Γράφουν

STIR OF ECHOES (1999): Ταινιάρα ζητά 2η ευκαιρία. 19χρονη από σπίτι επιθυμεί παρακολούθηση από ώριμο σινεφίλ, τα ποπ κορν δικά του.

Turd Ferguson. Ο καυστικός σινεφίλ μας συντάκτης μιλά και σχολιάζει, κρίνει και συγκρίνει, βασιλιάδες και ταινίες. Από Βασιλιάδες έχουμε Κάρολο, Elvis και Steven KING, και από ταινίες Έκτη Αίσθηση, Λάμψη και το Stir of Echoes, σαν πρωταγωνιστές.

συντάκτης: Turd Ferguson
 

Ήρθε ο Κάρολος με την Καμήλα και ξεχάσαμε τον αποκλεισμό μας στη Eurovision. Μου την δίνει όταν ένα σημαντικό γεγονός καπελώνει ένα άλλο λόγω ατυχών χρονικών συγκυριών. Μιας και μιλάμε για βασιλιάδες το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί μια μέρα του 1977 με τον θάνατο του Presley και το πρώτο (και τελευταίο) εκτός ηλιακού μας συστήματος σήμα που ανιχνεύτηκε ποτέ από ραδιοτηλεσκόπιο (wow signal). Δεμπαναμπουνκαιστοπενταγωνο οι Ε.Τ. και ο Στάλιν μαζί τους, εδώ πέθανε ο Elvis, λέγαν τότε… Δεδομένων των παραπανίσιων κιλών και των αποκριάτικων κουστουμιών που φορούσε ο  Elvis τα τελευταία του χρόνια, μπορεί το σήμα όταν αποκωδικοποιηθεί να είναι κάτι σαν "ερχόμαστε για τον χοντρό Φλωρινιώτη", αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: right place, wrong time. 

Περίπου έτσι έγινε και το 1999 με το Stir Of Echoes και το 6th Sense. Όλοι είδαν τη δεύτερη. Παρόμοιο θέμα και στις 2, με μικρό αγοράκι που λέει "I see dead people’’ (copyright) με τη διαφορά πως το 6th Sense είχε ένα τρελό plot twist στο τέλος (όχι, ο Bruce Willis δεν αποκαλύπτει πως φοράει περούκα). Σκηνοθετικά, σίγουρα το 6th Sense μοιάζει ταινία από το μέλλον εν σχέση με το σχεδόν 80’s Stir Of Echoes (θα μπορούσε να την είχε σκηνοθετήσει ο αγαπημένος μου 80’s σκηνοθέτης, Κάρπεντερ). Διαχρονικά όμως η πλάστιγγά μου γέρνει προς το Stir Of Echoes μιας και το 6th Sense μοιραία δεν κάνει την ίδια αίσθηση με την πρώτη φορά, όπως οι περισσότερες ταινίες με ανατροπή στο τέλος.   



Εικόνα
Stir of Echoes

 

Εκτός από την συγκυρία με το 6th Sense, το Stir of Echoes είχε να αντιμετωπίσει το γεγονός πως στην ουσία είναι μια μικρή ΛΑΜΨΗ (του Κιούμπρικ). Και εκεί ο μπόμπιρας βλέπει φαντάσματα, ο μπαμπάς Nicholson έχει καλλιτεχνική φλέβα αλλά αναγκάζεται να κάνει μια βαρετή δουλειά χωρίς απαιτήσεις και τελικά θα δει και αυτός φαντάσματα και κάπου στη μέση η γυναίκα του Nicholson, μια σύζυγος-μάνα βγαλμένη από Ελλάδα, προσπαθεί να κρατήσει την καθημερινή τους ρουτίνα ενώ γύρω της σκάνε τσουνάμι. Και τα 2 διαδραματίζονται κυρίως σε ένα οίκημα που δεν τους ανήκει, το οποίο στη ΛΑΜΨΗ μαθαίνουμε πως είναι χτισμένο πάνω από ινδιάνικους τάφους. Επίσης οι μόνοι που καταλαβαίνουν τις ικανότητες των μικρών αγοριών στις δύο αυτές ταινίες είναι δύο αφροαμερικάνοι με ξυρισμένο κεφάλι (κάπως ειρωνικό στο Stir Of Echoes μιας και κυρίως βλέπουμε πάνλευκους να λένε πόσο καλά περνάνε στη γειτονιά τους). 

Αν και η ΛΑΜΨΗ είναι παλιότερη ταινία από το Stir of Echoes, στα βιβλία που βασίστηκαν ισχύει το ανάποδο, με τον διάσημο Stephen Κing (πολλοί βασιλιάδες γμτ) να αναφέρει συχνά σαν μεγάλη επιρροή του τον συγγραφέα του Stir Of Echoes. 

