Εικόνα
Συντάκτης: Nancy Angelopoulou
Όταν οι τέχνες συνδιαλέγονται και ο ίδιος δημιουργός δύναται να εκφράσει μία ιδέα με διαφορετικά μέσα, το αποτέλεσμα είναι ολοκληρωμένο και μεταφέρει το μήνυμά του με αμεσότητα. Η περίπτωση της συνάντησης του Χρήστου Πυθαρά και του Ντίνου Τσέλη στο ντουέτο των Ception of Ty είναι ένα ιδιαίτερο παράδειγμα συνάντησης των Τεχνών. Η ατμοσφαιρική και κινηματογραφική μουσική του Ντίνου, συναντά την απαγγελόμενη ποίηση του Χρήστου.
Οι Ception of Ty, εκτός από το ηχητικό σκέλος, ξεχωρίζουν και για την οπτικοποίηση της μουσικής τους, καθώς πολλά από τα κομμάτια τους συνοδεύονται από βίντεοκλιπ τα οποία δημιουργούν οι ίδιοι. Μη ξεχνάτε πως οι δυό τους συναντήθηκαν όταν ο Ντίνος έντυσε μουσικά ταινίες του Χρήστου, τον οποίο κυρίως γνωρίζουμε με την ιδιότητα του σκηνοθέτη.
Η αποτύπωση της δικής τους οπτικής για την πραγματικότητα δίνει ακόμα ένα βίντεο για το κομμάτι Essay #2 από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους "Essays on Nothing".
Δείτε το βίντεοκλιπ και στη συνέχεια αποκρυπτογραφήστε το στη συνέντευξη που ακολουθεί:
Ποια ήταν η ιδέα του κλιπ και πως συνδέθηκε με το κομμάτι;
Χ.Π: Η πρωταρχική ιδέα, ήταν σε πρώτο επίπεδο να δείξουμε την άρρωστη σχέση που συνάπτει ένας νεκρόφιλος άντρας με το θύμα του, που για εκείνον όμως είναι η σύντροφος του. Ο χαρακτήρας αυτός δηλαδή, στο μυαλό του δε καταλαβαίνει καθαρά ότι κάνει κάτι άρρωστο. Απλουστευμένα κοιτώντας το λοιπόν, είναι η περιγραφή μιας άρρωστης σχέσης. Καταλάβαμε όμως, και λόγω της εποχής και των σημείων των καιρών μας, ότι η ιστορία αυτή είναι ανοιχτή σε περισσότερες από μία ερμηνείες και κουβαλά διαφορετικά επίπεδα ανάγνωσης λόγω και των ερεθισμάτων και πληροφοριών που μαθαίνουμε καθημερινά να βγαίνουν στην επιφάνεια, από έκτροπα επαναλαμβανόμενα που για καιρό ήταν κεκαλυμμένα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, η ιστορία του βίντεο δεν είναι εμπνευσμένη από αυτές τις θεματικές της έμφυλης βίας ή της εμπορίας ανθρώπων, δεν θέλω να το παίξουμε ιστορία και να πούμε ότι και εμείς μέσω ενός κομματιού βάζουμε το λιθαράκι μας στη κατακραυγή απέναντι στη κάθε εκμετάλλευση, καμία σχέση. Ένα απλό κλιπ κάναμε, όσο ακραίο, προκλητικό ή έξυπνο στο τρόπο δήλωσης του μπορεί να θεωρηθεί. Ή ό,τι θεωρηθεί, τέλοσπαντων. Η έμφυλη βία όμως, ο εξαναγκασμός, το trafficking είναι καταστάσεις πραγματικές και καθημερινές, πολλές φορές όχι μόνο χωρίς να τις γνωρίζουμε αλλά δίχως κυρίως να αντιλαμβανόμαστε πόσο κοντά μας είναι. Πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό, για να μπορούμε να αναγνωρίσουμε και ίσως ακόμα να πράξουμε την όποια μικρή ή μεγάλη μορφή αντίδρασης ή αντίστασης.
