Εικόνα
Συντάκτης: George Fiorakis
Φωτογραφίες: Philip Gavrilakis
Βρεθήκαμε στο αγαπημένο πλέον ροκενρολάδικο Beatniks στην Κωλέττη με τον Ερρίκο Λίτση. Για την ακρίβεια, έπαιξε μουσική στο μαγαζί, εξού και η γνωριμία που μας έκανε ο Κωνσταντίνος με τον Ερρίκο Λίτση, τον οποίο όμως ήδη νιώθαμε ότι κάπως γνωρίζαμε μέσα από τις ταινίες του. Τον είδαμε πρώτη φορά στο “Σπιρτόκουτο”, που ήταν και η πρώτη του συμμετοχή σε ταινία, μια εκπληκτική ερμηνεία σε μια ταινία μυθοπλασίας-ντοκουμέντο του Γιάννη Οικονομίδη. Προκλητική, πολύ μπροστά για τον καιρό της, που βρέθηκε σε απάτητα κομμάτια του ελληνικού κινηματογράφου και άνοιξε δρόμο σε έναν μάλλον... μάλλον «ειδικό» κινηματογράφο, όπως μας είπε ο Ερρίκος και συμφωνούμε. Ταινίες ωμές και φυσικές που εξελλίσεται μια δραματουργία πραγματικής ζωής.
Ο Ερρίκος Λίτσης μετά το επίσημο καλλιτεχνικό του ντεμπούτο στο χώρο του κινηματογράφου συμμετείχε σε μια σειρά ταινιών όπως στο “Η Ψυχή στο Στόμα” επίσης του Γιάννη Οικονομίδη, το “ΤΣΙΟΥ”, το “Delivery” και τελικά έχει καταφέρει, αν και ξεκίνησε την επαγγελματική του ενασχόληση με την υποκριτική σε σχετικά ώριμη ηλικία, να παίξει σε περισσότερες από 20 ταινίες, μέσα σε 15 χρόνια, συμμετέχοντας παράλληλα σε θεατρικές παραστάσεις. Ανάμεσα σε άλλα πρόλαβε να συνεργαστεί σε μια διαφήμιση με τον Βέγγο, να συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο αλλά και με τον πρόσφατα αποθανόντα Νίκο Παναγιωτόπουλο. Αυτόν τον καιρό κάνει πρόβες για ένα νέο θεατρικό που θα ανέβει τον Μάρτιο (“Graffito, όπως άγριο” σε σκηνοθεσία Κατερίνας Παπαναστασάτου) και η τελευταία του συμμετοχή σε ταινία είναι στο πρόσφατο “Νοτιάς”.
Εκτός από το σανίδι θα τον δείτε, ή καλύτερα θα τον ακούσετε από κοντά, στο Beatniks Road Bar στην Κωλέττη όπου ο Ερρίκος Λίτσης θα παίξει Ροκ μουσικές στις 12 Φεβρουαρίου. Όπως μας είπε, συνήθως παίζει ΡΟΚ, όχι ροκενρολ, αλλά ροκ/blues με την ευρύτερη έννοια.
H συζήτηση με τον Ερρίκο Λίτση:
Καλλιτεχνικό ντεμπούτο το 2002. Ούτε 15 χρόνια μετά, συμμετοχή σε περισσότερες από 20 ταινίες. Πώς νιώθετε για την μέχρι τώρα πορεία σας στον κινηματογράφο και το θέατρο;
Είμαι πολύ χαρούμενος που, αν και ξεκίνησα ως γνωστόν σε μια ώριμη ηλικία, κατάφερα κάποια πράγματα. Μετά τα 40 αποφάσισα να δω το πράγμα πιο επαγγελματικά, έκανα κάποιες στοιχειώδεις σπουδές-σεμινάρια και με το Σπιρτόκουτο έκανα το επίσημο ντεμπούτο μου στον καλλιτεχνικό χώρο. Από κει και πέρα θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έχω προλάβει, μέσα σε αυτά τα λίγα σχετικά χρόνια, 15-16 χρόνια στη δουλειά, να συνεργαστώ με σημαντικούς ανθρώπους. Να έχω την πρώτη τηλεοπτική μου παρουσία σε ένα επεισόδιο με τη Ζωή Λάσκαρη -που επίσης συνεργάστηκα πρόσφατα στο “The Rebublic”- να με έχει σκηνοθετήσει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος σε δύο ταινίες. Ο Νίκος ήταν μύθος για εμένα σαν φοιτητής, μέσα από τις ταινίες του.. Όλα αυτά, ανεξαρτήτου του καλλιτεχνικού αποτελέσματος, για μένα είναι πράγματα που εκτιμώ που έχουν τύχει στη ζωή μου. Το ότι πρόλαβα δηλαδή και συνεργάστηκα με κάποιους ανθρώπους που είχα ινδάλματα όταν ήμουν νέος. Για άλλους ηθοποιούς που μπορεί να έχουν ξεκινήσει νωρίτερα μπορεί να είναι πολύ φυσιολογικό, δεν ξέρω, για εμένα μιλάω.
