Εικόνα
Συντάκτης: Κλέλια Α.
Η πανδημία αποκάλυψε τις αδυναμίες και τις πολιτικές που ενισχύουν την εργασιακή επισφάλεια σε τοπικό και διεθνές επίπεδο. Και ενώ ακούμε το πώς έχει επηρεάσει η νέα κατάσταση διάφορους επιχειρηματίες, εμείς αποφασίσαμε να αναζητήσουμε την τοποθέτηση των ίδιων των εργαζομένων: εννέα καθημερινών ανθρώπων από διαφορετικά εργασιακά περιβάλλοντα: εκπαίδευση, τέχνες, εστίαση και διανομή, τουρισμό για να κατανοήσουμε καλύτερα τις αλλαγές, τις σκέψεις, δράσεις και το βίωμα των εργαζομένων.
Ας διαβάσουμε λοιπόν, ας ακούσουμε τι έχουν να πουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι για τους εργαζόμενους, σχετικά με την κατάσταση και τον κλάδο τους. Παραθέτουμε τα κείμενα αυτούσια, σκέψεις και προβληματισμοί ανθρώπων σε ένα ελεύθερο κείμενο.
Τοποθετήσεις:
"Αν ένα επάγγελμα έχει πληγεί λόγω Κορωνοϊού, αυτό είναι σίγουρα το δικό μας. Εργάζομαι εποχικά σε μια ACMI αεροπορική εταιρεία, δηλαδή εξυπηρετούμε εταιρείες με σταθερά δρομολόγια που έχουν έλλειψη σε αεροσκάφη κ πληρώματα. Ύστερα από αναμονή μηνών δίχως εργασία, βρήκαμε πελάτη τον Μάρτιο και μας κάλεσαν για την υποχρεωτική εκπαίδευση για την ασφάλεια στο αεροπλάνο. Την τελευταία μέρα της εκπαίδευσης μας ανακοινώθηκε ότι εξαιτίας της κατάστασης που δημιουργήθηκε με τον covid-19 δεν μπορούμε να υπογράψουμε συμβόλαιο και να ξεκινήσουμε τις πτήσεις μας. Τα σύνορα της Ελλάδας έκλεισαν καθώς επίσης και των χωρών που θα επιχειρούσαμε. Το αν θα ξαναπετάξουμε έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες. Οι κυριότεροι ειναι πρώτον, όπως είναι λογικό, το άνοιγμα των συνόρων όλων των χωρών που μας ενδιαφέρουν, δεύτερον το κατά πόσο μεγάλη θα είναι η τουριστική κίνηση και τρίτον πόσες εταιρείες θα επιβιώσουν ύστερα από όλο αυτό. Η μια αεροπορική μετά την άλλη χρεοκοπούν (βλέπε Avianca,Thai κτλ) και απολύουν χιλιάδες πληρώματα που και αυτά ψάχνουν πια για εργασία. Οι μειώσεις προσωπικού σε εταιρείες μεγαθήρια είναι ιλιγγιώδεις π.χ η EMIRATES απέλυσε πολλές χιλιάδες ανθρώπους. Άλλοι δέχονται αλλαγές στα συμβόλαιά τους και πληρώνονται μόνο αν πετάξουν. Δηλαδή ειναι επί της ουσίας "άνεργοι με συμβόλαιο¨. Πολλοί από εμάς αλλάζουν επαγγελματικό τομέα, γιατί το μέλλον είναι δυσοίωνο και γιατί τα αποθέματα χρημάτων τους δεν επαρκούν μέχρι να περάσει η κρίση στη αεροπορία που είναι πρωτόγνωρη. Μετά το πρώτο σοκ που έχει να κάνει με την επιβίωση μας οικονομικά, η δεύτερη αγωνία μας είχε να κάνει με τις συνθήκες που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αν προσληφθούμε, αφού στο αεροπλάνο συναναστρεφόμαστε με πάρα πολύ κόσμο καθημερινά, που δεν ειναι μόνο οι επιβάτες, και είμαστε εκτεθειμένοι στον ιό. Όλα τα μέτρα πρόληψης είναι ασύμφορα οικονομικά για αυτό και δεν τηρούνται πολλές φορές ή και δεν οριστικοποιούνται. Εύχομαι να φτιάξουν τα πράγματα όχι μόνο για τον δικό μου κλάδο αλλά και για όλους τους άλλους που υποφέρουν από αυτήν την κατάσταση και να τους πω και ένα μπράβο που παραμένουν δυνατοί και αγωνίζονται.
