Εικόνα
ρεπορτάζ/φωτογραφίες: Διονύσης Ρόκος
Από το βράδυ κιόλας των εκλογών οργανώθηκαν αυθόρμητες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε πολλές αμερικάνικες πόλεις, αλλά μια εβδομάδα μετά αυτή η αντίδραση έχει πάρει μια πιο οργανωμένη, κινηματική μορφή. Απ’ότι φαινόταν η σαββατιάτικη διαδήλωση θα είχε μεγάλη συμμετοχή. Ξεκινήσαμε το μεσημέρι από τη Union Square, μια ιστορική πλατεία, η οποία χρησιμοποιείται διαχρονικά σαν σημείο συνάντησης ή λήξης διαδηλώσεων. Από το 1861, αμέσως μετά την παράδοση του Φορτ Σάμτερ στα χέρια των Νοτίων και ουσιαστικά την έναρξη του αμερικανικού εμφυλίου, περίπου 250.000 υποστηρικτές της Ένωσης είχαν μαζευτεί σε αυτή την πλατεία, στη μεγαλύτερη εκδήλωση που είχε δει -μέχρι εκείνη τη στιγμή- η Αμερική. Το όνομα βέβαια δεν το πήρε γι’αυτό το λόγο, ούτε για το γεγονός ότι ο χώρος έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές σαν χώρος συγκέντρωσης διάφορων σωματείων. Η πλατεία ονομάστηκε Union Square λόγω της τοποθεσίας της, αφού βρισκόταν στη συμβολή δύο κεντρικών οδών της εποχής. Εκεί, ένα φορτηγάκι με ηχεία και μουσική έδινε το ρυθμό ενώ διαδηλωτές γυρόφερναν ανάμεσα στους μικροπωλητές της πλατείας. Απλός κόσμος, μετανάστες, μαθητές, φοιτητές, άτομα από τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, οικογένειες με παιδιά μέχρι και βετεράνοι του αμερικανικού στρατού άρχισαν να γεμίζουν την πλατεία.
Ξεκινήσαμε με τα πόδια για την 5η λεωφόρο απ’όπου θα φτάναμε έξω από τον πύργο του Τραμπ, εκεί όπου συγκεντρώθηκε ο κύριος όγκος των διαδηλωτών. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν εκεί: “Not my president”, “pay your taxes”, “say it loud, say it clear, immigrants are welcome here”, “this is what democracy looks like”και το αγαπημένο “hands too small, can’t build a wall”. Είχε αρκετές χιλιάδες κόσμου, ούτε 1-2 που είπαν στα κανάλια αλλά δεν πρέπει να ήταν πάνω από 10.000 διαδηλωτές, απαράδεκτο νούμερο βέβαια για μια πόλη των 10 εκατομ. κατοίκων. Τα αίματα πήγαν να ανάψουν όταν κάποια στιγμή εμφανίστηκαν 4-5 οπαδοί του Τραμπ εν μέσω αποδοκιμασιών, αλλά όσο έκατσα εκεί εκτός από τις χειρονομίες και τα απαραίτητα ‘γαλλικά’ δεν κλιμακώθηκε η ένταση. Γενικότερα, τα νεύρα είναι αρκετά τεντωμένα στη χώρα αυτή τη στιγμή.
Εικόνα
Εικόνα
------
Ακολουθήστε το inExarchia | facebook - instagram - twitter - youtube
------
Εικόνα
Make America Hate Again
Οι εκλογές αυτές δίχασαν τη χώρα για τα καλά. Από τη μία μεριά οι οπαδοί του Τραμπ γελάνε χαιρέκακα και από την άλλη οι πολέμιοι του, ορκίζονται πως δεν θα δεχτούν το αποτέλεσμα των εκλογών και αποτελούνται από οπαδούς της Χίλαρι, του Σάντερς, του Πράσινου Κόμματος, ακτιβιστές και διάφορες άλλες αυτόνομες ομάδες. Το κυριότερο επιχείρημά τους είναι πως η Κλίντον και όχι ο Τραμπ κέρδισε τους περισσότερους ψήφους στις εκλογές (Popular Vote). Κάποιες πιο ψύχραιμες φωνές τους καλούν όλους να κοιτάξουν την επόμενη μέρα ενωμένοι, αλλά όπως έχουν τα πράγματα δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτό. Ήδη έχουν αναφερθεί ξυλοδαρμοί, απειλές και προκλήσεις μεταξύ των ψηφοφόρων των δύο κομμάτων δημιουργώντας πριν την ανάληψη της εξουσίας από το νέο πρόεδρο, ένα πολεμικό κλίμα. Πολλοί ανησυχούν για την έκταση που μπορεί να πάρει αυτός ο διχασμός και μάλλον έχουν δίκιο αν σκεφτεί κανείς πως οι αμερικανοί δεν φημίζονται για την αυτοσυγκράτησή τους και μιλάμε για μια χώρα στην οποία κυκλοφορούν ελεύθερα περίπου 300 εκατομμύρια όπλα.