Όταν ένας ηθοποιός παίζει σε έντονους ρόλους, πόσο δύσκολο είναι μετά να ξαναβρεί τον εαυτό του; Δηλαδή όταν μπαίνεις στο πετσί του ρόλου, πόσο εύκολο είναι μετά να αποστασιοποιηθείς για να συνεχίσεις τη ζωή σου ή να παίξεις την ίδια ημέρα στο θέατρο για παράδειγμα;
Δεν είναι εύκολο ή δύσκολο. Μιλάω για εμένα πάντα. Αν το κάνεις και το γουστάρεις αυτό που κάνεις, το κάνεις και το ευχαριστιέσαι. Σε συγκεκριμένες ταινίες, ναι, χρειάστηκα το χρόνο μου μετά για να επανέλθω στα φυσιολογικά μου αλλά, όταν κάνεις ένα γύρισμα το πρωί, και το βράδυ θέλεις να κάνεις θέατρο, δεν μπαίνει θέμα εύκολου ή δύσκολου. Είναι κάποια κλειδιά, πράγματα που λειτουργούνε από μόνα τους. Θα ήταν πολύ δύσκολο και θα με κούραζε αν δεν μου άρεσαν οι ρόλοι ή έργα και τους επέλεγα απλά για λόγους βιοπορισμού. Εκεί, ναι, θα με κούραζε. Όταν το ευχαριστιέσαι γίνεται.
Στην καθημερινότητα είμαι ο εαυτός μου. Στις ταινίες μου είμαι ένας ηθοποιός που χαίρεται την κάθε λεπτομέρεια αυτού που κάνει. Είτε είναι πολύ μεγάλο σε επίπεδο διάρκειας ρόλου, όπως τα έργα του Οικονομίδη, είτε είναι μια μικρή σκηνούλα όπως είναι στην τελευταία ταινία που εμφανίζομαι, στο “Νοτιά”. Το ευχαριστιέμαι μέχρι την τελευταία σταγόνα και αυτό πιστεύω είναι το «μυστικό» για εμένα.
Πώς σας βοήθησε προσωπικά αλλά και σαν ηθοποιό η συμμετοχή στο “Σπιρτόκουτο” και η γνωριμία/συνεργασία με τον Γιάννη Οικονομίδη;
Στο “Σπιρτόκουτο” και στην “Ψυχή στο Στόμα” ήμουν πρωταγωνιστής σε έναν μάλλον.. μάλλον ειδικό κινηματογράφο που κάνει ο Γιάννης ο Οικονομίδης. Είχε κάποιες συνθήκες δουλειάς που ήταν δύσκολες, όσον αφορά την κούραση, αλλά τουλάχιστον εγώ ένιωθα γεμάτος σαν καλλιτέχνης, μέσα μου, μετά από κάθε πρόβα, μετά από κάθε γύρισμα. Κακά τα ψέματα: το ότι η βγήκε πρώτη μου συμμετοχή σε μια μεγάλου μήκους ταινία και βγήκε αυτό το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, το οποίο έστω και σε βάθος χρόνου αναγνωρίστηκε σαν καλλιτεχνικό επίτευγμα, σίγουρα αυτό ήταν το κλειδί, μου άνοιξε ένα δρόμο. Και "παικτικό", αφού με εκπαίδευσε κατά την διάρκεια, αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο, αφού θέλησαν να με γνωρίσουν και άλλοι σκηνοθέτες στην πορεία. (Και λίγο πολύ όλοι έχουν μείνει πιστεύω ευχαριστημένοι, όπως και εγώ). Το αγαπάω πολύ, είμαι εγώ σε μεγάλο βαθμό το “Σπίρτόκουτο”, αλλά νομίζω ότι καθαρά για καλλιτεχνικούς και επαγγελματικούς λόγους έκοψα τον ομφάλιο λώρο. Είμαι κάπου αλλού τώρα. Για το “Σπιρτόκουτο”, ό,τι έχω να πω το έχω πει και ξαναπεί. Είναι ένα θέμα που το έχω καλύψει σε άλλες δέκα συνεντεύξεις, τα έχω πει όλα.
