Συντάκτης: Διονύσης Ρόκος
Ένα από τα παράδοξα ήταν πως οι νέοι κάτω των 24 ετών που ψήφισαν –και θα είναι αυτοί που θα χρειαστεί να ζήσουν περισσότερο με τις όποιες συνέπειες του δημοψηφίσματος- ψήφισαν σε ποσοστό έως 75% Remain αντί του 25% που επέλεξε το Brexit, ενώ αντιστρόφως ανάλογα ήταν τα αποτελέσματα στην ηλικιακή ομάδα των 65+. (*)
Απλά αναφέρω το παράδοξό του συγκεκριμένου γεγονότος χωρίς καμία υπόνοια καθώς ο σεβασμός στην αρχή της πλειοψηφίας είναι βασική προϋπόθεση για την δημοκρατία. Για μια δημοκρατία βέβαια όπου η εξουσία θα πηγάζει από τον λαό και θα λειτουργεί για τα συμφέροντα του και όχι μια αστική δημοκρατία πολιτικών και οικονομικών ενώσεων όπου λειτουργεί ο νόμος του ισχυρού.
Η Αγγλία δεν θέλει να φύγει από την ΕΕ γιατί την έπιασε ξαφνικά το πατριωτικό της αίσθημα και θέλει να απομονωθεί, απλά δεν την συμφέρει το παιχνίδι όπως είναι, καθώς μέσα σε αυτή την ένωση δεν είναι η πιο ισχυρή χώρα. ‘Αμα ήθελε να απομονωθεί θα έθετε και θέμα εξόδου από το Ηνωμένο Βασίλειο αλλά εκεί έχει το ρόλο του ισχυρού και έτσι μπορεί να εξουσιάζει την ένωση αυτή κατά τα συμφέροντά της.
Οι Σκωτσέζοι τον Σεπτέμβρη του 2014 βρέθηκαν μπροστά στο ερώτημα «Πρέπει η Σκωτία να είναι μια ανεξάρτητη χώρα;» όπου το 55,3% απάντησε ‘όχι’. Οι Άγγλοι εκείνη την περίοδο δεν καλοέβλεπαν το ενδεχόμενο ανεξαρτησίας της Σκωτίας καθώς θα έχαναν έναν ισχυρό σύμμαχο, με κοινό νόμισμα και πολλούς φυσικούς πόρους, όπως το πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας. Σε καμπάνια κατά της απόσχισης της Σκωτίας –την οποία στήριζε ανοιχτά η κυβέρνηση Κάμερον- ένα από τα βασικά επιχειρήματα των Άγγλων προς τους Σκωτσέζους ήταν ότι αν έφευγαν από το Ηνωμένο Βασίλειο θα έχαναν και την ιδιότητα του μέλους της ΕΕ και για να την αποκτήσουν πάλι θα έπρεπε να διαπραγματευτούν μόνοι τους την επανένταξή τους σαν ανεξάρτητο πλέον κράτος. Λιγότερο από δύο χρόνια μετά έρχονται οι ίδιοι οι Άγγλοι να θέσουν θέμα εξόδου από την ΕΕ με ένα δημοψήφισμα.
Ένα άλλο παράδοξο είναι πως το δημοψήφισμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τις κυβερνήσεις των φιλελεύθερων δημοκρατιών για πολιτικούς σκοπούς, δημιουργώντας ένα κλίμα άγνοιας και φόβου, εκβιάζοντας τρόπον τινά το αποτέλεσμα, δίνοντας ταυτόχρονα στον λαό την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της συμμετοχής στις πολιτικές εξελίξεις. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν αμφισβητώ την αυτονόητη, δίκαιη και αμεσοδημοκρατική φύση του δημοψηφίσματος. Εννοείται πως η διαδικασία της άμεσης ψηφοφορίας είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου την οποία θα έπρεπε να έχουν όλοι οι λαοί. Πιστεύω όμως πως το σύστημα και οι κυβερνήσεις τεχνοκρατών τίνουν να καταστρατηγούν βασικούς κανόνες της δημοκρατίας.