Και πώς να κάνεις ανακωχή με τους ψηφοφόρους ενός προέδρου που αντιπροσωπεύει όλα όσα απεχθάνεσαι; Οι οπαδοί του Τραμπ δεν φημίζονται για το ανοιχτό μυαλό, ούτε για την προτίμησή τους σε συζητήσεις με λογική και επιχειρήματα. Θεωρούν τον δισεκατομμυριούχο Τραμπ αντισυστημικό κάτι που κάνει τα χρυσά πόμολα σε κάποια βίλα των Ρότσιλντ να σκάνε στα γέλια. Πιστεύουν στ’αλήθεια πως θα προωθήσει τα συμφέροντα των μεροκαματιάρηδων λευκών, θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα διώξει τους ‘κακούς’ μεξικάνους. Επίσης το πιο εκνευριστικό πράγμα είναι η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας, ένα κοινό χαρακτηριστικό των φανατικών φωνών παντού. Στις κατηγορίες ότι ο Τραμπ στηρίζεται από ρατσιστικές ομάδες σαν την ΚΚΚ δεν απαντούν ξεκάθαρα, αραδιάζοντας ένα σωρό δικαιολογίες που θυμίζουν πολύ το «είναι αρχαιοελληνικός χαιρετισμός». Στις κατηγορίες ότι ο Τραμπ είναι σεξιστής απλά το αρνούνται και ας έχει υποστηρίξει δημόσια τη σεξουαλική παρενόχληση με το «grab them by the pussy» και από το γεγονός πως δεκάδες γυναίκες έχουν βγει και τον έχουν κατηγορήσει δημόσια. Όπως είπε πολύ εύστοχα μια κοπέλα: «Βγαίνω σήμερα από το σπίτι μου γνωρίζοντας πως 1 στους 2 αμερικανούς επικροτεί τη σεξουαλική παρενόχληση». Να προσθέσω και τον ρατσισμό, την άρνηση της κλιματικής αλλαγής, τον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
-----------
Δείτε ακόμη:
- Η μάχη των αμερικάνων ιθαγενών ενάντια στον Αγωγό Πετρελαίου της Β. Ντακότα
- Τα τσακάλια των φαρμακοβιομηχανιών και οι λύκοι της Wall Street
-----------
Εικόνα
Οι εκλογές
Αν μπορούσα να βρω ένα ελάχιστο ‘θετικό σημείο’ (κατανοώντας την επικινδυνότητα αυτής της πρότασης) από ένα κατά τ’άλλα τραγικό εκλογικό αποτέλεσμα, αυτό θα ήταν το ισχυρό σοκ που δέχτηκαν οι δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι άνθρωποι της χώρας, το οποίο σοκ ήταν έναυσμα για την εκκίνηση διάφορων κοινωνικοπολιτικών, αντιδραστικών διεργασιών. Από το βράδυ της ανακοίνωσης του αποτελέσματος διοργανώνονται καθημερινά διαμαρτυρίες, διαλέξεις, συζητήσεις ακόμα και με αυτοκριτική διάθεση με σκοπό τον επαναπροσδιορισμό του δημοκρατικού κόμματος και των ψηφοφόρων του. Ένα από τα θέματα που έχουν κυριαρχήσει στη συζήτηση αυτή, αφορά τον τρόπο διεξαγωγής των αμερικάνικων εκλογών, μια διαδικασία η οποία κατηγορείται ως απαρχαιωμένη, μη δημοκρατική και άδικη για τους παρακάτω λόγους:
Το κονγκρέσο αποτελείται από 535 μέλη και χωρίζεται στη βουλή των αντιπροσώπων (435 μέλη) και τη γερουσία (100 μέλη). Οι αντιπρόσωποι υπηρετούν διετή θητεία και εκλέγονται κατ’ευθείαν από τις περιφέρειες μιας πολιτείας, με τον αριθμό των αντιπροσώπων της κάθε πολιτείας να εξαρτάται από τον πληθυσμό της σε αντίθεση με τη Γερουσία που σκοπό έχει την ίση εκπροσώπηση (2 για κάθε πολιτεία). Για παράδειγμα η πιο πολυπληθής πολιτεία της Αμερικής, η Καλιφόρνια, έχει 53 αντιπροσώπους, ενώ η λιγότερο πολυπληθής μόλις 1.
Το σύνολο των γερουσιαστών και των αντιπροσώπων μιας πολιτείας αποτελεί τους εκλέκτορές της. Συγκεκριμένα κάθε πολιτεία έχει:
• δύο εκλέκτορες (για τους 2 γερουσιαστές της)
• και έναν επιπλέον αριθμό εκλεκτόρων ανάλογα με τον πληθυσμό της (όσοι και οι βουλευτές που εκλέγει δηλαδή).