Επιλέγεις σκληρές εικόνες ωμού ρεαλισμού σε αυτό το βίντεο.. ποια ήταν η πρόθεσή σου;
Χ.Π: Η αλήθεια είναι ότι το όποιο ρεαλιστικό ύφος εμπεριέχεται σε αυτή την ιστορία, δεν είναι καθόλου σκληρό σαν εικόνα, αν το σκεφτείς. Αν αντί για μια νεκρή γυναίκα, ήταν μια κανονική σύντροφος θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια σχεδόν ειδυλλιακή σχέση. Ένα ζευγάρι που χορεύει βαλς σφιχταγκαλιασμένο, μια γεμάτη μπανιέρα με κεράκια τριγύρω, ένας άντρας που στεγνώνει τα μαλλιά της συντρόφου του, πράγματα τόσο ρομαντικά και τρυφερά, που μάλλον όμως ελάχιστοι τα έχουμε πράξει. Εμείς, οι κανονικοί, οι σωστοί άντρες, γιατί δεν ζούμε τις σχέσεις μας κατά αυτόν το τρόπο; Μήπως παρά είναι ρομαντικές και σαχλές εικόνες, για εμάς που έχουμε μάθει να είμαστε άγρια αρσενικά;
Εδώ βέβαια είναι που έγκειται η νοσηρότητα και η ειρωνεία του κλιπ. Ό,τι χρειάζεται ένας άρρωστος, νεκρόφιλος άντρας για να φέρει αυτές τις στιγμές μέσα σε μια σχέση και εμείς αυτό που αυτόματα αναγνωρίζουμε είναι το πόσο σκληρές εικόνες είναι. Μα για εκείνον, εμπεριέχουν τόση τρυφερότητα και στοργή στο τρόπο που τις πράττει. Η μόνη πραγματικά σκληρή εικόνα (δεν αναφέρομαι στην συνθήκη της ιστορίας που είναι η νεκροφιλία - κατάσταση άρρωστη και διαστροφική) είναι και η μόνη υπερρεαλιστική ή συμβολική εικόνα που έχει το κλιπ, το ότι δηλαδή πετά και ξεφορτώνεται τη σύντροφο του μέσα σε ένα σκουπιδοτενεκέ, όταν έχει τελειώσει μαζί της. Αυτός βέβαια, είναι άρρωστος και το κάνει, εμείς ποτέ δε θα κάναμε κάτι τέτοιο, σωστά; Κανείς μας δεν το έχει κάνει άλλωστε, να πετάξει "σκουπίδια" σε μία ή έναν σύντροφο του. Ή μήπως; Απλά, μερικές φορές δεν έχει χρειαστεί ένας κάδος σκουπιδιών για να ξεφορτωθούμε με επαίσχυντο τρόπο ανθρώπους από τη ζωή μας.
Πολλές φορές συμβαίνει κάτι απάνθρωπο στην πραγματική ζωή και οι γύρω κλείνουν αυτιά και μάτια αντί να βοηθήσουν.. έχει γίνει πιο εύκολο στις μέρες μας κατα τη γνώμη σου να αναζητήσει κάποιος βοήθεια;
Ν.Τ.: Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα καθώς θίγεις ένα ζήτημα που με απασχολεί προσωπικά. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να κλείνει και αυτός τα μάτια και τα αυτιά του αντί να βοηθάει τον συνάνθρωπό του με πρόσχημα είτε ότι δεν εμπιστεύεται τον απέναντί του, είτε ότι δεν έχει χρόνο, είτε ότι θα βρεθεί κάποιος άλλος να βοηθήσει... Δυστυχώς έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μεταξύ μας και έχουμε εθιστεί πια στο να βλέπουμε ανθρώπους να υποφέρουν, κάποιες φορές δε και με μία χαιρεκακία καθώς απαλύνει τα δικά μας προβλήματα και το πως βλέπουμε τον εαυτό μας. Το θέμα κατά τη γνώμη μου δεν είναι τόσο αν τα ίδια μπορεί να τα πάθουμε και εμείς, όσο η έλλειψη ανθρωπιάς, ο φόβος και η μιζέρια που μας έχει κατακλύσει.
Τώρα και με την πανδημία του Covid αυτό έχει γίνει ακόμα πιο έντονο. Όλοι κλεινόμαστε στο καβούκι μας και ταυτίζουμε την κοινωνικότητά και δράση μας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα σχόλια και τα likes. Ωστόσο λόγω του ότι στις μέρες μας έχουν διαμορφωθεί διάφοροι φορείς, και κάποιοι είναι πολύ ευαισθητοποιημένοι (ίσως το να δείχνεις ευαισθητοποιημένος είναι και της μόδας) αυτό εν τέλει σίγουρα βοηθάει σημαντικά στην αναζήτηση βοήθειας από αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη κάνοντάς το ευκολότερο σε σχέση με άλλες εποχές.