Από μεταγενέστερες ταινίες θα έλεγα ότι το τέλος της θυμίζει το τέλος του Donnie Darko, αλλά με happy end. Ανά στιγμές νόμιζα πως έβλεπα το Mystic River, άλλη μια ταινία που διαδραματίζεται πάνω κάτω σε ένα οικοδομικό τετράγωνο με έγκλημα ανήλικης και επίσης ο Bacon έχει και εδώ έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. (hint για όποιον παίζει το six degrees of Kevin Bacon).

 

Εικόνα
Stir of Echoes


Εικόνα
Stir of Echoes

 

Για να δούμε όμως, όχι με τι μοιάζει, αλλά τι είναι. Πρώτο πλάνο η πρόσοψη του σπιτιού και πρώτη σκέψη πως μοιάζει με το σπίτι από το PSYCHO, αδιόρθωτος. Πρώτη σκηνή αμέσως μετά, το αγοράκι σπάει τον 4ο τοίχο και μας μιλάει, ενώ όσον αφορά τη μουσική που ακούμε σαν soundtrack όταν κάνει zoom out η κάμερα βλέπουμε πως είναι ο ίδιος ο Bacon που παίζει κιθάρα ενώ προσέχει τον γιο του. Λίγο ανορθόδοξος εώς απαγορευτικός τρόπος για να ξεκινήσεις μια ταινία, αν και τελικά το κάδρο δένει και έχει και μια γλυκιά πατρική οικειότητα, θα έλεγα. Ύστερα ο Bacon μαθαίνει πως η γυναίκα του είναι πάλι έγκυος και ψιλοφρικάρει (goodbye rock ‘n’ roll, καλωσήρθατε υπερωρίες). Του τα πρόλαβε βλέπεις η κουνιάδα του η χαρτορίχτρα! Σαν να μην έφτανε αυτό (ααααα, γουλιά ελληνικού με καϊμάκι) την προκαλεί μπροστά στους γείτονες να τον υπνωτίσει για να της αποδείξει πως όλα αυτά είναι κουταμάρες και από τότε γίνεται σαν το γιο του. Από εκεί που άκουγε Dead Kennedys τώρα θα ακούει dead people. Να η ευκαιρία του λοιπόν να ξεφύγει από την μονότονη και ‘’κανονική’’ ζωή που δεν πίστευε ποτέ πως θα ζούσε.


// 
Δείτε ακόμη: 

Μια αναδρομή στην τέχνη της κινούμενης εικόνας
Ο ιστορικός κινηματογράφος ΑΑΒΟΡΑ της Νεάπολης. Αφιέρωμα!

// 

Στην αρχή δεν του αρέσει, μετά προσπαθεί να το διώξει, μετά αποτυγχάνει να το αναπαράγει on demand και στο τέλος αφήνεται και βλέπει πως είναι αυτό που, λυτρωτικά, πρέπει να κάνει.

Από θέμα ερμηνειών είναι βασικά one man show του Βacon. Όχι απαραίτητα κακό σε τέτοιου είδους ταινίες, ιδίως όταν μεταμορφώνεται σε Nicholson από τη μέση της ταινίας και μετά. Όσον αφορά τηn κριτική στην κοινωνία, δείχνει τη μεσοαστική ζωή στα προάστια με τα πάρτυ μεταξύ γειτόνων που όμως δεν είναι τόσο φιλικά όσο θέλουν να φαίνονται, πιο πολύ ευκαιρία για αλκοόλ και κακεντρεχειών είναι μεταξύ βαριεστημένων horny 40άρηδων.

Έχει πολλούς συμβολισμούς, από την ύπνωση που είναι στην ουσία το ίδιο το σινεμά, από τους λάκκους που σκάβει και για τον εαυτό του αλλά και για ένα fax που θα έρθει αμέσως μετά, από τον κίνδυνο να καταστρέψει το σπίτι του και την οικογένειά του χτυπώντας τα από τα θεμέλια με τις τρέλες που κάνει και από τα τραίνα (της ζωής?) που περνάνε. Όλα αυτά, χωρίς όμως να ανήκει στην κατηγορία ταινιών "και αν μετά την ύπνωση δεν ξύπνησε ποτέ και ότι συμβαίνει είναι ένα όνειρο?" Εκτός βέβαια αν όλη η ταινία μετά την ύπνωση είναι το αποτέλεσμα της φρίκης που τρώει όταν έμαθε πως έρχεται και άλλο παιδί, οπότε υπνωτισμός for ever! Η ουσία είναι πως το έδαφος υπάρχει σε κάθε "υπερφυσική" ταινία για να αναλυθεί ποικιλοτρόπως, αλλά η συγκεκριμένη κυριολεκτικά σε υπνωτίζει για να ακολουθήσεις το δρόμο που θέλει να πάρεις. Πρέπει να σημειωθεί πως η διαδικασία της ύπνωσης που παρακολουθούμε είναι τόσο ρεαλιστική, που αναγκαστικά ο σκηνοθέτης διαλέγει μουσική στο τέλος της σκηνής για να ‘’ξυπνήσει’’ τους θεατές.