Μαρία Π. Αεροσυνοδός
Η πανδημία μας βρίσκει στην αρχή του τρίτου τριμήνου. Τα σχολεία είναι τα πρώτα που κλείνουν. Μετά έρχεται η απαγόρευση κυκλοφορίας. Η πόλη γίνεται φάντασμα. Τις πρώτες μέρες σκέφτομαι πόσο ξαφνικά έγινε όλο αυτό, ότι δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω τους μαθητές μου. Μετά ξεκινά ένας βομβαρδισμός mail με θολές οδηγίες για εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Άγχος, ξενύχτια πάνω από μια πλατφόρμα που συνεχώς καταρρεέι και εσωτερική πάλη, γνωρίζοντας ότι αρκετοί από τους 450 μαθητές μου δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αποφασίζω να ακολουθήσω την ασύγχρονη τηλεκπαίδευση (δεν απαιτεί την ταυτόχρονη συμμετοχή των μαθητών και των εισηγητών) με βασικό στόχο την ψυχαγωγία και την εγρήγορση των παιδιών για όσες μέρες θα είναι κλεισμένα στο σπίτι. Αλλά και για τη διατήρηση της δημιουργικότητάς μου, κακά τα ψέματα… Λίγες μέρες μετά, εν μέσω πανδημίας και με τα σχολεία κλειστά, το Υπουργείο Παιδείας φέρνει πολυνομοσχέδιο που προωθεί το σχολείο δύο ταχυτήτων. Η φαεινή ιδέα για αύξηση των μαθητών ανά τάξη ευτυχώς εγκαταλείπεται μετά από έντονες διαμαρτυρίες. Αλλά λίγο αργότερα, προκύπτει το ζήτημα της βιντεοσκόπησης του μαθήματος για τους μαθητές που δε θα μπορούν να παρευρίσκονται στην τάξη. Πλέον μου φαίνεται ξεκάθαρο: με πρόφαση αυτή τη μεγάλη κρίση δρομολογούν αλλαγές προς ένα δυστοπικό μέλλον βασισμένο στο φόβο. Σκέφτομαι πόσες φορές φοβήθηκα αυτήν την περίοδο των δύο μηνών και η απάντηση είναι πολλές. Βασικός φόβος η εργασιακή επισφάλεια, με την οποία άλλωστε έχω έρθει αντιμέτωπη επανειλημμένα αυτά τα 10 χρόνια που αναπληρώνω τον εαυτό μου. Αυτήν την στιγμή ακόμα δεν γνωρίζω πότε θα επιστρέψω στο σχολείο, αλλά κυρίως υπό ποιες συνθήκες. Το μάθημα που διδάσκω βασίζεται στην ομαδοσυνεργατικη μάθηση, στη συναισθηματική και σωματική έκφραση και θα πρέπει να τεθεί σε νέες βάσεις, δεδομένων των περιορισμών. Η νέα πραγματικότητα είναι γεμάτη αβεβαιότητες. Για ένα μόνο πράγμα όμως είμαι σίγουρη. Δε θέλω να επιστρέψω σε μια στρεβλή “κανονικότητα”. Και προπάντων δε θέλω να αφήσω το φόβο να νικήσει.
Θεώνη, αναπληρώτρια εκπαιδευτικός Θεατρικής Αγωγής (4 σχολεία, Α΄- Δ΄Δημοτικού).