Χ.Π.: Σε καθημερινή βάση συμβαίνουν απάνθρωπα γεγονότα, από όπου και αν το πιάσεις. Στη πολιτική, σε κοινωνικό, σε εργασιακό, σε οικογενειακό επίπεδο... Στα ζώα και στη φύση, εκεί είναι που του δίνουμε να καταλάβει. Αν μια ιδέα είναι που επικρατεί παγκοσμίως είναι της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Αυτό έχει ως συνέπεια, φοβισμένοι και καχύποπτοι άνθρωποι να περιφέρονται στους δρόμους κοιτώντας μόνο την ατομική τους βολή, άντε και του τρομαχτικά κοντινού τους περίγυρου.
Ενδιαφέρον έχει βέβαια, ότι στην απάντηση μου χρησιμοποιώ το τρίτο πρόσωπο, ωραία βγάζω ο ίδιος το κωλαράκο μου από τη μέση - τη δική μου θέση στα πράγματα. Τουλάχιστον, πιστεύω ότι όσοι έχουν υπάρξει θύματα όποιου είδους αδικίας φοβούνται λιγότερο την όποια έννοια κατακραυγής από την ομήγυρη και ζητούν βοήθεια ή υψώνουν την φωνή τους.
Εικόνα
Πότε σχηματίζετε στο μυαλό σας, τις εικόνες που συνοδεύουν τα κομμάτια, πριν ή μετά τη μουσική δημιουργία;
Χ.Π: Η μουσική είναι που θα έρθει να δώσει όγκο στους στίχους και να δημιουργήσει τη τελική μορφή του κάθε κομματιού, το ύφος και την ατμόσφαιρα του. Κατά συνέπεια, αφότου έχουμε το κάθε κομμάτι ολοκληρωμένο, μπαίνουμε στη διαδικασία να βρούμε τι θέλουμε να αφηγηθούμε σαν οπτική ιστορία του. Πολλές φορές βέβαια, μια ιδέα μπορεί να προυπάρχει, μα και πάλι θα πρέπει να νιώθουμε ότι ταιριάζει με το ύφος του τελικού κομματιού για να την ακολουθήσουμε.
Μια μελωδία γλυκιά, σαν βαλς που έρχεται σε σύγκρουση με λέξεις και εικόνες.. πως προσέγγισες Ντίνο τη σύνθεση όταν ήρθε να συνδεθεί με τους στίχους και πως νιώθεις ότι συνδέεται με το βίντεο;
Δείτε ακόμη
Ν.Τ: Οι στίχοι σε ένα πρώτο επίπεδο αφορούν στην ερωτική απογοήτευση που βιώνει ένας νέος άντρας και στην απορία που εκφράζει γιατί η κοπέλα του τον εγκατέλειψε. Κάτι δηλαδή που όλοι λίγο πολύ έχουμε βιώσει ή προκαλέσει. Ως εκ τούτου, μουσικά προσέγγισα τους στίχους με την νοσταλγία και την ανάλαφρη ατμόσφαιρα που αυτοί αποπνέουν, χωρίς δραματικούς τόνους. Αυτό είναι το φανερό.
Χ.Π: Ενδιαφέρον βέβαια έχει ότι μέσα σε αυτή την απορία του χαρακτήρα του κομματιού, αυτός λέει "and then she left / I know there is a huge gap as to why" εννοώντας μάλλον ότι η κοπέλα δεν ξύπνησε μια ωραία πρωία και τη κοπάνησε, κάποια συμβολή θα είχε και η δική του θέση ή τρόπος μέσα στη σχέση τους, αλλά καλύτερα "ας μη μιλήσουμε γι' αυτό τώρα".
Ν.Τ: Στο βίντεο ο Χρήστος θέλησε να δώσει μία άλλη προσέγγιση, μία δεύτερη ανάγνωση μιας φαινομενικά καθημερινής ιστορίας. Μέσα από την πλευρά ενός ανθρώπου ψυχικά άρρωστου ο οποίος χρησιμοποιεί έναν άνθρωπο - πτώμα και μετά τον πετάει στα σκουπίδια. Είναι μία αλληγορική προσέγγιση που ίσως έχει σκοπό να προβληματίσει για το πόσο βίαιοι (κυριολεκτικά και συναισθηματικά) μπορούμε να γίνουμε. Στην περίπτωση αυτή, η μουσική είναι εντελώς κόντρα στην εικόνα, δημιουργώντας μια αντίστιξη που προκαλεί ενδιαφέρον και μια αίσθηση μαύρου χιούμορ.
Εικόνα
Εικόνα
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