"Το αγαπάω πολύ, είμαι εγώ σε μεγάλο βαθμό το Σπίρτόκουτο, αλλά νομίζω ότι καθαρά για καλλιτεχνικούς και επαγγελματικούς λόγους έκοψα τον ομφάλιο λώρο."
Εικόνα
Ο Κωνσταντίνος από το Beatniks και ο Ερρίκος Λίτσης ο οποίος θα παίξει εκεί μουσική στις 12 Φλεβάρη.
Ωραία το αφήνουμε, αφήνω και το χαρτί με τις ερωτήσεις. Αλλά πάνω σε αυτό: Μήπως σας ενοχλεί καθόλου που το πρόσωπο σας ταυτίστηκε, ως ένα ποσοστό, με το “Σπιρτόκουτο”;
Όχι δεν με πειράζει καθόλου, αλλά έχω φύγει από το “Σπιρτόκουτο”, το έχω κλείσει μέσα μου.. Καμαρώνω πολύ, το εκτιμάω, και το χαίρομαι που με αγαπάει πολύς κόσμος, έστω και μόνο από αυτό, που είναι το πιο αναγνωρίσιμο. Και σε επίπεδο κοινωνικού μηνύματος κουβαλάει κάτι το ξεχωριστό. Απλά αν θέλεις να μιλήσουμε επί της ουσίας καλλιτεχνικά, έχω κάνει και άλλα πράγματα.
Το “Σπιρτόκουτο” ήταν χιτ, ήταν ροκενρόλ. Στον κινηματογράφο δεν πήγε καλά και έκανε ένα γκελ μέσα από το διαδύκτιο. Θέλω να κάνω και άλλα πράγματα που θα έχουν την ανταπόκριση αυτή. Υπήρχε ο κατάλληλος σκηνοθέτης, η κατάλληλη ταινία και επιλέχθηκα για να κάνω την κατάλληλη δουλειά. Σαν ηθοποιός θέλω να μου ξαναδωθεί μια ευκαιρία να κάνω και εγώ ένα ανάλογο γκελ στον κόσμο.
Τι έχετε να πείτε για το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και που οφείλονται τα προβλήματα που έχει;
Τα προβλήματα στο σύγχρονο κινηματογράφο πρακτικά είναι τα οικονομικά. Ακόμη και οι μεγάλες παραγωγές, συγκριτικά με διεθνείς παραγωγές Αγγλίας, Γαλλίας -δεν μιλάω για Αμερική γιατί πάμε σε άλλα μεγέθη- δεν έχουν τα ίδια χρήματα. Τα λεφτά δεν είναι αναγκαία, ντε και καλά, για να κάνεις μια καλή ταινία όσον αφορά την υποκριτική, το θέμα, το σενάριο αλλά σίγουρα το οικονομικό παίζει ρόλο εμμέσως και σε αυτά. Κατά κανόνα δεν πληρωνόμαστε καλά και αυτό έχει και αντανάκλαση στο τελικό αποτέλεσμα. Αφού δεν πληρώνεται πρέπει να ψάξει να βρει από αλλού λεφτά. Οπότε για παράδειγμα αν ήταν να κάνει 10, θα κάνει 3 πρόβες. Με αυτή την έννοια τα χρήματα έχουν τη σημασία τους.