Καλύτερο παράδειγμα από το περσινό δικό μας δεν μπορεί να υπάρξει. Τότε που η κυβέρνηση έβαλε έναν ολόκληρο λαό -μέσα σε κλίμα ανασφάλειας και φόβου- στην διαδικασία επιλογής ενός ψευτοδιλήμματος, χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς είναι αυτό που ψηφίζει ή ποιες θα είναι οι συνέπειες της κάθε επιλογής. Το τι θα ψήφιζε ο λαός όπως αποδείχθηκε ήταν τελείως αδιάφορο αφού η κυβέρνηση είχε άλλα σχέδια, κρυφά από τον λαό που την εξέλεξε.
Υπάρχει ολόκληρη επιστήμη πίσω από αυτό. Κάθε κυβέρνηση ή πολιτική ομάδα, με την βοήθεια στατιστικών αρχών και επικοινωνιολόγων μπορεί να ξέρει με μεγάλη ακρίβεια την πιο συμφέρουσα στιγμή για να κηρύξει εκλογές ή δημοψήφισμα και σπαταλώντας εκατομμύρια σε μαρκετίστικες καμπάνιες να προωθήσει το επιθυμητό για αυτήν αποτέλεσμα. Στην περίπτωση του περσινού δικού μας φιάσκο, ήταν σίγουρο ότι μετά από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας η πλειοψηφία του λαού δεν υπήρχε περίπτωση να μην ψηφίσει ‘όχι’ στο δημοψήφισμα και πολύ καλά έκανε. Αυτό όμως δεν σταμάτησε την κυβέρνηση να ακυρώσει αντισυνταγματικά τη βούληση του λαού. Έδωσαν στον λαό την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας αλλά πέρασαν αυτό που ήθελαν.
Η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για τους Βρετανούς.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο η στιγμή διεξαγωγής του δημοψηφίσματος ήταν κάπως περίεργη. Εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και του μεγαλύτερου προσφυγικού κύματος από τον Β’ Παγκόσμιο, ο μέσος Βρετανος καλείται να ψηφίσει μέσα σε ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου. Βλέπει φυσικά με καχυποψία την Ευρωπαϊκή Ένωση αφού το μόνο που κάνει είναι να υποστηρίζει τα συμφέροντα των κερδοσκόπων και των τραπεζών όταν ταυτόχρονα κλείνει τα σύνορά της σε χιλιάδες οικονομικούς και πολιτικούς πρόσφυγες σε ξεκάθαρη παραβίαση της σύμβασης της Γενεύης και των αρχών ίδρυσης της ΕΕ.
Το σύνολο των ψηφοφόρων που επέλεξαν το Brexit ήταν τόσο ανομοιογενές καθώς ενώ ένα ποσοστό γύρισε την πλάτη στους τοκογλύφους της ΕΕ, ένα άλλο ποσοστό του ήταν λαϊκιστές, εθνικιστές και φασίστες. Και ερχόμαστε σε ένα άλλο παράδοξο της όλης υπόθεσης: Ψηφοφόροι αντίθετων άκρων ψήφισαν το ίδιο πράγμα αλλά ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Οι μεν για να κλείσουν τα σύνορά τους σε μετανάστες και οι δε σε κερδοσκόπους.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος παραμένει αδιάφορο και οι δυο επιλογές θυμίζουν κατάσταση «μονά κερδίζω, ζυγά χάνεις», αφού άσχετα με το αποτέλεσμα τίποτα δεν θ’ αλλάξει στην ουσία.
Οι πλούσιοι θα συνεχίζουν να είναι πλούσιοι και οι φτωχοί θα παραμείνουν φτωχοί, όσο συνεχίζεται η ιδιωτικοποίηση των κερδών και η κοινωνικοποίηση των ζημιών στο υπάρχον σύστημα.
Τα κράτη θα παραμένουν έρμαια των τοκογλύφων και των αγορών ενώ η μη εύρεση λύσης και η διαιώνιση του προβλήματος θα συνεχίζει να ταϊζει τα φασιστικά αντανακλαστικά των λαών.
συντάκτης: Διονύσης Ρόκος
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