Η τωρινή κατάσταση μας επηρέασε, όχι τόσο στο οικονομικό κομμάτι, μιας και συνήθως είμαστε ωρομίσθιοι και αυτό παραμένει σταθερό, αλλά σε ό,τι αφορά τα ωράρια και τις συνθήκες υγιείνης. Τα πάντα έχουν να κάνουν με τον εκάστοτε εργοδότη ή/ και εταιρεία στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε το ζήτημα. Τα απαραίτητα μέσα προστασίας και υγιείνης δεν προσφέρθηκαν από όλους τους εργοδότες (αντισηπτικά, γάντια , μάσκες κλπ) με αποτέλεσμα πολλοί απο τους εργαζομένους να τα προμηθευτούν μόνοι τους για να προστατευτούν. Ο κόσμος υπήρξε πολύ φοβισμένος, αυτό, μαζί με την αλλαγή σε ηλεκτρονικές πληρωμές, είχε και άμεση επίπτωση και στα τιπς (υπάρχουν εργοδότες που δεν τα αποδίδουν στο τέλος της ημέρας, ευτυχώς σε μικρό ποσοστό). Όσο περνάει ο καιρός δεν βλέπω να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο, για παράδειγμα εκεί που μία επιχείρηση δουλεύει κανονικά με τρείς διανόμεις, τωρά (και μετά την οδηγία για 60%) του προσωπικού, δουλεύει με έναν. Παράλληλα, η δουλειά ανέβηκε, πρακτικά αυτο σημαίνει 12-14-16 ώρες δουλειάς, με υψηλότερο βαθμό κινδύνου και λόγω ιού αλλά και γενικότερα, χωρίς ακόμα να τηρούνται όπως πρέπει τα μέτρα. Από εδώ και πέρα θα πέσουν πιστεύω και τα μεροκάματα μιας και προβλέπεται να ανέβει η ανεργία και θα υπάρχει υπερπροσφορά εργασίας. Ήμασταν και πάντα θα είμαστε αναλώσιμοι και σε αυτό φέρουμε και εμείς ευθύνη,ο νόμος προβλέπει παροχή των μέσων προστασίας από την επιχείρηση (15% βενζίνης, κρανος κλπ) και παρόλα αυτά δε τηρείται σε ό,τι αφορά την ασφάλεια εργοδότες και εργαζόμενοι δε τηρουν τα προβλεπόμενα πάντα. Καλό θα ήταν το σωματείο να ελέγξει τα μέσα ασφαλείας και να ενημερώνει καλύτερα τους διανομείς σε κάθε περίσταση και πέραν του σωματείου, της κρατικής ευθύνης κλπ, ο ιδιος ο κόσμος θα πρέπει να συνειδητοποίησει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι διανομείς με κατανόηση σε ό,τι έχει να κάνει με την πίεση, την απαίτηση και την ευγένεια και ένα ευχαριστώ στον άνθρωπο που εξυπηρετεί και πάνω από όλα με σεβασμό από το πώς εμφανίζεται να παραλάβει το φαγητό του έως τους τρόπους και την επιλογή των επιχειρήσεων που παραγγέλνει.
Παναγιώτης, διανομέας φαγητού
Στην περίπτωσή μας, άρχισε να δυσκολεύει η κατάσταση, πριν αρχίσει καν η περίοδος με την καραντίνα. Διεθνείς εκθέσεις ακυρώνονταν η μία μετά την άλλη, καρναβάλι Βενετίας, ακόμα και εγχώρια ταξίδια διακοπών βρέθηκαν όλα στον αέρα. Οταν έκλεισαν και τα σχολεία (στην περίπτωσή μου ο παιδικός σταθμός) και συνειδητοποίησα ότι πρέπει όλη αυτή η επικοινωνία, η διαρκής ενημέρωση και η προσπάθεια εξυπηρέτησης των πελατών αναφορικά με τις ακυρωμένες ταξιδιωτικές υπηρεσίες να συνοδευτεί με μαγειρική, ζωγραφική, πλαστελίνες, κατασκευές και ιστορίες για τρίχρονα, σκέφτηκα "καλό κουράγιο". Ακόμα και τώρα το τοπίο θολό με το κομμάτι πτήσεων εξωτερικού. Λίγο καλύτερα με τα πλοία, και με τα ξενοδοχεία. Κάθε φορά περιμένουμε ξεκάθαρη πληροφόρηση από το υπουργείο τουρισμου, αλλά μάταια. Το ίδιο ισχύει και για το τι θα γίνει με τον παιδικο σταθμό (ιδιωτικός), που μάλλον αυτό το θέμα είναι αόρατο για το υπουργείο εργασίας. Ελπίζουμε οι επιστημονικές ανακαλύψεις να έρθουν νωρίτερα, γιατί ειδικά στον τουρισμό η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και ούτε η απαιτούμενη στήριξη υπάρχει αλλά και γιατί τα μέτρα για τόνωση του εισαγόμενου τουρισμού φαίνονται επιπόλαια και ίσως και επικίνδυνα. Δεν είναι δυνατό δηλαδή να προτείνεται λύση τύπου "ελάτε κόσμε στην Ελλάδα που δεν έχει κορωνοϊό, και ούτε καραντίνα θα έχετε ούτε τεστ". Τόσον καιρό δηλαδή έχουν αποκλειστεί νησιά οικονομικά, νησιά που δεν έχουν ούτε μισό κρούσμα κι ωστόσο δεν μπορούσε να ανοίξει ούτε το καφενείο για τους ντόπιους και τώρα οκ, πάρε τουρίστα ανεξέλεγκτα. Εγώ ασχολούμαι κυρίως με επαγγελματικά ταξίδια κι εκεί θα αργήσει το φως. Μια έκθεση φαγητό και ποτό ας πούμε, βασίζεται στη δοκιμή και την επαφή. Ίσως τα συνέδρια, με πολλα μέτρα προστασίας να αρχίσουν πρώτα. Αλλά ως τότε θα συνεχίζω σε αναστολή; Με 500 το μήνα; Και το σούπερ μάρκετ διπλάσιο; Και μετά εκ περιτροπής εργασία; Και ο συνάδελφος-εργοδότης μόνος του; Για πόσο καιρό; Και με ουσιαστική στήριξη καμία. Εδώ η υπόθεση ήθελε επιδοτήσεις όχι δάνεια με ευκολίες για λίγους. Ελπίζουμε να αντέξουμε. Κι ελπίζουμε σε ουσιαστικό κράτος μελλοντικά.
