του Κωστή Μαργιόλη για το inExarchia.gr
Εδώ, στα Εξάρχεια, οι τοίχοι σε τραβάνε από το μανίκι. Δεν σ’αφήνουν να περάσεις χωρίς να τους ρίξεις μια ματιά. Μια ματιά πάνω στη δική τους ματιά. Όμως η διασταύρωση των βλεμμάτων δεν είναι σαν τις άλλες με τους περαστικούς. Αυτή εδώ η ματιά είναι καθαρή. Ακόμα κι αν περιβάλλεται από κουκούλα είναι ορατή. Είναι κοφτή. Άλλοτε δείχνει κάτι μελαγχολικό. Κάπου φανερώνει θυμό. Μπορεί και να κρύβει μίσος. Μπορεί να αναζητά συντροφικότητα. Ίσως να κουβαλά το φορτίο της καθημερινότητας, τον κόπο της δουλειάς, το βάρος της ανεργίας ή το ασήκωτο άχθος της απάθειας. Μάτια που ανοίγουν διάπλατα με έκπληξη για να θαυμάσουν ή κλείνουν σφιχτά με αποστροφή για να ονειρευτούν.
Πάντως αυτή η ματιά δεν κρύβεται. Δεν σε αποφεύγει. Είναι αυτό ακριβώς που δεν είναι οι ματιές των περαστικών. Αυτών που σκύβουν ή αποστρέφουν το κεφάλι με το που περάσει η πρώτη στιγμή της τυχαίας συνάντησης κι έρθει η αμηχανία: οι ματιές των τοίχων είναι επίμονες. Κοιτάζουν κατευθείαν μέσα σου. Και σε ακολουθούν.