Φυσικά, έχεις-δεν έχεις δουλειά πρέπει να δουλεύεις. Σαν να λέμε ένας μουσικός επειδή δεν παίζει σε μαγαζί έχει την κιθάρα του στην θήκη. Δεν γίνεται αυτό. Το ίδιο και με τον ηθοποιό. Είτε δουλεύει, είτε όχι, πρέπει να δουλεύει. Να κρατάει την τέχνη του σε μια φόρμα.
"Φυσικά, έχεις-δεν έχεις δουλειά πρέπει να δουλεύεις. Σαν να λέμε ένας μουσικός επειδή δεν παίζει σε μαγαζί έχει την κιθάρα του στην θήκη."
Οπότε η φτώχεια δεν βοηθάει τελικά την τέχνη και την δημιουργία; Οι ανάγκες δεν κάνουν τον ανθρωπο να σκέφτεται και να πράττει περισσότερο;
Κάποιοι νέοι θα προσπαθήσουν να κάνουν πράγματα, να δώσουν απαντήσεις και θα εκφραστούν με την τέχνη. Ένα τραγούδι, ένα θεατρικό, ένα σενάριο. Μέσα από αυτή την διαδικασία μπορεί να γεννηθούν πράγματα καλά. Θέλει και κότσια αυτό βέβαια και αντοχές. Και πρέπει να είναι νέοι.
Είμαστε σε μια κατάσταση τέτοια που δεν ξέρω αν γίνεται εύκολα αυτό. Όταν το πρόβλημά σου είναι πως θα γεμίσεις την κατσαρόλα σου αύριο ή πως θα πληρώσεις το νοίκι, νομίζω δυσκολεύεσαι να γεννήσεις τέχνη. Είναι και λίγο μύθος αυτό, δηλαδή περί «φτωχού καλλιτέχνη». Αναλόγως και τον καλλιτέχνη βέβαια, για τον κινηματογράφο είναι δύσκολο.
Εικόνα
-----------
Δείτε ακόμη:
- Συζήτηση σε τρία δισκάδικα στα Εξάρχεια για τον Bowie, την εμπορικότητα και την αυθεντικότητα
- O Αλέξης Καλοφωλιάς και ο Μάγος του Merlin’s: «Ευλογία να ζούμε μέσα σε συλλογικότητες και ομάδες ανθρώπων»
- Ένα Εξαρχειώτικο Graphic Novel στο Βέλγιο - κόμικ Εξάρχεια
-----------
Εικόνα
Τι θα κάνεις με την Λίντα Βαγγέλη;
Προτιμάτε να κάνετε θέατρο ή κινηματογράφο;
Μου αρέσει και το θέατρο, μου αρέσει και ο κινηματογράφος. Είναι άλλες διαδικασίες. Σίγουρα το θέατρο κατά τεκμήριο είναι πιο δύσκολο, είναι άλλοι κώδικες από τον κινηματογράφο. Στο κινηματογράφο είναι στιγμιότυπα που τα κολλάς με το μοντάζ. Στο θέατρο τα στιγμιότυπα αυτά θα τα κάνουμε στις πρόβες και ό,τι κολλήσει το κάνουμε ζωντανό κάθε βράδυ. Κάθε παράσταση έχει μια άλλη αδρεναλίνη, διαφορετικός κόσμος... όλα έχουν τη σημασία τους. Είναι και άλλα τα κλειδιά της υποκριτικής.
"Το θέατρο έχει μια πορεία 2500 χρόνων, ο κινηματογράφος πολύ λιγότερο. Έχουν πάρα πολλά κοινά, χρησιμοποιούν ηθοποιούς και τα δύο αλλά είναι δύο διαφορετικές, ξεχωριστές τέχνες."
------
Ακολουθήστε το inExarchia | facebook - instagram - twitter - youtube
------
Δείτε ακόμη
Είστε επιλεκτικός στους ρόλους σας;
Γενικότερα είμαι αρκετά ελαστικός. Δύσκολα μπορώ να πω όχι, ακόμη και όταν δεν υπάρχει αμοιβή, γιατί εκτιμώ την προσπάθεια που κάνουν κάποιοι άνθρωποι. Επίσης εκτιμώ όταν έρθει κάποιος και μου πει «Ερρίκο δεν υπάρχουν χρήματα αλλά πιστεύω εσύ ταιριάζεις στον ρόλο». Μόνο αν είναι τελείως έξω από την αισθητική μου, θα πω όχι.