Αθηνά Γ., Υπάλληλος Τουριστικού Γραφείου
Εργάζομαι τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια ως ντι τζει σε μπαρ, κλαμπ και εστιατόρια. Αυτό σημαίνει ότι έχω μια φουλ τάιμ δουλειά για την οποία λειτουργώ και εργάζομαι κατά μέσο όρο 10 ώρες την ημέρα, είναι πολύ σημαντική εργασία, είναι βέβαιο πως δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας, και τυγχάνει πολλές φορές και για πολλούς που την αγαπούν να είναι απολαυστική ή για άλλους δυσάρεστη. Το λόκνταουν λόγω της πανδημίας άφησε πολλούς συναδέλφους μου ξεκρέμαστους καθώς εργάζονταν ανασφάλιστοι, ή τα ένσημα που είχαν ήταν παρατύπως άλλης ιδιότητας, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσουν δυσκολία στο να πάρουν την αποζημίωση ειδικού σκοπού, ή σε άλλες περιπτώσεις να μην καταφέρουν να την πάρουν καθόλου. Αυτό που βιώνω προσωπικά καθ’όλη την διάρκεια του λόκνταουν αλλά ακόμα και τώρα που η αστυνομία κυνηγά τις συναθροίσεις κατ επιλογή και κατα περίπτωση, είναι ότι δεν έχω το δικαίωμα να κάνω ένα από τα πράγματα που διασκεδάζω περισσότερο στην ζωή μου, να μαζεύομαι δηλαδή με φίλους ή με κόσμο, και να ακούω ή να παίζω δυνατά μουσική. Κατά την διάρκεια του λόκνταουν η καθημερινότητά μου σε σχέση με την ιδιότητά μου ελάχιστα άλλαξε, καθώς κάθε μέρα ακούω και γράφω μουσική όλη την ημέρα, η μόνη διαφορά ήταν οτι τα βράδια δεν πήγαινα κάπου να παίξω μουσική όπως συνηθίζω επαγγελματικά πάνω από μια δεκαετία τώρα. Αυτό που συμβαίνει τώρα που ανοίγουν σιγά σιγά όλες οι επιχειρήσεις, είναι ότι και εγώ και πολλοί συνάδελφοί μου, βιώνουν αλλαγές στο εισόδημά τους καθώς πολλοί επιχειρηματίες φοβούνται να απασχολήσουν όλο το προσωπικό τους, επειδή θεωρούν οτι δεν θα έχουν τόση δουλειά όση είχαν πριν από αυτήν την κρίση. Φυσικά είναι αλήθεια ότι η εστίαση και ειδικά τα μπαρ είναι οι επιχειρήσεις που πλήττονται περισσότερο από κάθε άλλη, και λαμβάνουν την μικρότερη στήριξη απο οτι υπόλοιποι κλάδοι, παρόλο που εδώ και μία δεκαετία είμαστε ο κλάδος που έχει στηρίξει την οικονομία του κράτους πάρα πολύ. Εν κατακλείδι αυτό που ισχύει για εμένα τώρα είναι ότι υπάρχει αβεβαιότητα για το μέλλον μου, κ ενώ είμαι καταξιωμένος σε αυτό που κάνω, θα δυσκολευτώ πιθανότατα για κάποιο-συγκεκριμένο θεωρώ-διάστημα να ζήσω άνετα από αυτό το επάγγελμα-λειτούργημα, και ίσως να χρειαστεί να κάνω και κάτι άλλο παράλληλα για να κερδίσω το ψωμί μου. Προφανώς και είμαι ένας από αυτούς που έχουν πληγεί σημαντικά από την πανδημία και αυτά που σέρνει μαζί της στον καιρό της επανένταξης στην “κανονικότητα”.
