Το "Ταξίδι Μακριάς Μέρας Μέσα Στη Νύχτα" ανεβαίνει στο Θέατρο των Εξαρχείων για 6 παραστάσεις

Ο πρωτεργάτης του αμερικανικού θεάτρου, Γιουτζήν Ο’Νηλ (Eugene O'Neill) νομπελίστας δραματουργός, είχε ήδη γράψει σαράντα εννέα θεατρικά έργα όταν βρήκε το κουράγιο ν’ αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος του και να ολοκληρώσει αυτό που χρόνια σχεδίαζε, το πλέον αυτοβιογραφικό του έργο, εκείνο που τελικά θα του χαρίσει το τέταρτο Βραβείο Πούλιτζερ της καριέρας του, το Ταξίδι Μακριάς Μέρας Μέσα Στη Νύχτα (πρωτότυπος τίτλος Long Day's Journey into Night), το αριστούργημά του. Το έργο αταπιάνεται με το θεσμό της αμερικανικής οικογένειας στη χειρότερη δυνατή του μορφή.

Ο Ο'Νηλ, δεν επέτρεψε σε κανέναν να το διαβάσει κι όταν το ολοκλήρωσε, ζήτησε  ρητώς να μην εκδοθεί ή παρασταθεί, παρά είκοσι πέντε χρόνια μετά από το θάνατό του. Γράφτηκε μεταξύ 1941-42 και τελικά εκδόθηκε το 1956. Το βαθιά εξομολογητικό έργο, συμπεριλαμβάνει την ίδια του την οικογένεια, τους γονείς, τον αδεργό του και τον ίδιο. Χαρακτήρες  ολοζώντανοι, πολυδιάστατοι, γεμάτοι αντιφάσεις. 

 

Εικόνα

Υπόθεση
Ένας πατέρας που η επιτυχημένη καριέρα του ως ηθοποιού δεν μπορεί να σταματήσει την αυτοκαταστροφή του από τα ίδια του τα πάθη, μια μητέρα που προσπαθεί να ξεγελάσει τους άλλους και τον εαυτό της σχετικά με την εξάρτησή της από τη μορφίνη, και δυο γιοι που αγωνίζονται να σταθούν στα πόδια τους και να ξεπεράσουν την αποτυχία και το ποτό. Ανήμποροι να ξεφύγουν από το παρελθόν τους αλλά και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα του παρόντος, οι Ταϋρόουν θέτουν σε δοκιμασία τους δεσμούς μιας οικογένειας που είναι παγιδευμένη σ’ έναν αέναο κύκλο αγάπης, αλληλοκατηγοριών, ενοχών και συγχώρεσης. 


Με εκπληκτική ενότητα τόπου και χρόνου και φανερές επιρροές από τον Στρίντμπεργκ, ο Ο’Νηλ γράφει μια μουσική παρτιτούρα για τα τέσσερα εύθραυστα πρόσωπα μιας οικογένειας που, ενώ αγαπιούνται πολύ, δε βρίσκουν τρόπο να υπερασπιστούν ο ένας τον άλλον. Το έργο βαδίζει με καταιγιστικό ρυθμό παρακολουθώντας (όπως μαρτυρά κι ο τίτλος) την αγωνιώδη προσπάθεια των ηρώων να κρυφτούν μες στη νύχτα, στην ομίχλη, στο παρελθόν.
Παρ’ όλη την απελπισία που διατρέχει το έργο νιώθουμε, όπως και σε όλα τα μεγάλα σκοτεινά έργα –Μπέκετ, Σαίξπηρ, Ίψεν– θαυμασμό, συμπόνια ακόμη κι ελπίδα για τα πάσχοντα πρόσωπα, που όσο κι αν πληγώνουν ο ένας τον άλλον, τους ενώνει η αγάπη.
 

Συντελεστές
Μετάφραση-σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κοέν
Σκηνικά-κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα
Κινηματογραφήσεις: Ρέινα Εσκενάζυ
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Αλίκη Μπομποτά - Τίφανη Δανιήλ
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Παίζουν: Στέφανος Κυριακίδης (Ταϋρόουν) | Αννίτα Δεκαβάλλα (Μαίρυ) | Χάρης Μαυρουδής (Τζέημι) | Γιώργης Βασιλόπουλος (Έντμοντ) 
 

Εικόνα

- Μαίρυ, δεν μπορείς να ξεχάσεις;

- Όχι, αγάπη μου. Γιατί να ξεχάσω; Πώς να ξεχάσω; Το παρελθόν είναι παρόν· είναι και μέλλον. Όλοι προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ’ αυτό· όμως, η ζωή δε μας το επιτρέπει. Ωστόσο μπορώ να συγχωρήσω. Οπότε μη νιώθεις τύψεις!

Εικόνα

 
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube