας στη μοναξιά του ή θα είναι αφορμή για νέες συναρπαστικές ανακαλύψεις;“, μας λέει η Σεβη Διονυσακοπούλου Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια.
Οι άνθρωποι έχουν τον τρόπο να προσαρμόζονται ακόμα και αν σηκώσουν αντάρτικο σε εποχές απαγορεύσεων, το έχει δείξει η ιστορία στην Αμερική των 30ς με την ποτοαπαγόρευση και τα παράνομα στέκια της. Από τις αφηγήσεις του Δημήτρη κρατάμε αυτή για την παρέα που ενώθηκε στα τραπέζια του Jimmys Hall και βόλταρε, φτιάχνοντας τη δική της κοινωνική φούσκα στη διάρκεια της καραντίνας ανυπομονώντας να επιστρέψει στον χώρο της, και που ξέρεις; Μπορεί να είναι η δική σου.
*Ευχαριστούμε την φίλη ψυχολόγο - ψυχοθεραπεύτρια Σέβη Διονυσακοπούλου και τον Δημήτρη στο στέκι μας το Jimmy’s Hall
ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