Παναγιώτης, Dj
"Οι μέρες που πέρασαν ίσως να ήταν πρωτόγνωρες για την ανθρωπότητα, ίσως όμως και όχι τόσο. Μείναμε δύο μήνες κλεισμένοι στο οικείο περιβάλλον μας, με τη βαρεμάρα μας, τα ενδιαφέροντα μας, την ανασφάλεια για το μέλλον, τα ελαττώματα μας, τη μεγάλη συντροφιά της Τέχνης. Η μεγάλη ερώτηση είναι όμως: “Τι θα αποκομίσουμε απ'όλο αυτό;”. Πολλοί μας καλούν να ξεχάσουμε την "κανονικότητα" για πάντα. Τι ακριβώς εννοούν; Να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλο, μόνιμα; Να μάθουμε να ζούμε με διαφορετικά σετ κανόνων, αποδεχόμενοι ένα νέο είδος πειθαρχίας; Από που τα ζητούν αυτά; Από εμάς ή από το κράτος;
Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, οι ελλείψεις που έγιναν φανερές ανήκουν στο κράτος. Οι πολίτες ακολούθησαν και ακολουθούν. Άρα αν θέλουμε να αλλάξουμε, αυτή τη φορά ας είμαστε "ανεύθυνοι" και ας μη σκεφτούμε πάλι το πόσο απείθαρχος, ανοργάνωτος και τεμπέλης είναι ο Έλληνας, αλλά το πόσο ανεύθυνο είναι να διαλέγουμε για τις θέσεις εξουσίας ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος. Να περιμένουμε τα μαγαζιά ανοιχτά για να αγοράσουμε κάτι και να περάσουμε καλά, να τρώμε τα πάντα, να κοιτάμε αλλού όταν βλέπουμε το κακό, τον θάνατο. Φάνηκε πια, ότι τα χρήματα δε θα μας σώσουν στα χειρότερα και δεν προσφέρουν τα καλύτερα. Ας μη το ξεχάσουμε, αρκεί.
Δε θα ήθελα να μιλήσω για τη δουλειά μου. Η τέχνη θα βρει το δρόμο της ακόμη και με ρίσκο ζωής. Οι καλλιτέχνες φυσικά πρέπει να στηρίζονται από το σύστημα για την επιβίωση όπως όλοι, όμως δεν πρέπει να ξεχνούν ότι η δουλειά τους είναι εκ φύσεως αντιεξουσιαστική."
Θανάσης Ισιδώρου, ηθοποιός
Κάθε μέρα να μην είναι ίδια με την επόμενη γιατί έτσι χάνεις την αίσθηση του χρόνου.
Το έμαθα στην καραντίνα που οι μέρες λούπαραν η μία μες στην άλλη.
Γρήγορη συνεννόηση για το που θα πάμε και πότε.
Έκλεισε, το απόγευμα στην Αρεοπαγήτου, νωρίς για να βρούμε θέση και να περιμένουμε να πέσει λίγο η ζέστη.
Ξεκινάμε να παίζουμε κι ο κόσμος μουδιασμένος.
Ους παροτρύνουμε να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής που ο καθένας θεωρεί ασφαλή για τον εαυτό του και για τους γύρω, γιατί σε κανένα δεν του αρέσει να του λένε τι να κάνει.
Δεν είναι για όλους τα ίδια, αλλά όλοι συναινούν σε κάποια κοινά.
Κάνουμε διάλειμμα.
Τα μηνύματα πέφτουν βροχή.
Συγκέντρωση για το SupportArtWorkers.
Μας ζητήσανε να πάμε να παίξουμε και στην πορεία, θα πάμε;
Πρέπει να πάμε και για το περιβαντολογικό στο Σύνταγμα, λέει κάποιος.
Μίνι συνέλευση για να παρθούν αποφάσεις.
Πάμε να παίξουμε να “ζεστάνουμε” τον κόσμο.
Αρχίζουμε πάλι, μαζεύονται κι άλλοι, λίγο καλύτερα αυτή τη φορά.
Σκάνε τα πρώτα χαμόγελα, κάποια τρυπάνε τις μάσκες.
Έρχονται κι άλλοι.
Πιάνουν τα χέρια, σέρνουν το χορό, αρχίζουν τα τραγούδια.
Τα βλέμματα είναι τώρα έντονα, τα βλέπεις και στο σκοτάδι.
Φάροι Δελτάδων μας γυροφέρνουν κάθε δέκα λεπτά.
Ψυχραιμία!
Και κάθε φορά που περνάνε ανάμεσα μας, ενώ εμείς παίζουμε, το παίρνουμε σα μια μικρή νίκη.
Μέσα σε σχεδόν πολεμικές ιαχές τελειώνει το τραγούδι και μπαίνει το επόμενο.
Δε χαλαρώνει κανείς.
Όχι τώρα, τώρα ξαναπερνάνε.
Διονυσιασμός.
Πήγε αργά.
Βάρυναν τα πόδια, βράχνιασε η φωνή, έσκασαν τα χείλη, λιώσαν τα πνευμόνια.
Κοιτάζω τη θήκη, παρατεταγμένη μπροστά μας απ’ την αρχή, με στωικότητα και σκέφτομαι.
Κάπως έτσι ήταν και πριν, λίγο καλύτερα, λίγο χειρότερα…
Αυτή είναι η φύση μας, μια συνθήκη που μοιραζόμαστε με τον κόσμο εδώ και τώρα.
Και δε θα σταματήσουμε να την διεκδικούμε.
Όποια τέχνη κι αν γνωρίζω απαιτεί την άνευ όρων επικοινωνία ανάμεσα μας.
Κι αυτή μόνο η επικοινωνία είναι πολιτισμός.
Αυτο-οργάνωση.
Αξιοπρέπεια.
Αλληλεγγύη.
Ντομένικο, Μουσικός
Τα τελευταία δύο χρόνια εργάζομαι ως casting director κυρίως στο χώρο της διαφήμισης. Ακριβώς πριν την καραντίνα ο συνεργάτης μου κι εγώ είχαμε πάρει ανάθεση για δύο διαφημιστικά, τα οποία δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ και είναι εώς σήμερα άγνωστο αν θα πραγματοποιηθούν εντέλει. Η εργασία μας είναι άμεσα συνυφασμένη με δοκιμαστικά και γυρίσματα με πολύ κόσμο (ηθοποιούς, χορευτές, σκηνοθέτες, τεχνικούς, παραγωγούς, κειμενογράφους κτλ) οπότε εκ των πραγμάτων, εν μέσω καραντίνας, είναι ακατόρθωτη, Παρόλα αυτά, στις 20 μέρες εγκλεισμού δεχτήκαμε την πρόκληση να κάνουμε casting για ένα διαφημιστικό μεγάλης εταιρίας. To ζητούμενο ήταν να βρούμε 4 ηθοποιούς προχωρημένης ηλικίας, άρα ανθρώπους που ανήκουν σε ευπαθή ομάδα. Το να τους καλέσουμε για δοκιμαστικό ήταν ανέφικτο και έτσι οι ηθοποιοί θα έπρεπε να κάνουν μόνοι στο σπίτι τους δοκιμαστικό βίντεο (selftape) και να βγάλουν φωτογραφίες τους ίδιους αλλά και το χώρο τους. Χωρίς κανένας από τους εμπλεκόμενους να έρθει σε επαφή με κανέναν, ένας τεχνικός εξοπλισμός έφτασε με ασφάλεια στην οικία του καθενός και με τις μέσω τηλεδιασκέψεων οδηγίες του σκηνοθέτη το γύρισμα πραγματοποιήθηκε επιτυχώς σε 4 ημέρες. Είναι εντυπωσιακό τι μπορεί να καταφέρει κανείς με τα μέσα της τεχνολογίας! Αναμφίβολα όμως ήταν πρωτόγνωρο και αγχωτικό, άγνωστο και δύσκολο. Πλέον έχουμε βρεθεί όλοι οι εργαζόμενοι σε αχαρτογράφητα νερά. Ναι μεν έχουν μπει κάποιοι κανόνες σε σχέση με την προστασία της υγείας των εργαζομένων στο χώρο θέαμα και ακρόμα αλλά η ανησυχία για το μέλλον παραμένει, μιας και η δουλειά μας έχει να κάνει με ανθρώπους που συνδημιουργούν συχνά σε κλειστούς χώρους και σε κοντινές αποστάσεις. Δεν μπορώ ακόμα να φανταστώ πώς θα είναι μία παραγωγή όπου οι ηθοποιοί θα κάνουν δοκιμαστικά μόνοι τους και στο γύρισμα δεν θα πρέπει να αγγίζονται, οι τεχνικοί να πρέπει να απολυμαίνουν τον εξοπλισμό τους, οι φροντιστές να καθαρίζουν με αντισηπτικό τα props και οι σκηνοθέτες να δίνουν οδηγίες μέσα από τις μάσκες τους. Ευελπιστώ να γυρίσουμε σε πραγματικά κανονικούς ρυθμούς σύντομα, να ξανακαλέσουμε τους ηθοποιούς μας για δοκιμαστικά άφοβα, υπεύθυνα στον χώρο μας και να ξαναεργαστούμε με όρεξη για δημιουργία!"