Πού θα σας δούμε αυτόν το καιρό;
Τώρα κάνω πρόβες για ένα θεατρικό. Λέγεται “Graffito, όπως άγριο” και είναι μια ενότητα από θεατρικά και πεζά του Παύλου Μάτεσι και θα σκηνοθετήσει η Κατερίνα Παπαναστασάτου. Και είμαστε και οι εκλεκτοί συνάδελφοι: Τάσος Σωτηράκης, Αθηνά Κουτσιανούλη, Μάρω Ρίζου, Δημήτρης Τσολάκης, Δημήτρης Δημητρόπουλος, Νατάσα Παπαδάκη και εγώ. Η παράσταση θα γίνει στο θέατρο Καρτέλ και έχουμε πρεμιέρα στις 7 Μαρτίου. Είναι στην Αγίας Άννης. Στα Εξάρχεια κάνουμε τις πρόβες.
Βλέπετε τηλεόραση;
Πλέον δεν έχω τηλεόραση.
Ποιά μπάντα σε έχει στιγματίσει; Όπως γνωρίζουμε έχεις και πολλούς δίσκους, είσαι συλλέκτης; (ερώτηση του Κωνσταντίνου από το Beatniks)
Με έχουν στιγματίσει περισσότερο οι Floyd. Οι διαστημικοί Pink Floyd. Από το Atom Heart Mother μέχρι το The Wall. Αυτά τα χρόνια. Από το Ummagumma και μετά.
Δεν τα πάω καλά με τα ελληνικά. Ακούω πολύ επιλεκτικά και έχει να κάνει συνήθως με τραγούδια και όχι με καλλιτέχνες. Μου αρέσουν φυσικά επιλεγμένα του Αγγελάκα, του Ψαραντώνη, του Σιδηρόπουλου αλλά και του Ξαρχάκου στα 70ς ας πούμε. Και του Πουλικάκου φυσικά που ήμασταν μαζί και στο σήριαλ «Το Δέκα».
Ναι, έχω δίσκους αλλά επειδή η μουσική που άκουγα έβγαινε σε βινύλια. Οπότε το έπαιρνα για να το ακούσω, δεν είναι θέμα συλλέκτη. Αν διαβάζεις βιβλία και έχεις πολλά δεν λές ότι είσαι συλλέκτης. Τώρα αν κάποιο έχει αποκτήσει αξία συλλεκτική με το χρόνο είναι άλλο θέμα.
Εικόνα
Ασχολείστε με τα πολιτικά; Και γενικότερα ποιά είναι η λύση για να καλυτερεύσει η κατάσταση; Να προσπαθήσουμε συλλογικά και ατομικά μέσα από την καθημερινότητα μας; (ερώτηση του Philip)
Είμαι πολιτικοποιημένος. Δεν με αφήνει αδιάφορο η όποια πολιτική κατάσταση. Είμαι άνθρωπος που αγχώνομαι και προβληματίζομαι για αυτά που γίνονται. Αλλά δεν έχω λύσεις.. Ο κόσμος πρέπει να ανακαλύψει την λύση.
Το συλλογικό που λες, προυποθέτει ότι έχουμε συμφωνήσει ποιό είναι ακριβώς το πρόβλημα. Οπότε συλλογικά ψάχνουμε για τη λύση ενός προβλήματος που συλλογικά παραδεχόμαστε ότι είναι το πρόβλημα. Υπάρχει αυτό; Υπάρχει μια συλλογική αντίληψη του προβλήματος;
Είναι εφικτό να βρεθεί το πρόβλημα συνολικά και συλλογικά;
Κατά μικρές παρέες έτσι γίνεται, από 'κει και πέρα...
Εικόνα
Ευχαριστούμε τον Ερρίκο και το Beatniks Road Bar.
Εικόνα
Συντάκτης: George Fiorakis
Φωτογραφίες: Philip Gavrilakis
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