 

Εικόνα
Stir of Echoes

 
 
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ο τρόπος που διάλεξε ο σκηνοθέτης να μεταφέρει το βιβλίο στην μεγάλη οθόνη. 40 χρόνια δεν είναι μικρό χρονικό διάστημα ιδίως στον 20 ο αιώνα και πολλά έχουν αλλάξει από το 1958 που δημοσιεύτηκε το βιβλίο μέχρι το 1999 που βγήκε η ταινία. Στην περίπτωση αυτή ο κάθε σκηνοθέτης διαλέγει είτε η ταινία να είναι εποχής είτε να την αποδώσει στην σύγχρονη πραγματικότητα. Εδώ όμως έχουμε κάτι ενδιάμεσο. Η ταινία είναι στο σήμερα αλλά χωρίς κινητά και ίντερνετ (του 99 βέβαια με τον υπέροχο θόρυβο του μόντεμ, θρίλερ από μόνο του) με γειτονιές αποκλειστικά με ιταλο/ιρλανδοαμερικάνους και γενικότερα με ένα κλίμα χαλαρότητας. Με τον τρόπο αυτό κριτικάρει την αμερικάνικη ‘’επιδερμική’’ ηρεμία των προαστείων, που αν στα μέσα του 1950 ήταν η νέα μόδα και ο τρόπος να ξεχαστεί ο μέσος αμερικάνος από τον ψυχρό πόλεμο, τον φόβο πυρηνικού ολέθρου και τους αφροαμερικάνους που ήταν πλέον μακριά τους, σήμερα τα προάστια εξακολουθούν να είναι το οχυρό των παλιών καλών ημερών. Ο χρόνος δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα με την υπόλοιπη χώρα, και όποιος προσπαθήσει να το αλλάξει αυτό θα έχει πρόβλημα από τους kings of the hill.

Αξίζει λοιπόν να βγει από την σκιά του 6th Sense (αν και τα φαντάσματα δεν έχουν σκιές) ίσως πιο πολύ από όλα για την απλή-συμβιβασμένη γυναίκα του που τις αρέσουν όλα όπως είναι και δεν έχει τα supernatural χαρίσματα του άντρα της και του παιδιού της, αλλά αυτή τελικά θα τους σώσει με το γυναικείο ένστικτο, την ανώτερη μορφή δύναμης της ανθρωπότητας και του σύμπαντος, γενικότερα, που βαδίζει χέρι-χέρι μαζί με το "σταλεγα εγώ" αμέσως μετά. Πέρα από την πλάκα η αλήθεια είναι πως σε όλη την ταινία οι γυναίκες είναι αυτές που προσφέρουν ενώ οι άνδρες ασχολούνται αποκλειστικά με τους γιους τους μπας και κάνουν αυτά που δεν κατάφεραν οι ίδιοι και για αυτό τώρα είναι εγκλωβισμένοι στο αμερικάνικο όνειρο. Και μάλλον αυτό είναι το απόλυτο στοιχείο τρόμου της ταινίας.

συντάκτης: Turd Ferguson
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebookinstagramtwitteryoutube

Ο οδηγός της πιο ζωντανής και ανήσυχης περιοχής της Αθήνας.

Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube

Στην ίδια κατηγορία

Το εξειδικευμένο κατάστημα ξυλείας, ειδών κιγκαλερίας και χρωματοπωλείο του Σωτήρη και της Νίκης για ό,τι χρειαζόμαστε για το σπίτι, το μπαλκόνι, την αυλή και όλα τα μαστορέματα του σπιτιού μας. Ξυλεία, χρώματα...

think

H Πρωτοβουλία Μεταπτυχιακών και Υποψηφίων Διδακτορισσών /ων της Αρχιτεκτονικής του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, μας καλεί να συμμετέχουμε και να στηρίξουμε το μονοήμερο δράσεων, που διοργανώνει στον προαύλιο του...

think

Ένα όνομα, δύο εξειδικευμένα καταστήματα με διαφορετικό χαρακτήρα αλλά κοινό σκοπό να βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων της πόλης και της γειτονιάς. Στο καινούργιο Growshop του Cannabisos Seeds στο 19 της Ζωοδόχου...

think

Πρόσφατα Άρθρα

Newsletter