Έλια Βεργανελάκη, ηθοποιός, casting director
Συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο , το ακριβότερα και το σπανιότερο αγαθό.
Τι μέλλει γενέσθαι; Δε γνωρίζω, και δε νομίζω ότι πραγματικά ξέρει ο οποιοσδήποτε. Σίγουρα χρειάζεται χρόνος: Νέες και πρωτόγνωρες καταστάσεις δημιουργούν νέα δεδομένα, νέες και επιβεβλημένες ανάγκες, αλλαγές, νέους τομείς, νέες ευκαιρίες. Θεωρώ ότι ζούμε και συμμετέχουμε σε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ζωντανή περίοδο της ιστορίας. Μην ξεχνάμε ότι τα τελευταία δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης μας σκληραγώγησαν, μας δίδαξαν και μας ωρίμασαν σαν κοινωνία. Σίγουρα δε βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο που ήμασταν πριν. Μια πανδημία είναι κάτι παροδικό, θα τελειώσει, θα περάσει κάποια στιγμή. Διάφορες γνώμες και θεωρίες σύμφωνα για το μέλλον την μετά- κορονοϊου εποχή, όλες όμως εξαρτώνται από την οπτική γωνία που θέλει ο καθένας μας να βλέπει την ζωή του. “Η βύθιση του Τιτανικού ήταν μία ανέλπιστη ευκαιρία για τους αστακούς στην κουζίνα του πλοίου” : Απλά τα πράγματα: ακολουθούμε τις επιλογές μας μαζί με τις συνέπειες αυτών, από αυτή τη διαδικασία μαθαίνουμε και εξελισσόμαστε. Τον Ιούνιο του 2019 έκανα μία μεγάλη επαγγελματική αλλαγή πρός όφελος της προσωπικής και οικογενειακής μου ζωής αλλά και της ψυχικής μου υγείας. Μέχρι το Σεπτέμβριο είχα καταφέρει να βρω μία δουλειά η οποία με ικανοποιούσε και μπορούσα να βιοποριστώ. Έρχεται λοιπόν ο Covid-19 και η καραντίνα και η παύση. Το πρώτο δεκαήμερο που παλεύεις να συνειδητοποιήσεις ότι σου επιβάλλεται παύση των ρυθμών σου ήταν σκληρό, μετά χαλάρωσα αρκετά. Την καραντίνα την τηρήσαμε κανονικά οικογενειακώς από την μέρα που έκλεισαν τα σχολεία. Έπρεπε να κάνουμε μία μετακόμιση και βρήκαμε ένα σπίτι έναν όροφο πιο κάτω στην ίδια πολυκατοικία, βάψαμε λοιπόν το σπίτι και μετακομίσαμε σιγά σιγά γεμίζοντας τον χρόνο μας και έχοντας πάντα κάτι να κάνουμε μη παρακολουθώντας τηλεόραση από ένα σημείο και μετά. Τα απογευματάκια βολτούλα στα γύρω τετράγωνα με το σχετικό εξοδόχαρτο περί ατομικής άθλησης πολύ γαριδάκι, μουσική, χόμπι. Απολαύσαμε ηρεμία και ησυχία η γειτονιά ήταν ξαφνικά ανθρώπινη και ο αέρας πιο καθαρός και ζήσαμε σίγουρα και ένα μοναδικό και αξέχαστο Πάσχα, το πρώτο Πάσχα στη ζωή μου στην Αθήνα. Περάσαμε πολύ χρόνο μαζί οι τρεις μας κάτι που που είχαμε στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Η κατάσταση έτσι όπως μας επιβλήθηκε ήταν μια αναγκαστική παύση στους ρυθμούς των περισσότερων από εμάς που ζούμε και εργαζόμαστε στην Αθήνα και μας έδωσε χρόνο!
Βλάσης, εργαζόμενος στο χώρο της εστίασης - Service
Στην αρχή της καραντίνας ένιωσα τον εαυτό μου άτυχο, επειδή ανήκα σε αυτούς που έπρεπε πηγαίνουν ακόμα στη δουλειά τους. Για δυο λόγους: και επειδή ωραίο θα ήταν ένα «διαλειμμάκι» κι επειδή αναγκαζόμουν να μπαίνω σε πολλά Μ.Μ.Μ. με ότι αυτό συνεπάγεται. Στο θέατρο δεν πραγματοποιούνταν μεν παραστάσεις, δεν πουλούσαμε δηλαδή εισιτήρια, αλλά ακυρώναμε στο φουλ όλα εκείνα τα εισιτήρια που είχαν προπωληθεί για τις ερχόμενες παραγωγές.