Δείτε ακόμη
Η Καλιφόρνια δηλαδή έχει 55 εκλέκτορες (53 οι αντιπρόσωποι και 2 οι γερουσιαστές). Εξαίρεση αποτελεί η Νεμπράσκα και το Μέιν, όπου εκεί οι εκλέκτορες αυτών των πολιτειών μοιράζονται στους υποψηφίους αναλογικά με το ποσοστό των ψήφων τους. Νικητής των εκλογών είναι ο υποψήφιος που θα μαζέψει 270 εκλέκτορες, αλλά αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά πως είναι πρόεδρος των ΗΠΑ ακόμα.
Μόλις γίνουν οι εκλογές και καταμετρηθούν οι ψήφοι σε κάθε πολιτεία βγαίνει ο νικητής της άμεσης ψήφου (popular vote). Ο υποψήφιος που κέρδισε την πλειοψηφία των ψήφων σε κάθε πολιτεία, εξασφαλίζει την υποστήριξη όλων των εκλεκτόρων που αναλογούν σε αυτή την πολιτεία. Για παράδειγμα στην Καλιφόρνια επικράτησε η Κλίντον με 61.5% άρα οι 55 εκλέκτορες αυτής της πολιτείας πάνε όλοι στην Κλίντον και κανένας στον Τραμπ.
Εδώ δημιουργούνται 2 θέματα:
1. Από τη στιγμή που ο νικητής παίρνει όλους τους εκλέκτορες, ο δεύτερος δεν παίρνει απολύτως τίποτα. Για παράδειγμα αυτός που ψήφισε Τραμπ στην Καλιφόρνια θα μπορούσε πολύ απλά να κάτσει σπίτι του καθώς η ψήφος του δεν προσμετράται πουθενά. Αυτό είναι πρόβλημα ειδικά σε πολιτείες που παραδοσιακά κερδίζει ένα από τα δύο κόμματα άρα η ψήφος της αντίθετης γνώμης, ουσιαστικά ακυρώνεται.
2. Το βάρος της ψήφου εξαρτάται από τον πληθυσμό της πολιτείας που ψηφίζει κάποιος. Για παράδειγμα, αν ψηφίζει κάποιος στο Βερμόντ στο οποίο αντιστοιχούν 3 εκλέκτορες, σύμφωνα με τον πληθυσμό του αντιστοιχεί ένας εκλέκτορας ανά 168.000 κατοίκους. Τώρα αν ψηφίζεις στη Νέα Υόρκη που βγάζει 29 εκλέκτορες, σύμφωνα πάντα με τον συνολικό πληθυσμό της, αντιστοιχεί ένας εκλέκτορας ανά 535.000 κατοίκους. Άρα η ψήφος στο Βερμόντ έχει πιο μεγάλο ειδικό βάρος από την ψήφο στη Νέα Υόρκη κάτι το οποίο δεν το λες και πολύ δίκαιο.
Άρα τελικός νικητής είναι αυτός που θα μαζέψει 270 εκλέκτορες και όχι αυτός που θα πάρει τους περισσότερους ψήφους. Σε αυτές τις εκλογές η Κλίντον πήρε συνολικά 395.050 ψήφους περισσότερους από τον Τραμπ αλλά κάτω από αυτό το αμφιλεγόμενο εκλογικό σύστημα έχασε (μάλλον) την προεδρία. Το ίδιο είχε γίνει και το 2000 όταν παρ’όλο που ο Αλ Γκορ είχε πάρει περισσότερους ψήφους, πρόεδρος των ΗΠΑ βγήκε ο Τζορτζ Μπους ο τζούνιορ. Γι’αυτό φωνάζουν στις διαδηλώσεις “We are the popular vote”.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Το αποτέλεσμα όμως δεν έχει κριθεί (τυπικά) ακόμα
Η προεδρική εκλογή επισφραγίζεται στις 19 Δεκεμβρίου όταν το Κολέγιο των Εκλεκτόρων συνεδριάσει και επιλέξει τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Αν κάποιοι εκ των Ρεπουμπλικανών εκλεκτόρων δεν ψήφισουν τον Τραμπ αλλά την Χίλαρι σε αυτή τη συνεδρίαση, πρόεδρος των ΗΠΑ θα γίνει η Κλίντον. Άρα τελικά το Κολέγιο των Εκλεκτόρων αποφασίζει άμεσα για τον πρόεδρο και όχι ο λαός. Βέβαια οι εκλέκτορες σπάνια αποκλίνουν από την εντολή που τους έδωσαν οι ψηφοφόροι τους καθώς υπολογίζουν το πολιτικό κόστος, αλλά θεωρητικά μιλώντας θα μπορούσαν. Επίσης ο Τραμπ έχει να παραστεί σε ένα σωρό δίκες για θέματα που αφορούν επιχειρήσεις του, τις σχέσεις μερικών συνεργατών του με τη Ρωσία αλλά και πιθανές κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση, κάνοντας όσους είναι εναντίον του να ελπίζουν σε μια αποπομπή από το αξίωμα. Όσο για την κατάληξη, οψόμεθα.
Ας κλείσουμε με την παρακάτω φωτογραφία και ένα σχόλιο: Αλίμονο σε όσους έμειναν πίσω Λέοναρντ.
Εικόνα
συντάκτης/φωτογραφίες: Διονύσης Ρόκος
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