Οι θεατές χρειάζονταν τα δεσμευμένα τους χρήματά κι εμείς έπρεπε να είμαστε εκεί να τους τα επιστρέφουμε. Εντυπωσιάζομαι που υπάρχουν θεατές, οι οποίοι αντιμετωπίζουν το κλείσιμο των θεάτρων, όπως θα αντιμετώπιζα εγώ –υποθετικά μιλώντας- το κλείσιμο της ίδιας της ΔΕΗ. Τόσο μανιώδεις! Σχεδόν ζουν για να πηγαίνουν σε παραστάσεις. Κάποιοι πάλι, ελάχιστοι, δεν δέχονται καν τα χρήματά τους πίσω, ώστε να στηρίξουν με αυτό τον συμβολικό τρόπο τον πολιτισμό. Μετά από αυτά έχω νιώσει ότι αποτελώ μία βίδα σε ένα σύστημα, που για κάποιους ανθρώπους είναι ζήτημα ακόμα και ψυχικής υγείας.
Δείτε ακόμη
Η μετακίνηση με τα Μ.Μ.Μ, καθώς η δουλειά μου είναι μακριά και δεν διαθέτω Ι.Χ., ήταν και είναι ένα από αυτά που συνεχίζουν να με απασχολούν περισσότερο. Αν και φοράω πάντοτε μάσκα, ο αριθμός των επιβατών συνεχώς πληθαίνει κι εγώ νιώθω απροστάτευτος. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί, αλλά δεν έχω κι άλλη επιλογή. Το μετρό το έκοψα, βέβαια. Μόνο υπέργεια μέσα πλέον. Ακόμα κι αν είναι η ιδέα μου, αισθάνομαι πιο ασφαλής.
Ο κλάδος του πολιτισμού, όπως όλοι ξέρουμε, είναι από τους περισσότερο πληττόμενους. Σε διεθνές επίπεδο η κανονικότητα θα αργήσει πολύ να επιστρέψει. Δηλαδή, δεν το βλέπω να συμβαίνει πριν την άνοιξη του 2021. Αυτό από μόνο του δημιουργεί ανασφάλεια. Ωστόσο, δεν κρίνω πως το θέατρο θα πληγεί όσο ο κινηματογράφος. Το θέατρο προϋποθέτει την συνύπαρξη ανθρώπων στον ίδιο χώρο. Δεν υποκαθίσταται με καμία μαγνητοσκοπημένη παράσταση. Αυτά είναι ημίμετρα. Όσο καιρό ακόμα η τεχνολογία δεν θα μπορεί να υποκαταστήσει όλες τις αισθήσεις του ανθρώπινου σώματος, να δημιουργήσει δηλαδή τις αντίστοιχες ηλεκτρονικές, το θέατρο θα υφίσταται.
Πιθανολογώ πως οι επιπτώσεις του ίδιου του Κορωνοιού και των μέτρων προφύλαξης θα έχει και μακροπρόθεσμα αντίκτυπο στη δουλειά μου. Λιγότερες παραστάσεις με λιγότερους θεατές σημαίνει λιγότερα εισιτήρια και κατά συνέπεια ελαττωμένη αναλογικά ανάγκη για ταμίες. Γενικά ανησυχώ. Όχι τόσο για τώρα. Κυρίως για μετά τον Οκτώβριο. Από την άλλη, βλέπω ανθρώπους που είναι σε χειρότερη μοίρα από μένα και ηρεμώ. Ευτυχώς είμαι προνοητικός κι έχω φροντίσει για μία «στραβή». Οπότε δεν με αγχώνει να μείνω και τρεις ή τέσσερις μήνες χωρίς εισόδημα. Αλλά αυστηρά μέχρι εκεί! Γιατί ποιος μου εγγυάται ότι ξημερώνοντας η πρώτη μέρα του πέμπτου μήνα ανεργίας εγώ θα έχω βρει την επόμενη δουλειά μου;
Δημήτρης, Ταμείο Θεάτρου
*Για λόγους διακριτικότητας και προστασίας προσωπικών δεδομένων τα στοιχεία των εργαζομένων παρέμειναν στο μικρό όνομα και την ιδιότητά τους στις περισσότερες συνεντεύξεις.
Συντάκτης: Κλέλια Α.
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
